ΕΠΑΙΞΕ Η ΑΝΝΑ ΜΑΝΙΑΝΙ Σ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΑΝΑΒΙΚΟ;
- Ημερομηνία: Σάββατο, 19/08/2017 19:00
Αγόραζα σταφύλια, πριν από μια ώρα, σ' ένα συνοικιακό μανάβικο στη Ρώμη, όταν η Άννα Μανιάνι, αγκαζέ με τον Αλμπέρτο Σόρντι, μου έκλεισε το μάτι, από την ασπρόμαυρη φωτογραφία, πάνω από το ταμείο.
Η ζέστη σκέφθηκα, κοιτάζοντας ταυτόχρονα, γύρω μου αν πήρε χαμπάρι κανείς την έκπληξή μου... "Γραμμένη" κανονικά, με είχαν όλοι, ενώ η Viale Marconi, οδηγούσε αδιάφορα τον κόσμο προς το Trastevere...
Ξανακοίταξα τη Μανιάνι, η ''Νανναρέλλα'' τώρα κοιτούσε αλλού, κεντράριζε σε κάποιον με κλακέτα, ενώ στη διπλανή φωτογραφία, δάγκωνε ένα μήλο, μέσα σ' ένα μανάβικο. Σ' αυτό το μανάβικο, αυτό ήταν λοιπόν, εδώ έχει γυριστεί ταινία της. Ρωτάω την κυρία. που ψάχνει να βρει το χαμένο χέρι μου να μου δώσει τα ρέστα.
"Έπαιξε η Μανιάνι μέσα εδώ;"
"Ναι κι αυτός είναι ο πατέρας μου" λέει δείχνοντάς μου έναν νεαρό μ' ανοιχτό το στόμα, πλάι της στη φωτογραφία.
Η Ιταλία καίγεται κι αυτόν τον Αύγουστο κι εγώ καίγομαι με τη Μανιάνι.
Η Μανιάνι, αυτό το «στοιχειό της Φύσης», η «λύκαινα», όπως την αποκαλούσαν, ήταν και είναι η μεγάλη μου αδυναμία, την αγάπησα στα 6 μου χρόνια, γιατί ήταν ίδια η θεία μου η Αλεξάνδρα, στην εφηβεία ήταν το πρότυπό μου (και μάζευα φωτογραφίες της) κι από τον καιρό που έζησα στην Ιταλία κι έμαθα πολλά γι αυτήν, τη λάτρεψα. Πολύ πριν την ανακαλύψω εγώ, βέβαια, την είχαν λατρέψει ο Ρομπέρτο Ροσελίνι, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι, ο Φεντερίκο Φελίνι και ο Λουκίνο Βισκόντι. Ο Τένεσι Ουίλιαμς , με τη φιγούρα της στο μυαλό του, έγραψε το «Τριαντάφυλλο στο Στήθος» και η ερμηνεία της στην κινηματογραφική μεταφορά του, απέσπασε Βραβείο Όσκαρ.
ΑΒΑΦΗ, ΑΤΗΜΕΛΗΤΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΗ.
Η μητέρα της, ήταν μοδίστρα, ενώ για τον πατέρα της, κανείς δεν έμαθε ποτέ τίποτε. Λάτρευε να μιλάει τη «γλώσσα του δρόμου» και μεγαλώνοντας, εξασφάλισε μια υποτροφία για δραματική σχολή. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές της, συμμετείχε σε ένα περιοδεύοντα θίασο, ένα μπουλούκι, για τέσσερα χρόνια.
