• BUZZ
  • Συνέντευξη
  • ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΤΟ 'ΤΑΞΕΙΔΙΟΝ'
ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΤΟ 'ΤΑΞΕΙΔΙΟΝ'

ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΤΟ 'ΤΑΞΕΙΔΙΟΝ'


5.0/5 rating 1 vote

Του Παναγιώτη Μήλα - catisart

«Το θέατρο είναι ένα ομαδικό παιχνίδι, είναι φυσικά πάρα πολύ ενδιαφέρον σε ένα έργο να σου τυχαίνει ένας μεγάλος ρόλος γιατί σου δίνεται η ευκαιρία να κάνεις μεγάλες διαδρομές, και πνευματικά και ψυχικά. Αυτό είναι το ενδιαφέρον στους πρωταγωνιστικούς ρόλους για εμένα. Προσωπικά λειτουργώ παράλληλα με το να δίνω πολλή προσοχή και σε όλο το υπόλοιπο έργο και στους υπόλοιπους ρόλους. Δεν είμαι ηθοποιός που να εστιάζω μόνο σ’ αυτό που έχω να κάνω η ίδια, δεν με ενδιέφερε ποτέ αυτό και συνεχίζει να μη με ενδιαφέρει μόνο αυτό. Με ενδιέφερε πάντα το σύνολο της δουλειάς κι ασχολούμαι με το σύνολο της δουλειάς. Το μυαλό μου είναι σε ολόκληρη τη δουλειά, σε ολόκληρη την πρόβα. Είναι η λειτουργία μου αυτή, δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Αυτό είναι το ενδιαφέρον σε κάθε μου ταξίδι».

Αυτά έλεγε, μεταξύ των άλλων, η Ιωάννα Παππά τον Νοέμβριο του 2013 σε συνέντευξή της στο catisart.gr και στην Ειρήνη Αϊβαλιώτου με αφορμή το έργο «Αλεπούδες» σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη στο Θέατρο Επί Κολωνώ. Τότε είχε κατακτήσει και το βραβείο κοινού για την ερμηνεία της ως Ιουδήθ.
Στη συνέχεια την είδαμε και ως Ιφιγένεια, και ως Κασσάνδρα, και ως Μάσσα, στο θέατρο «Πορεία» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου. Τη χειροκροτήσαμε όμως και ως Μαρία Πολυδούρη, ρόλο για τον οποίο κατέκτησε και το «Βραβείο Μελίνα Μερκούρη».
Ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι η Ιωάννα Παππά έκανε την ανατροπή επιλέγοντας τη μοναξιά στη σκηνή και όχι το ομαδικό παιχνίδι.

