ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΣΠΙΤΙ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 06/12/2019 13:03
Ομολογώ πως δεν περίμενα ποτέ, να μου είναι τόσο δύσκολο και επίπονο, το να παρακολουθήσω μια θεατρική παράσταση και ιδίως όταν πρόκειται για μια κωμωδία, γραμμένη από τον Κάρλο Γκολντόνι, την οποία μάλιστα, ανεβάζει το Εθνικό Θέατρο και στην οποία πρωταγωνιστεί μια ομάδα 12 εξαιρετικών ηθοποιών, συνοδευόμενοι από δύο μουσικούς που γέμιζαν τη σκηνή μελωδίες. Ο λόγος για "Το καινούργιο σπίτι" που σκηνοθέτησε ο κύριος Γιάννης Σκουρλέτης.
Και εκεί ξεκίνησαν τα δικά μου προβλήματα. Αν έβαζα εγώ έναν τίτλο στο έργο που παρακολούθησα απόψε, θα ήταν "Σπατάλη Πόρων". Ειλικρινά, απόψε θεωρώ πως σπαταλήθηκαν οι φιλότιμες ερμηνείες 12 πολύ ταλαντούχων ηθοποιών, που αρκετές φορές με έχουν εντυπωσιάσει με το ταλέντο τους στο παρελθόν και που το ίδιο έκαναν και απόψε. Σπαταλήθηκαν οι κόποι δύο ταλαντούχων μουσικών. Σπαταλήθηκε ο κόπος του Γκολντόνι, που έγραψε μια ανάλαφρη κοινωνική κωμωδία για να διασκεδάσει - και όχι να ψυχαγωγήσει - ένα θεατρικό κοινό, το οποίο απόψε σπατάλησε χρήματα και πολύ χρόνο, συγκεκριμένα δύο ώρες και ένα τέταρτο. Το μόνο θετικό στην ιστορία, είναι πως 14 άτομα θίασος, συν 4 ταξιθέτες, συν 2 τεχνικοί για τα φώτα και τον ήχο, απόψε κέρδισαν τον επιούσιο. Συνολικά εργάστηκαν τουλάχιστον 20 άτομα.
Μπορεί το σχόλιό μου να φαίνεται αυστηρό, ίσως και υπερβολικό. Θέλω όμως, να καταστεί σαφές το γεγονός, πως η διαφωνία μου έχει να κάνει με τη σκηνοθεσία, που κατά τη γνώμη μου δεν ανέδειξε το έργο. Το αντίθετο μάλιστα. Ωστόσο, δεν καταλαβαίνω, για ποιο λόγο να ντύσει κάποιος μια οικιακή βοηθό της Βενετίας του 1750, σαν την ηρωίδα "Sailor Moon" . Δεν εντόπισα κανένα συμβολισμό και το μόνο που εισέπραξα ήταν ένα φτηνό fan service.
Επίσης δε βρίσκω κανένα νόημα στο να υπάρχει ένας ημίγυμνος βουβός χορευτής, με ψηλές γυναικείες γόβες, ο οποίος καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης, να περιφέρεται στη σκηνή. Αυτό θα μπορούσε να προσθέτει μια queer πινελιά στην παράσταση, εάν και εφόσον αυτό συνδεόταν κάπως με το νόημα του κειμένου ή έστω αν συνοδευόταν από ένα συνολικό πλαίσιο στο ανέβασμα του έργου. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, ήταν ξεκάρφωτο.
Εξίσου ξεκάρφωτη ήταν και η επιλογή της υπέρ του δέοντος θηλυπρεπούς και υστερικής συμπεριφοράς των δύο ανδρικών πρωταγωνιστικών ρόλων, του Αντζολέτο και του Λορεντσίνο. Για κάποιο λόγο, ο Γκολντόνι επέλεξε να βάλει ανδρικούς ρόλους στο έργο του. Η ελευθερία και η πρωτοπορία στη σκηνοθεσία είναι θεμιτή, όσο δεν καταστρέφει το έργο που καταπιάνεται.