Έπαιζε όποιο ρόλο έβρισκε διαθέσιμο, με αμοιβή, περίπου 25 λίρες τη μέρα. Στην προσωπική της ζωή κυκλοφορούσε άβαφη και ατημέλητη, με αποτέλεσμα κάποιος κριτικός να σχολιάσει: «εμφανίστηκε σαν να είχε χτυπήσει το κουδούνι προτού προλάβει να ολοκληρώσει το ντύσιμό της». Κατοικούσε σε φτηνές κατοικίες και έτρωγε ελάχιστα καταναλώνοντας μεγάλες ποσότητες καφέ και τσιγάρων. Το 1944 γνωρίστηκε με τον σκηνοθέτη Ρομπέρτο Ροσελίνι και γεννήθηκε ένα ειδύλλιο γεμάτο συγκρούσεις. Σύμφωνα με μαρτυρίες έφτασε στο σημείο να εκσφενδονίζει πήλινα σκεύη κατά του Ροσσελίνι, ο οποίος δήλωνε για τη Μανιάνι: «Γεννήθηκε μεταφέροντας το συκώτι της στα δόντια». Δημιούργησαν μαζί, μια ταινία-σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου, ορόσημο του νεορεαλισμού, με τίτλο «Ρώμη: Ανοχύρωτη Πόλη». Βγάζοντας την κάμερα από το στούντιο, ο Ροσσελίνι κινηματογράφησε στους δρόμους της Ρώμης τους Γερμανούς κατακτητές που ακόμη μάχονταν με τους παρτιζάνους. Η Μανιάνι έδωσε μια ηλεκτρισμένη ερμηνεία ως Πίνα, μια γυναίκα σε κατάσταση εγκυμοσύνης, αρραβωνιασμένη με έναν νεαρό αντιστασιακό εργάτη που αιχμαλωτίστηκε από τους Ναζί. Στην τελευταία σκηνή, ενώ τρέχει πίσω από το όχημα που τον μεταφέρει μακρυά φωνάζοντας το όνομά του, εκτελείται χωρίς οίκτο. Πρόκειται για μία από τις διασημότερες σκηνές ταινιών του παγκόσμιου κινηματογράφου. Η ταινία αυτή χάρισε στη Μανιάνι το πρώτο της βραβείο Nastro d'Argento - τα δεύτερα παλαιότερα κινηματογραφικά βραβεία στον κόσμο μετά τα Όσκαρ - από τα πέντε συνολικά που απέσπασε κατά τη διάρκεια της καριέρας της.
Η ΑΝΤΙΖΗΛΟΣ ΙΝΓΚΡΙΝΤ
Όταν ο Ροσελίνι γνώρισε την Ίνγκριντ Μπέργκμαν της έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα ρομαντικό δράμα με τίτλο «Stromboli». Κατά τη διάρκεια της ταινίας αναπτύχθηκε ειδύλλιο ανάμεσα στο σκηνοθέτη και την ηθοποιό. Όπως ήταν φυσικό η Μανιάνι εξοργίστηκε, κάτι που δεν διέφυγε της προσοχής του Τύπου. Παρά της παρακλήσεις της, το ζήτημα αναφέρθηκε σε πολλά πρωτοσέλιδα ανά τον κόσμο. Τελικά ξέσπασε πόλεμος δηλώσεων ανάμεσα στους δύο που επεκτάθηκε και στον καλλιτεχνικό τομέα: ενώ ο Ροσελίνι ετοιμαζόταν να κυκλοφορήσει την ταινία του με τη νέα του αγαπημένη, η Μανιάνι σχεδίαζε να επισκιάσει την αντίζηλό της. Η ταινία της «Ηφαίστειο» (1950), με προϋπολογισμό $750.000, γυρίστηκε τόσο στα αγγλικά όσο και στα ιταλικά και συνετέλεσε στο να πάρει την εκδίκησή της. Τα διαφημιστικά σποτ την κατονόμαζαν ως μια από τις εντυπωσιακότερες ηθοποιούς του παγκόσμιου κινηματογράφου μετά την Γκάρμπο, ενώ η ίδια άσκησε πίεση ώστε η παραγωγή να ολοκληρωθεί προτού η ταινία του Ροσελίνι βγει στις αίθουσες.
Ο ΤΕΝΕΣΙ, ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΟΣΚΑΡ
Το 1950 ο Τένεσι Ουίλιαμς, ο οποίος δήλωνε γοητευμένος από την ομορφιά της, έγραψε ένα θεατρικό έργο ελπίζοντας να την πείσει να υποδυθεί την κεντρική ηρωίδα, η οποία γράφτηκε στα μέτρα της. Ωστόσο η Μανιάνι, φοβούμενη ότι τα αγγλικά της δεν ήταν αρκετά καλά για μια παράσταση του Μπρόντγουεϊ αρνήθηκε. Ο Γούλιαμς απογοητεύτηκε πάρα πολύ, παρόλο που η Αμερικανίδα Μωρίν Στέιπλετον ανέλαβε υποδειγματικά το ρόλο. Τελικά το θεατρικό αυτό έργο με τίτλο «Τριαντάφυλλο στο Στήθος» μπήκε στο δρόμο της παραγωγής για τη μεγάλη οθόνη από την Paramount Pictures. Αυτή τη φορά η Μανιάνι δέχτηκε με χαρά το ρόλο.