Πάντα βρίσκεστε επί σκηνής με δυνατούς συμπαίκτες. Πώς νιώθετε τώρα σε αυτόν τον μονόλογο;
* Εδώ βρίσκομαι πάνω στη σκηνή με ένα δυνατό κείμενο. Είναι η δεύτερη φορά που παρουσιάζω έναν μονόλογο. Η αλήθεια είναι ότι δεν σκόπευα να είναι τόσο κοντινό το διάστημα. Απλώς όταν ο Δήμος Αβδελιώδης μου πρότεινε να συνεργαστούμε και πάλι, αφού έχουμε κάνει και την «Ερωφίλη» του Γεωργίου Χορτάτση στο Εθνικό, χάρηκα πάρα πολύ με την ιδέα γιατί με είχε συγκινήσει και η παράσταση και το κείμενο στο προηγούμενο ανέβασμά του. Επειδή λοιπόν είχε αυτόν τον βαθμό δυσκολίας σε σχέση με τη γλώσσα, θεώρησα ότι πρέπει να ξεπεράσω τον ενδοιασμό μου για να εμπλακώ και πάλι σε μια παρόμοια συνθήκη, όπως με τον μονόλογο «Οδός Πολυδούρη» της Ρούλας Γεωργακοπούλου, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη. Αποφάσισα να μπω στη διαδικασία. Το να είσαι μόνος σου πάνω στη σκηνή έχει πολλές δυσκολίες αλλά διευκολύνει σε άλλα πράγματα, επειδή είσαι ο κυρίαρχος σε ό, τι συμβαίνει επί σκηνής. Οπότε ο προσωπικός ρυθμός, είναι ο μοναδικός ρυθμός. Η σχέση που υπάρχει είναι μόνο με τον σκηνοθέτη και μετά με τον χαρακτήρα, με το κείμενο και με τα άλλα πρόσωπα που υπάρχουν στην αφήγηση. Εν τέλει λοιπόν υπάρχει αρκετή ζωή επί σκηνής. Μάλιστα πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό έργο, για τη ζωή και τα προσωπικά βιώματα του Γεωργίου Βιζυηνού, ένα κείμενο για έναν άνθρωπο που μας έχει αφήσει αυτό το σπουδαίο συγγραφικό έργο πίσω του. Πρόκειται για μια σπουδαία προσωπικότητα. Αξίζει να διαβάσει κανείς για την εποχή που έζησε, για το πώς μεγάλωσε και πώς διήνυσε όλη αυτή την πορεία. Πώς κατέληξε, λόγω της μεγάλης ευαισθησίας του, στο Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρείο και πώς πέθανε σε ηλικία 47 ετών, ύστερα από τέσσερα χρόνια εγκλεισμού. Πρόκειται για πολύ ιδιαίτερη περίπτωση που για μας πάντα είναι ένας κόσμος με φοβερό πλούτο τον οποίο αξίζει να εξερευνήσουμε και να αποκτήσουμε μια σχέση μαζί του.
Όταν άρχισα να ασχολούμαι με το «Ταξείδιον», ένιωσα μια ψυχική συγγένεια σε σχέση με το πώς ο ίδιος χειρίζεται τον λόγο και πώς αποτυπώνει αυτό που νιώθει με το κείμενό του και επίσης με το πώς αντιλαμβάνεται και τον θάνατο.

Το «Μελτεμάκι» του Παντελή Χορν, στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη, ήταν η πρώτη παράσταση στην οποία συνταξιδέψατε με τον Δήμο Αβδελιώδη. Πώς είναι το φετινό σας ταξίδι;
* Πέρα από τη φιλική μας συνεργασία για 2-3 μέρες στη Χίο, στο «Μελτεμάκι», τότε που ο Δήμος είχε σχεδιάσει τον φωτισμό, δεν είχαμε προλάβει να γνωριστούμε αρκετά. Μετά δουλέψαμε μαζί στο Εθνικό Θέατρο το 2012 στην «Ερωφίλη». Εκεί γνωριστήκαμε ουσιαστικά και επαγγελματικά. Εγώ έμαθα τον τρόπο του, εκείνος τον δικό μου, υπήρχε επικοινωνία και αγάπη και των δυο μας για τον λόγο στο θεατρικό κείμενο. Θεώρησα λοιπόν ότι αυτή η δεύτερη ευκαιρία που μου δινόταν για συνεργασία άξιζε να πραγματωθεί.

