ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ;
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 08/03/2017 16:32
Τον τελευταίο καιρό σε πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων η Αμερική και η Μεγάλη Βρετανία, γυναίκες καλλιτέχνιδες διαμαρτύρονται έντονα για τις εργασιακές του συνθήκες, για τις διακρίσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν εξαιτίας του φύλου τους και για τις χαμηλές τους αμοιβές.
Μάλιστα πολλές διευθύντριες μεγάλων οργανισμών έχουν αναλάβει δράση, προσπαθώντας να φέρουν μια ισορροπία, αναθέτοντας σε γυναίκες σκηνοθέτες περισσότερες παραγωγές, ενισχύοντας τη γυναικεία συγγραφή και επιλέγοντας έργα για το ρεπερτόριο των θεάτρων, όπου οι γυναικείοι ρόλοι είναι ισάριθμοι με τους ανδρικούς. Στη Μεγάλη Βρετανία συγκεκριμένα γίνεται προσπάθεια να μετατραπούν πολλοί ρόλοι από τα έργα του Σαίξπηρ από ανδρικοί σε γυναικείοι, προκειμένου να δίνονται ίσες εργασιακές ευκαιρίες σε όλους.
Τι συμβαίνει όμως στη δική μας χώρα, που πολλές φορές ανάλογα αιτήματα θεωρούνται ως και παρωχημένα.
Καταρχάς, είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι στους περισσότερους οργανισμούς είναι άνδρες αυτοί που έχουν την διοίκηση ή την καλλιτεχνική διεύθυνση, αν και οι γυναίκες καλλιτέχνιδες σύμφωνα με τις στατιστικές είναι πολύ περισσότερες αριθμητικά. Παρ’ όλα αυτά ακόμα και σήμερα, μοιάζει τρομακτικά δύσκολο για μια γυναίκα να θεωρηθεί ικανή για μια τέτοια θέση. Σκεφτείτε ας πούμε ότι στο Εθνικό θέατρο ουδέποτε υπήρξε γυναίκα καλλιτεχνική διευθύντρια και βρισκόμαστε στο 2017!
Πέρα όμως από τις ηγετικές θέσεις, οι γυναίκες φαίνεται πως βρίσκονται σε μειονεκτική θέση γενικότερα. Ας πούμε πόσες σκηνοθεσίες ανατίθενται από κρατικούς οργανισμούς σε γυναίκες συγκριτικά με τους άνδρες; Πόσες γυναίκες δοκιμάζονται στην Επίδαυρο; Πόσες προτάσεις γυναικών εγκρίνονται γενικά κι όχι μόνο αποσπασματικά από δημόσιους φορείς; Πάντα λιγότερες σε σχέση με τους άνδρες, αν και κάποια μικρά βήματα έχουν γίνει.
Τα ίδια υφίστανται και οι γυναίκες συγγραφείς, που μάλιστα πρέπει να φέρουν και την ταμπέλα της γυναικείας γραφής, που όταν χρησιμοποιείται- και χρησιμοποιείται συχνά- μόνο αρνητικό πρόσημο έχει. Έχετε ακούσει ποτέ να μιλάει κανείς για «ανδρική γραφή»; Φυσικά όχι, οπότε αυτός ο διαχωρισμός στην ουσία λειτουργεί μειωτικά απέναντι στην καλλιτεχνική δημιουργία των γυναικών, επειδή απλώς είναι γυναίκες. Προσωπικά, δεν βρίσκω τίποτα το μεμπτό στο μια γυναίκα να γράφει ως γυναίκα, αφού εκπροσωπεί το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού παγκοσμίως, όποτε γιατί να μην πρέπει να ακουστεί και αυτή η φωνή;
Όσο δε αφορά στις ηθοποιούς, πέρα από το γεγονός ότι έχουν να αντιμετωπίσουν τρομερά εργασιακά θέματα, όταν αποφασίσουν να τεκνοποιήσουν, καθώς κανείς ποτέ δεν έχει μεριμνήσει γι’ αυτό τον κλάδο, όπου οι γυναίκες είναι σχεδόν αδύνατο να εργαστούν την περίοδο της κύησης, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι περισσότερες παραγωγές είναι ανδροκρατούμενες. Φυσικά, τα περισσότερα μεγάλα έργα έχουν κατά βάση ανδρικούς ρόλους, γιατί προέρχονται από εποχές, όπου οι γυναίκες δεν έπαιζαν στο θέατρο κι έτσι οι κλασικοί συγγραφείς έγραφαν ως επί το πλείστον για άνδρες. Όμως σήμερα η παγκόσμια δραματουργία έχει ένα τεράστιο εύρος, οπότε τουλάχιστον οι κρατικοί οργανισμοί θα πρέπει να μεριμνούν για αυτή την ποσόστωση, που αποτελεί αίτημα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Μακάρι η υπουργός Πολιτισμού κυρία Λυδία Κονιόρδου, μια από τις ελάχιστες γυναίκες αυτή τη στιγμή που έχουν νευραλγική θέση στον πολιτισμό, να λάβει υπόψη αυτό το θέμα και να φροντίσει για μια δίκαιη αντιμετώπιση των γυναικών καλλιτεχνών.