Το «Τριαντάφυλλο στο Στήθος» έκανε πρεμιέρα στο Astor Theater στη Νέα Υόρκη στις 12 Δεκεμβρίου. Η Paramount επιθυμούσε φυσικά η σταρ να είναι παρούσα, ωστόσο εκείνη, ορθά κοφτά αρνήθηκε να παραστεί στην πρεμιέρα δηλώνοντας πως δεν σκόπευε να αφήσει για κανένα λόγο μόνο το γιο της τα Χριστούγεννα. Για την ερμηνεία της η Άννα τιμήθηκε από την Ένωση Κριτικών της Νέας Υόρκης, απέσπασε τη Χρυσή Σφαίρα γυναικείας δραματικής ερμηνείας και κατόπιν έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ. Χωρίς να ξαφνιάσει κανέναν νίκησε, ωστόσο δεν ήταν παρούσα στην τελετή απονομής του βραβείου. Όταν τελικά της μίλησαν στο τηλέφωνο λίγο μετά την τελετή, με βαριά από τον ύπνο φωνή, άρχιζε να ουρλιάζει σε εκείνον που την πήρε, για την κακόγουστη φάρσα που επέλεξε να της κάνει. Κλείνοντας άρχισε τρισευτυχισμένη να πηδά από τη χαρά της. Αργότερα δήλωσε σε κάποιον δημοσιογράφο πως είχε νιώσει «σαν να είχε μόλις χτίσει το Κολοσσαίο».
Η ΠΟΡΝΗ ΣΤΗ ''ΜΑΜΑ ROMA'' ΚΑΙ Η ΜΗΔΕΙΑ
Σημαντική χρονιά για τη Μανιάνι ήταν το 1962, όταν συμμετείχε στην ιταλική ταινία του Πιερ Πάολο Παζολίνι «Mamma Roma», στο ρόλο μιας μεσήλικης πόρνης που προσπαθεί να γλυτώσει από το επάγγελμά της. Το 1966 επέστρεψε στο θεατρικό σανίδι σε μια υψηλά δραματική εκδοχή της «Μήδειας», που σκηνοθέτησε ο συνθέτης Τζαν Κάρλο Μενόττι. Την ίδια χρονιά απασχόλησε και πάλι τον τύπο δηλώνοντας δυσαρεστημένη ότι η έτερη ντίβα του ιταλικού κινηματογράφου, η Σοφία Λόρεν, έχτιζε την καριέρα της μιμούμενη τη δική της παρουσία.
Η τελευταία της εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη ήταν το 1972 σε ένα cameo υποδυόμενη τον εαυτό της, στην ταινία «Roma» του Φεντερίκο Φελλίνι.
Η Μανιάνι είχε τη συνήθεια να κουβαλά μαζί ένα θερμόμετρο, για να ελέγχει τη θερμοκρασία της. Σιγά σιγά η υγεία της άρχισε να χειροτερεύει και τελικά διαγνώστηκε με καρκίνο στο πάγκρεας. Οι τελευταίες τις ημέρες ήταν θλιμμένες, ωστόσο πλάι σε δικούς της ανθρώπους. Έφυγε σε ηλικία 65 ετών το 1973. Στο πλάι της βρίσκονταν ο πολυαγαπημένος γιος της Λούκα και ο Ρομπέρτο Ροσελίνι, που παρόλο που κάποτε την είχε εγκαταλείψει για την Ίγκριντ Μπέργκμαν, είχε εξελιχθεί σε ακριβό φίλο.
Υ.Γ καληνύχτα Άννα Bellissima, καληνύχτα Μamma Roma. Είμαι σίγουρη πως πρώτα είχες ψωνίσει από το συγκεκριμένο μανάβικο και το είχες εγκρίνει και μετά γύρισες εκεί τη σκηνή.
Τα σταφύλια του είναι μέλι.