Έχετε υποδυθεί πολλές διάσημες ηρωίδες, όπως είναι η Ιφιγένεια, η Αντιγόνη, η Ερωφίλη, η Ιουδήθ, η Μάσσα. Πώς είναι τώρα η συνάντησή σας με τον 10χρονο παραγιό του ράφτη και τους άλλους ήρωες του Βιζυηνού;
* Πάντοτε ένιωθα ότι, ως Ιωάννα, φέρομαι σαν ένα μικρό αγόρι, οπότε ήταν μεγάλη μου χαρά χωρίς να πρέπει να καμωθώ ότι είμαι ένα μικρό αγοράκι μέσα και μόνο από τον λόγο να σκεφτώ όπως σκεφτόταν αυτό το δεκάχρονο ραφτόπουλο κάτω από αυτές τις συνθήκες, με τα βιώματά του, σε σχέση με τα πρόσωπα στον περίγυρό του. Οπότε ήταν πολύ λεπτή η ισορροπία του να περιγράψεις αυτό το 10χρονο, να το μεταφέρεις στη σκηνή και να είσαι αυτό το πρόσωπο. Κάθε φορά αυτή είναι και η δυσκολία, ότι εδώ δεν παριστάνω κάτι, προσπαθώ να είμαι το πρόσωπο. Και αυτή ήταν και η διαδικασία που πέρασα εγώ κατά τη διάρκεια της πρόβας. Να έρθω δηλαδή όσο πιο κοντά γίνεται με αυτό που είπε ο μικρός Γιωργής, με αυτό που σκέφτηκε, με αυτό που αισθάνθηκε. Με τους φόβους του, με τις επιθυμίες του, με την αίσθησή του για την ίδια τη ζωή, τελικά με τους λόγους που τον ώθησαν να γίνει συγγραφέας. Όλα ξεκίνησαν από αυτά που ζούσε και μόνο. Δηλαδή η πραγματικότητα και η ζωή ήτανε η έμπνευση για κάτι μεγαλειώδες. Κάτι τόσο σκληρό και κάτι ιδιαίτερα μονοδιάστατο. Πώς λειτουργεί σε ένα φοβερά ευφάνταστο άνθρωπο που βρίσκεται σε συνθήκες δύσκολες και περιορισμού.

Στην παράσταση εμφανίζεται μόνο αυτό το πρόσωπο;
* Όχι. Είναι όλα τα πρόσωπα που αναφέρονται στο διήγημα. Ο παππούς, η γιαγιά, ο ράφτης που του έμαθε την τέχνη, είναι ο ίδιος, και ως αφηγητής και ως μικρός Γιωργής, είναι ο υπηρέτης του παππού και τέλος είναι και ο άγγελος-θάνατος.

Ανακαλύψατε κάποιο κρυμμένο μήνυμα στο διήγημα του Έλληνα πεζογράφου;
* Κάτι κρυμμένο δεν υπάρχει διότι ενώ όλα ήταν υπό ένα καθεστώς, όπου όλα γίνονταν εν κρυπτώ, μέσα από το διήγημα έρχονταν στο φως και αυτή είναι η ομορφιά. Εδώ μιλάει για μια εποχή που για τον Ελληνισμό ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Ήταν τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, με τους γενίτσαρους και με τον αφανισμό ολόκληρων γενεών Ελλήνων. Νομίζω ότι ο Βιζυηνός τελικά μιλάει με έναν τρόπο για την ελευθερία, που εν τέλει έρχεται μέσω του θανάτου, αυτό είναι το μεγάλο ταξίδι που αναφέρει και ο παππούς του και γι’ αυτό, πριν φύγει, ζητάει συγχώρεση από όλους.

Πώς θα σχολιάζατε τον ερωτικό χαρακτήρα της λογοτεχνίας του συγγραφέα;
* Από τον τρόπο κιόλας που πέθανε. Ο Βιζυηνός ερωτεύτηκε γύρω στα 43 του χρόνια μια 14χρονη μαθήτριά του στο γυμνάσιο. Λέγεται ότι τρελάθηκε από έρωτα. Χαρακτηριστικό το μεγάλο ποίημα που έγραψε μέσα στο Ψυχιατρείο που έχει τον στίχο «μετεβλήθη εντός μου και ο ρυθμός του κόσμου». Αφορμή για το ποίημα είναι αυτό το μικρό κορίτσι. Οπότε και στο διήγημά μας, όλη η ιστορία γίνεται για τη βασιλοπούλα και για τον έρωτά της που τελικά είναι κι αυτό μια πλάνη αφού δεν υπάρχουν βασιλοπούλες που να ερωτεύονται μικρά ραφτόπουλα. Το σημείο αυτό έπαιξε πολύ καθοριστικό ρόλο στη ζωή του αλλά και στο θάνατό του. Η ζωή του ήταν σύντομη αλλά ταραχώδης και γεμάτη.

