Κριτική Onlytheater

          Όλα τα πρόσωπα έχουν κοινό παρονομαστή την αποτυχία  στον έρωτα και την τέχνη. Ονειρεύονται τα πάθη τους, μιλούν για αυτά, αλλά δεν τα ζουν. 

          Απολαυστικός ο Πρ. Αλειφερόπουλος ως «Ρασκόλνικωφ», στιβαρός ο Κ. Φιλίππογλου ως «Πορφύρης» και σταθερή αξία η Σ. Σεϊρλή, ως «Πουλχερία» και «Φάντασμα Αλιόνας».

          Ένα έργο γρίφος για την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.

          Η εξουσία φοβάται όποιον ανεβάζει στη σκηνή το σκοτεινό της πρόσωπο. Ένα δυνατό γέλιο, τη σωστή στιγμή, μπορεί να τους θάψει όλους».

          Ανατρεπτικό θρίλερ, στο οποίο οι αντικρουόμενες απόψεις για τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας στην εποχή του διαδικτύου, δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ.

          Ο Άρης Τρουπάκης είδε την παράσταση σαν ιεροτελεστία του παιχνιδιού, είδε το παράλογο, την επιμονή στη νεύρωση, το μαρτύριο να γεφυρωθεί το όνειρο με την πραγματικότητα.

          Στον κόσμο του Μάρμπερ, οι σχέσεις είναι εφήμερες, αναλώσιμες και εκτυλίσσονται σαν ανώδυνες συνδιαλλαγές.

          Ο Μάξιμος Μουμούρης, ως «Πλατόνωφ», πέτυχε σε μεγάλο βαθμό το βάθος που απαιτούσε ο πολύπλευρος ρόλος του.

          Ένα αναμνησιακό αφήγημα για εκείνες τις γιαγιάδες, που υπήρξαν κάποτε κορίτσια και γυναίκες, που δε μίλησαν ποτέ.

          Μια πάλη σχεδιασμένη λεπτομερώς, προετοιμασμένη με σοφία, δουλεμένη με λιτότητα, στο πνεύμα μιας υποβλητικής τραγωδίας.