• BUZZ
  • Άρθρο
  • ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ
ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ

ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ


5.0/5 κατάταξη (4 ψήφοι)

Στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, παρακολούθησα την παράσταση “B.OUND: ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΠΟΥ ΦΟΒΑΤΑΙ”. Το έργο ανέβηκε πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών, στο πλαίσιο της ενότητας «Άνοιγμα στην πόλη» και σε συνεργασία με το ΔΘΠ για την πλατφόρμα δράσεων «Γεφυρώνοντας τις διαφορετικότητες».

Είχα λοιπόν τη χαρά να απολαύσω μία εξαιρετική δουλειά, σε σκηνοθεσία της Μάνιας Παπαδημητρίου, με θέμα τον συν-άνθρωπο. Το κείμενο της Χριστιάνας Λαμπρινίδη εξηγεί με σαφή τρόπο πως ο άνθρωπος δίπλα μας, δεν είναι απλά ένας αριθμός διαβατηρίου. Έχει σώμα, ψυχή και δικαιώματα. Δεν είναι έτσι αφηρημένα «ένας από εμάς». Δεν είναι «όπως εσύ». Θα μπορούσες να είσαι «Εσύ».

Μέσω της γλώσσας, της μουσικής, της κίνησης, της αλληλεπίδρασης και του αυτοσχεδιασμού, οι ηθοποιοί περιπλανήθηκαν μαζί με όλους τους θεατές, σε κόσμους άλλοτε φιλικούς και άλλοτε εχθρικούς. Έδειξαν πώς αντιδρούν οι άνθρωποι σε συνθήκες ειρήνης και πώς σε κατάσταση πολέμου. Σε εποχές ελευθερίας ή κατοχής. Ποιοι αποτελούν τελικά «πολίτες των χωρών» και ποιοι τους «ξένους», που ήρθαν από άλλες, παράξενες πατρίδες, οι οποίες δεν τους χώρεσαν, μα τις κουβαλούν στις καρδιές τους. Και τελικά, μας προετοίμασαν για το πώς θα στηθεί η κοινωνία του μέλλοντος.

Το τι πραγματεύεται ακριβώς το έργο περιγράφει η Χριστιάνα Λαμπρινίδη:

«Εκτοπισμός και υπηκοότητα.
Υπάρχουν πολλαπλοί εκτοπισμοί,
πολλαπλές μετακινήσεις πληθυσμών. Βίαιες και ‘επιλεγμένες’.
Όταν δεν είσαι στον τόπο σου, κάτι παθαίνεις:
εσύ, η γλώσσα σου, η μνήμη σου, η ματιά σου.
Δεν είναι απαραιτήτως ολέθριο.
Είναι πολυπρισματικό, πολύφωνο,
διαιρετικό και σίγουρα παράγει και προκαλεί σύγκρουση.
Η σύγκρουση είναι εμπειρία και αυτή η εμπειρία,
όταν γίνεται κατανοητή, παράγει νέα σκέψη,
νέα αντιμετώπιση, νέα αντίληψη για τον εαυτό,
την υπηκοότητα, το δικαίωμα στη ζωή.
Το έργο εκπαιδεύει το κοινό,
καλώντας το να συμπράξει νόημα,
γνώση, ανάλυση της δικής του εμπειρίας.
Η δυνατότητά του είναι η κατανόηση,
η σύνδεση, η αποδοχή της διαφορετικότητας
ως σώμα του ίδιου του εαυτού.
Δημιουργεί τις συνθήκες μοιράσματος της γνώσης:
εμπειρία, αντίληψη, συνειδητοποίηση.
Έτσι το έργο παράγει ειρήνη όσο παίζεται και μετά.
Κυρίως μετά, γιατί το κοινό έχει αναμιχθεί,
έχει ήδη σκεφτεί, μπορεί συνεχίζοντας τη δράση του έργου να πράξει.
Και αυτή η προσωπική ελευθερία της πράξης
ίσως είναι η «αγαθότερη» ενδυνάμωση της υπηκοότητας,
η ουσιαστικότερη δυνατότητα της ένταξης».

