Άρθρο

          Όπως σε όλες μας τις συναλλαγές, σε όλες μας τις υποχρεώσεις καταθέτουμε τον οβολό μας, το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε και στο θέατρο. 

          Πολλά μπορούν να συμβούν ανάμεσα σε δυο σώματα, μια φωνή και ένα μικρόφωνο. Και όσα συνέβησαν, μιλούσαν με ακρίβεια για τα συμπτώματα και τις συνθήκες της ανθρώπινης συνύπαρξης.

Για άλλη μια φορά, στο σομόν βασίλειό της. Χωρίς την πίεση μιας συνέντευξης ή ενός γυρίσματος. Έτσι, χωρίς λόγο. 

Όταν ο Αισχύλος έγραψε τους «Πέρσες» μιλούσε μόνο η καρδιά – και το φρόνημα. 
Ο ποιητής, πολεμιστής κι ο ίδιος, θέλησε να υμνήσει τη γενναιότητα και την αυτοθυσία των Ελλήνων. Να υμνήσει το μεγαλείο της ψυχής με ταπεινότητα - με περηφάνια απαλλαγμένη από καυχησιά και ματαιοδοξία.

Οι τεχνοκράτες που μας κυβερνούν έχουν μια σχέση με τους αριθμούς τόσο αυθαίρετη, αυταρχική και ακατανόητη, όσο και η «Δεσποινίς Μαργαρίτα» του  Ρ. Ατάυντε.

Όταν διάβασα την εκπληκτική θεατρική διασκευή, που έκανε η Ανδρομάχη Χρυσομάλη στο ΤΟ ΚΑΠΛΑΝΙ ΤΗΣ ΒΙΤΡΙΝΑΣ της Άλκης Ζέη, τα λόγια στέρεψαν και η ψυχή, μόνη της, είπε ένα τεράστιο ΝΑΙ!

Η συμβολή της δεν περιοριζόταν στο να δίνει στα όνειρα μορφή και περιβάλλον.  Έθετε την τεράστια εμπειρία της στη διάθεση του κάθε νεοσύλλεκτου που την είχε ανάγκη.

Είναι πανεύκολο να μαντρώνεις ή να απαγορεύεις, ενώ το να προλαμβάνεις, να προνοείς και να διασφαλίζεις, απαιτεί σχεδιασμό και πλαίσιο.

Τα δικά μας λάθη ξεκινούν από την μη αποδοχή της απόφασης να μην δουλέψουμε όλο το καλοκαίρι.

Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 3 χρόνια από τον θάνατο της Ζωής Λάσκαρη. Με αυτή την αφορμή, ανακαλώ την κάθε άλλο παρά ανιαρή φιλία μας.