Η ΜΑΝΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΝΕΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ 'ΑΔΑΜΑΝΤΙΑ'
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 05/10/2016 18:14
Το ανακαινισμένο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης άνοιξε τη σεζόν με μια από τις αγαπημένες του μαθήτριες, τη Μάνια Παπαδημητρίου, στον μονόλογο του Παναγιώτη Μέντη «Αδαμαντία» σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη. Το έργο είναι βασισμένο σε μια πραγματική αλληλογραφία που την ανακάλυψε τυχαία ο σκηνοθέτης. Ο Παναγιώτης Μέντης μετέτρεψε το πρωτογενές υλικό σε θεατρικό έργο και η Μάνια Παπαδημητρίου αναλαμβάνει τον κεντρικό ρόλο. Μαζί της σε αυτό το ταξίδι και τρεις νέοι ηθοποιοί-μουσικοί.
Είναι η πρώτη παράσταση που δίνεται στο ιστορικό θέατρο μετά την ανακαίνισή του. Ο χώρος έχει ανανεωθεί μεν, αλλά δεν έχει χάσει την ταυτότητά του. Παραμένει, όπως τον ξέρουμε, ακριβώς όπως τον ήθελε ο Κάρολος Κουν.
Η «Αδαμαντία», που συνεχίζει για δεύτερη χρονιά, αφηγείται την ιστορία μιας απλής γυναίκας , η οποία ζει τις μικρές τραγωδίες της, μέσα σε ένα κλίμα πολιτικών αναταραχών.
Η Μάνια Παπαδημητρίου έρχεται στη σκηνή και πριν φορέσει τη «μάσκα» του ρόλου της, θυμάται πώς εκείνη έβλεπε το μαγικό Υπόγειο, όταν μαθήτρια ακόμα πέρασε το κατώφλι του για να βρει το μεγάλο δάσκαλο του ελληνικού θεάτρου. Με χιούμορ και τρυφερότητα αναπολεί μια ολόκληρη εποχή, ακόμα και την πρώτη της εμφάνιση στην «Ορέστεια» το 1982. Άλλωστε, και η ηρωίδα της έχει μια στοιχειωμένη σχέση με τη συγκεκριμένη τραγωδία, όπως θα μας αποκαλύψει αργότερα.
Από εκεί ορμώμενη ξετυλίγει το νήμα της ζωής αυτής της γυναίκας. Με καταιγιστικό ρυθμό και απίστευτη δεξιοτεχνία, περνάει όλες τις φάσεις ενός βίου, που δεν μπορεί να συναγωνιστεί την τραγική Κλυταιμνήστρα- αγαπημένη της Αδαμαντίας- αλλά έχει κι αυτός τα δικά του βάσανα, τις δικές του χαρές, τις μικρές και μεγάλες του στιγμές.
Η καλή αυτή ηθοποιός διατηρεί το χιούμορ της, μπαινοβγαίνει στο ρόλο της Αδαμαντίας και στο ρόλο της ηθοποιού, και για μια ώρα και κάτι μας παρασύρει σε όλη την ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Δεν λείπει το πολιτικό σχόλιο από τη παράσταση. Ο μονόλογος του Παναγιώτη Μέντη ανάλαφρα θίγει τα κακώς κείμενα μιας χώρας , που αναλώθηκε σε κομματικές έριδες, ρουσφέτια και οικογενειοκρατίες. Η Αδαμαντία δεν είναι αθώα, έχει εμπλακεί σε όλα αυτά, ακόμα και άθελά της. Ο συγγραφέας, μέσα από ένα σπαρταριστό κείμενο , ενώνει το προσωπικό με το γενικό και μας κάνει να αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες, όταν αφηνόμαστε στον στρόβιλο της Ιστορίας.
Ταυτόχρονα όμως σκύβει με αγάπη και κατανόηση στο πρόσωπο της Αδαμαντίας, που παρά τα ελαττώματά της έχει κι εκείνη τις επιθυμίες της, τα όνειρα της και σηκώνει το δικό της σταυρό. Μπορεί να μην μοιάζει με την Κλυταιμνήστρα που τόσο συμπαθεί, άλλα έχει το δικό της Αγαμέμνονα να αντιμετωπίσει. Δεν τον σκοτώνει, γιατί η Αδαμαντία είναι μια απλή γυναίκα. Αντίθετα τον κατανοεί.
Η Μάνια Παπαδημητρίου αναρωτιέται στο φινάλε αν τελικά η ηρωίδα της έχασε τη ζωή της. Αλλά και ποια ζωή είναι χαμένη;