Η καθαρεύουσα του Βιζυηνού και το τοπικό ιδίωμα μπορούν να γίνουν οικεία σε όλο το κοινό;
* Αυτό που διαπιστώνουμε μέσα από τις παραστάσεις είναι ότι τελικά το κατορθώνουμε. Και επειδή έχουμε φωτίσει το χιούμορ του συγγραφέα – γιατί φέρει αρκετό – ακριβώς επειδή γράφει σε σχέση με τη ζωή και η ζωή έχει αυτό το χαρακτηριστικό ότι από στιγμή σε στιγμή από το δραματικό και το εξαιρετικά τρομακτικό που συμβαίνει κάτι αλλάζει τα πράγματα και συνειδητοποιείς πόσο δίπλα είναι το αστείο της ζωής. Μάλιστα αυτό συμβαίνει συνέχεια μέσα στην παράσταση και μου αρέσει επειδή εγώ είχα την πρόθεση να συμβεί αυτό, να προκαλέσω αυτή την αίσθηση στο κοινό. Βέβαια δεν ήξερα αν θα πετύχαινε, αλλά διαπιστώσαμε εν τέλει ότι ακολουθούν οι θεατές και το δείχνουν γελώντας αρκετά. Νομίζω πως ούτε το κοινό περίμενε να γελάσει τόσο πολύ με ένα έργο του Βιζυηνού, στην καθαρεύουσα, που αναφέρεται στον θάνατο. Οπότε θεωρώ ότι έχουμε πετύχει κάτι που είναι σημαντικό εφόσον συμβαίνει. Γιατί στο θέατρο είναι σπουδαίο να μπορείς να περνάς από όλο το φάσμα των συναισθημάτων που εμπεριέχονται σε ένα έργο. Όλα αυτά προκύπτουν μέσα από τον λόγο αφού εμείς ακολουθούμε πιστά το κείμενο. Η παράσταση επικοινωνεί και σε άλλα επίπεδα με τον θεατή, γιατί ο ήρωας – που είναι ο αφηγητής – πάσχει επάνω στη σκηνή, οπότε μεταφέρει και την ψυχική του κατάσταση χωρίς αυτό να συνοδεύεται με ένα παραπάνω παίξιμο. Όλα γίνονται μέσα από την αφήγηση. Όπως δηλαδή ένας άνθρωπος αφηγείται κάτι που έχει ζήσει και του προκαλεί εκείνη την ώρα και του ίδιου συναισθήματα, το ίδιο συμβαίνει και με τους θεατές που τον βλέπουν και τον ακούνε.

Υπάρχουν στο έργο συνδέσεις με τη σύγχρονη πραγματικότητα;
* Οι εποχές ήταν διαφορετικές αλλά νομίζω ότι η διαφορά σε σχέση με τη νοοτροπία και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε ως λαός, δεν απέχουν πολύ από εκείνη την εποχή. Αυτό σημαίνει ότι και έχουμε προχωρήσει, και έχουμε μείνει πίσω. Όπως συμβαίνει σε κάθε εποχή και σε όλες τις γενιές. Η καταγωγή παίζει ρόλο στον άνθρωπο γιατί δεν νομίζω πως είναι εύκολο να σβηστούν κάποια πράγματα, οπότε κουβαλάμε αυτά που έχουμε ακούσει από τις γιαγιάδες μας και από τους παππούδες μας και μας διαμορφώνουν ανάλογα. Σίγουρα κάθε επόμενη γενιά κουβαλάει ασφαλώς στοιχεία όσων έχουν προπορευθεί. Αφού ανέβηκε η παράσταση διάβασα – και μου άρεσε – για τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται ο ήρωάς μας. Πρόκειται για έναν άντρα, ένα αγόρι νέο αλλά ουσιαστικά το φύλο είναι ανδρικό. Ο συγγραφέας μιλάει αρκετά για το αρσενικό και το θηλυκό κυρίως λόγω της ιστορίας του παππού, ο οποίος είχε μεγαλώσει ως κορίτσι για να τον κρύψουν από τους Τούρκους και παίζει με αυτό το θέμα ο συγγραφέας. Μου έκανε λοιπόν εντύπωση γιατί διέκρινα μετά ότι στο πρόσωπο του Βιζυηνού – ο οποίος ανήκε σε χαμηλή κοινωνική τάξη, άσχετα αν προέκυψε λόγιος λόγω αυτού που έφερε νοητικά ο ίδιος – δεν προβάλλεται το μοτίβο του ανδρείου και του παλικαρά. Αντίθετα παρουσιάζεται ειρηνικός, χρησιμοποιεί τον νου του και όχι τη μυϊκή του δύναμη, για να επιτύχει τους στόχους του, και αυτό είναι κάτι που μου έκανε εντύπωση γιατί χωρίς εγώ να το έχω συνειδητοποιήσει τελικά παρουσιάζουμε ένα τέτοιο ανδρικό πρότυπο εκείνης της εποχής, που δεν είναι το κλασικό αρσενικό. Είναι ο άνθρωπος που σκέφτεται και προσπαθεί μέσω της δύναμης της σκέψης, της ευγένειας, της ψυχικής δύναμης, να συνεννοηθεί, να επικοινωνήσει και να εκπληρώσει στόχους και επιθυμίες. Και ίσως αυτό να τον έκανε να μην αντέξει μια κοινωνία που ήταν διαμορφωμένη διαφορετικά. Νομίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι δυσκολεύονται πάρα πολύ. Η τέχνη φυσικά λειτουργεί ως διέξοδος για τους περισσότερους που επιλέγουν να επικοινωνούν καλύτερα με αυτόν τον τρόπο. Έτσι δεν βρίσκουμε χώρο σε μια κοινωνία που δεν αφήνει πολλά περιθώρια και όσο προχωράμε βλέπουμε τα πράγματα να δυσκολεύουν. Γι’ αυτό πρέπει να διεκδικείς τον ζωτικό σου χώρο.

Ποιο είναι το πρώτο ταξίδι της ζωής σας και ποιο αυτό που δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
* Η αλήθεια είναι ότι έχω κάνει τα περισσότερα ταξίδια μέσα από τις παραστάσεις, επειδή η δουλειά μας είναι κάτι που δεν μπορείς να αφήσεις εύκολα, σε καθηλώνει και λίγο. Παίρνει τον περισσότερο χρόνο κι από την προσωπική σου ζωή αλλά έχουμε την ευκαιρία να εκπληρώνουμε πολλά φανταστικά ταξίδια. Έτσι εγώ που είμαι ένας άνθρωπος που λειτουργεί παράλληλα σε ένα φανταστικό σύμπαν – γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούσα να αντέξω αλλιώς τη ζωή – η αλήθεια είναι ότι στο μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου τα ταξίδια εκείνα που με έχουν συναρπάσει είναι τα φανταστικά. Φυσικά εννοείται ότι όποτε δίνεται χρόνος να γνωρίσεις ένα άλλο μέρος μακριά από αυτό που βρίσκεσαι, να γνωρίσεις άλλους ανθρώπους, άλλες παραδόσεις, άλλη κουλτούρα, να δεις άλλα θεάματα, με άλλη προσέγγιση, είναι όλα αυτά πάρα πολύ χρήσιμα και νομίζω αναγκαία και απαραίτητο να συμβαίνουν.

Κλείνουμε τη συζήτησή μας με μια αναφορά στο επόμενο ταξίδι σας, στον «Άμλετ».
* Είναι ακόμη σχετικά νωρίς για να πω οτιδήποτε γι’ αυτό. Είναι ένα μεγάλο ταξίδι κι αυτό. Θα ξεκινήσουμε με πρόβες στα τέλη Αυγούστου και χαίρομαι ιδιαίτερα που θα έρθω και πάλι σε επαφή με ένα έργο του Σαίξπηρ. Τα κείμενά του ήταν οι βασικοί πόλοι έλξης που με έφεραν μέσα στο θέατρο. Μέχρι στιγμής έχω παίξει σε πέντε έργα του. Η Οφηλία είναι από τους αγαπημένους μου ρόλους και η προσμονή μου για το ξεκίνημα είναι μεγάλη. Ο Τάσος Ιορδανίδης – που είναι και ο καλλιτεχνικός διευθυντής στο θέατρο «Άνεσις» – θα υποδυθεί τον Άμλετ. Παίζουν ακόμα: Άρης Λεμπεσόπουλος, Πέμυ Ζούνη, Θοδωρής Κατσαφάδος, Νίκος Πουρσανίδης, Νικόλας Παπαγιάννης, Δημήτρης Καπετανάκος, Δημήτρης Διακοσάββας, Θοδωρής Κανδυλιώτης. Ο Λεβάν Τσουλάτζε θα είναι ο σκηνοθέτης μας. Είναι η πρώτη συνεργασία μου μαζί του.

Σας ευχαριστώ για το ταξίδι που μας προσφέρατε. Καλή συνέχεια και σε όλα τα επόμενα.
* Σας ευχαριστώ κι εγώ.

 

«Το μόνον της ζωής μου ταξείδιον»

Λίγα λόγια για το έργο του Βιζυηνού
Πρόκειται για τη βιωματική ιστορία του ίδιου του Βιζυηνού, όταν πριν κλείσει ακόμα τα δέκα του χρόνια και μετά τον πρόωρο θάνατο του πατέρα, η μητέρα του τον στέλνει στην Κωνσταντινούπολη για να μάθει την τέχνη του ράπτη, στο εργαστήριο ραπτικής ενός γέροντος συγγενούς τους, ο οποίος του συμπεριφέρθηκε με μεγάλη σκληρότητα, ενώπιον όλων των κατά πολύ μεγαλύτερών του μαθητευομένων ραπτών, κάνοντας το μικρό ραφτόπουλο να ζήσει απροετοίμαστο και ανυπεράσπιστο μια βάναυση φυλακή.
Ο δραματικός αυτός εγκλεισμός του, γίνεται η αιτία να γράψει ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όχι μόνο γιατί είναι ένα δραματουργικό επίτευγμα πιστό στο πανανθρώπινο πνεύμα και τον παιγνιώδη χαρακτήρα του ελληνικού πολιτισμού, αλλά και γιατί είναι το πιο ευφυές και γοητευτικό έργο που γράφτηκε ποτέ για να κατανοήσουμε την αιτία, τον σκοπό και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της κάθε Τέχνης, όσο και για τον χαρακτήρα αυτών που φιλοδοξούν να την υπηρετούν.
Φωτογραφίες συνέντευξης: catisart.gr
Πληροφορίες για την παράσταση
Γεωργίου Βιζυηνού
«Το μόνον της ζωής μου ταξείδιον»
Διδασκαλία ερμηνείας, σκηνική όψη, κίνηση, σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης
Ερμηνεία: Ιωάννα Παππά
Κοστούμι: Αριστείδης Πατσόγλου
Μουσική: Βαγγέλης Γιαννάκης
Live Πιάνο: Αλέξανδρος Αβδελιώδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Βοσκοπούλου
Διεύθυνση Παραγωγής: Αθηνά Ζώτου
Επικοινωνία: BrainCo
Παραγωγή: Anagnorisis Εταιρεία Θεάτρου Κινηματογράφου
Εκτέλεση καλοκαιρινής περιοδείας:
Τηλέφωνα: 2310-257.218 και 2310-257.219
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑΣ

ΗΜΕΡΟΜ. ΗΜΕΡΑ ΠΟΛΗ ΘΕΑΤΡΟ
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
6 ΤΕΤΑΡΤΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ
10 ΚΥΡΙΑΚΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ ΕΥΡΙΠΙΔΕΙΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΡΕΜΑΤΙΑΣ
11 ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΠΑΓΟΥ ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΑΠΑΓΟΥ
13 ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΤΡΑΣ
17 ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ ΑΛΣΟΣ ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΙΩΝΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
19 ΤΡΙΤΗ ΑΧΑΡΝΕΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ


Αφήστε σχόλιο

Παρακαλούμε συνδεθείτε για να αφήσετε σχόλιο.