Παρά ταύτα, οι ερμηνείες των ηθοποιών, ήταν φιλότιμες και κάτι παραπάνω από ικανοποιητικές.
Ο Θείος Χριστόφορος, ήταν ο μόνος ρόλος που μας έκανε μια-δυο φορές να γελάσουμε σε όλη την παράσταση, με εύκολες χιουμοριστικές ατάκες, που όμως προέκυψαν μέσα από έναν ήρωα, που ξεπήδησε από ελληνική ταινία του '60. Θύμιζε έναν μόρτη, τύπου Νίκου Φέρμα, ντυμένο με ένα φράγκικο κοστούμι, ντόμπρο και μεγαλόψυχο. Δεν υπήρχε όμως, καμία επαφή με το χώρο και το χρόνο γύρω του, ούτε στη συμπεριφορά, ούτε στο ντύσιμο.
Μου έκανε εντύπωση που τα κοστούμια ήταν παράταιρα και σε σχέση με το κείμενο, αλλά κυρίως μεταξύ τους και αυτό επέφερε άσχημο αισθητικό αποτέλεσμα. Και επιμένω να μιλάω για σκηνοθεσία, διότι στην προκειμένη περίπτωση, ο σκηνοθέτης είναι το ίδιο άτομο που επιμελήθηκε και τα σκηνικά και τα κοστούμια.
Και μιας που αναφέραμε τα σκηνικά, εδώ τα πράγματα είναι εξίσου δυσνόητα. Το όλο σκηνικό είναι στην ουσία ένα μαυσωλείο, μέσα στο οποίο εναλλάσσονται τα δύο διαμερίσματα που αναφέρονται στο κείμενο, δηλαδή το "καινούριο σπίτι" του Αντζολέτο και το άνωθεν αυτού διαμέρισμα. Οι ηθοποιοί μιλούν για το χώρο και περιγράφοντάς τον, δείχνουν προς διάφορες κατευθύνσεις, οι οποίες καταλήγουν σε τάφους. Πιθανώς ο σκηνοθέτης θέλησε να καταδικάσει σε θάνατο κάτι που ποτέ δεν καταλάβαμε. Ίσως μια διεφθαρμένη κοινωνία και ένα σάπιο σύστημα αξιών; Πιθανώς, αλλά αυτό μπορούσε να επιτευχθεί και από τα νοήματα που ο ίδιος ο συγγραφέας θέλησε να περάσει στο κοινό, γράφοντας το έργο.
Συνοψίζοντας, η παράσταση ήταν αρκετά κουραστική, κάποιες σκηνές ήταν παρατραβηγμένες σε διάρκεια και άλλες, τόσο ασαφείς, που σε έβγαζαν εντελώς από το κλίμα. Το έργο, θα μπορούσα κάλλιστα να το φανταστώ σαν σενάριο του ελληνικού κινηματογράφου του '60, μέσω του οποίου ο συγγραφέας αγγίζει ακροθιγώς κάποια κοινωνικά ζητήματα και προσπαθεί να τα αναδείξει με έναν ανάλαφρο χιουμοριστικό τρόπο, έτσι ώστε τελικά να μην ενοχληθεί κανένας θεατής αποχωρώντας από την αίθουσα, ασχέτως σε ποια κοινωνική τάξη ανήκει. Μου θύμισε αρκετά το ύφος του Δημήτρη Ψαθά με τα χλιαρά "κατηγορώ" του, τηρουμένων πάντα των (χωροχρονικών) αναλογιών.
Εν κατακλείδι, δεν εμποδίζω ποτέ και κανέναν, από θέση, να πάει να δει μια θεατρική παράσταση, ασχέτως αν μου άρεσε ή όχι, διότι αυτό είναι υποκειμενικό ζήτημα και σε τελική ανάλυση κάθε παράσταση έχει να σου προσφέρει πολλά, αρκεί να σέβεται και τον θεατή και τον χρόνο του.
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΛΑΠΕΤΣΑΣ