ΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ 'ΤΟ ΚΙΒΩΤΙΟ'
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 22/03/2017 19:28
Κάθε επαφή με το «Κιβώτιο» του Αρη Αλεξάνδρου (ανάγνωση, επαν-ανάγνωση, θεατρική παρουσίαση, συζήτηση ή αναστοχασμός) επιβεβαιώνει τη διαχρονικότητα του κειμένου, καθώς μετριέται αφοπλιστικά με το εκάστοτε «σήμερα». Συμφωνώ με τον όρο «μετα-καφκικό», γιατί τονίζει την ευρεία εμβέλειά του πέρα από τη συγκεκριμένη ιστορική και ιδεολογικο-κριτική αναφορά των περιστατικών ή την προσωπική περιπέτεια του κεντρικού ήρωα. Η ανεπιτήδευτη γλώσσα, πεισματικά κρατώντας αποστάσεις από συναισθηματισμούς, συναγωνίζεται σε δύναμη τις αιχμηρές απαριθμήσεις, τις κωδικοποιημένες διατυπώσεις, τις σιωπές. Ηχούν όλα μαζί σαν προσκλητήριο των αποδεκατισμένων –«κυανισθέντων» εν πολλοίς– ανταρτών μιας ομάδας αυτοκτονίας, που μέσα από εχθρικές γραμμές και φίλιες δολιοφθορές προσπάθησε να παραδώσει από την πόλη Ν στη πόλη Κ ακέραιο ένα κιβώτιο υψίστης σημασίας για τον αγώνα. Επιβιώνει ένας, ο οποίος παραδίδει το κιβώτιο. Το οποίο αποδεικνύεται κενό... μα πλήρες συμβολισμών. Ο καφκικός γολγοθάς του επιβιώσαντος, σε μορφή γραμμάτων προς τον ανακριτή, αποτελεί το περιεχόμενο του, καταγγελτικού προς κάθε παραλογισμό εξουσίας, μυθιστορήματος.
Στη δραματουργική επεξεργασία των Φώτη Μακρή/Κλεοπάτρας Τολόγκου (που υπογράφουν και την ευθύβολη σκηνοθεσία), διαπίστωσα την ίδια καθηλωτική θεατρικότητα του κειμένου που μου είχε αποκαλύψει η διασκευή του Γιάννη Ρήγα, με τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε Ακύλλα Καραζήση.
Η ερμηνεία του Φώτη Μακρή, δουλεμένη εξαντλητικά, μ’ ενδιαφέρουσα γλώσσα σώματος και διακριτές φωνητικές μεταπτώσεις, δηλωτικές αυτοσυγκράτησης, παραίτησης, θυμού, νοσταλγίας, απογοήτευσης, παραφοράς, αναδεικνύει την πυκνότητα, τη συνταρακτική δωρικότητα του ύφους και την πολυσημία του περιεχομένου.
Αν συνυπολογίσει κανείς τις συζητήσεις που ακολουθούν την παράσταση κάθε Παρασκευή –με σημαντικούς κάθε φορά καλεσμένους–, στο θεατράκι της Μαυρομιχάλη συμβαίνει ένα διαρκές πείραμα τέχνης και ευρύτερου προβληματισμού.
ΑΝΝΥ ΚΟΛΤΣΙΔΟΠΟΥΛΟΥ - kathimerini