Ωστόσο, βγαίνοντας από το θέατρο, περπατώντας στους δρόμους του Πειραιά, ένιωσα μία λύπη. Με θλίβει η διαπίστωση πως και φέτος ήταν ελάχιστες οι παραστάσεις που πραγματεύονται τόσο αριστοτεχνικά, θέματα όπως το προσφυγικό και η διαφορετικότητα.

Η σύγχρονη κοινωνία και ιδίως τα νέα παιδιά, έχουν ανάγκη να απολαμβάνουν τέτοιες δουλειές. Συνεπώς, πιστεύω πως το θέατρο σήμερα αποτελεί, πιο πολύ από ποτέ, χρήσιμο παιδαγωγικό εργαλείο.
Ο θεατής έχει αληθινή ανάγκη να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του. Να ορίσει νέα πλαίσια στη σχέση του με τους άλλους και το περιβάλλον. Να διερευνήσει σε βάθος θέματα που απασχολούν την κοινωνία στην οποία ζει, καθώς και τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφεται. Ακόμη, να βγαίνει από την αίθουσα του θεάτρου έχοντας αποκτήσει νέα γνώση ή έχοντας εμπλουτίσει την ήδη υπάρχουσα.
Τέτοιες παραστάσεις που μας φέρνουν αντιμέτωπους με την ιστορία μας, την πολιτιστική μας συνείδηση και με τη συλλογική μας μνήμη, πρέπει να βρίσκονται πάντα στη λίστα των θεατρόφιλων και όχι μόνο. Κι αυτό, γιατί το θέατρο έχει τη δύναμη να ενεργοποιεί πνευματικά όλους τους πολίτες του κόσμου και να προβάλει υψηλές αξίες. Καλό είναι να θυμόμαστε πως το θέατρο χρησιμοποιεί τους ίδιους κανόνες με τη ζωή.

Το B.OUND: ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΠΟΥ ΦΟΒΑΤΑΙ πέτυχε το στόχο του, ο οποίος ήταν να μας δείξει πως είναι ένα θέατρο που δρα.

Εκτός λοιπόν από τα εντυπωσιακά σκηνικά, τα στρας των «σταρ» της σκηνής, τα μεγάλα γράμματα στις φωτεινές επιγραφές και τα ονόματα που «πουλάνε», υπάρχει και η ΔΡΑΣΗ. Κι αυτό είναι που έχουμε τώρα όλοι ανάγκη.

 

 

Συντελεστές

Συγγραφέας: Χριστιάνα Λαμπρινίδη
Μετάφραση: Νάνσυ Τρικαλίτη
Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου
Σκηνικά - Κοστούμια: Άρτεμις Θεοδωρίδη
Κατασκευή μαριονέτας: Ολυμπία Σιδερίδου
Μουσική: Μαρίνα Χρονοπούλου
Κίνηση - αυτοσχεδιασμοί: Αγγελική Καρυστινού
Βίντεο: Μάτα Καστρισίου
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Κότσωνα
Παίζουν οι ηθοποιοί και μουσικοί με αλφαβητική σειρά:
Τάσος Αντωνίου
Ιουλία Γεωργίου
Νίκος Γιαλελής
Βαγγέλης Ζαπαντιώτης
Καίτη Ιωαννίδου
Αγγελική Καρυστινού
Μάτα Καστρισίου
Θεοφάνης Μιλλεούνης
Μαρία Κόμη Παπαγιαννάκη
Μάνια Παπαδημητρίου
Μαρίνα Χρονοπούλου
Και η μικρή Αλκμήνη Παπαγεωργίου


Αφήστε σχόλιο

Παρακαλούμε συνδεθείτε για να αφήσετε σχόλιο.