ΦΟΙΤΗΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΙΟΥ ΑΝΑΚΡΙΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΖΙΜΙΡ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΟΛΙΝΑ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 19/04/2016 18:20
Η συνέντευξη έχει γίνει από τις τρεις φοιτήτριες του ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΣΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ του ΠΑΝΤΕΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ, Διονυσία Μποζίκη, Σταυρούλα Πολλάτου και Αναστασία Τζανάτου.
- Το έργο στο οποίο πρωταγωνιστείτε αυτή τη περίοδο με τίτλο ΚΑΖΙΜΙΡ ΚΑΙ ΚΑΡΟΛΙΝΑ πραγματεύεται ένα επίκαιρο θέμα όπως είναι η ανεργία, σε συνδυασμό με τις σχέσεις, τι αξίες της ζωής και της κοινωνίας εν γένει. Τι σας ώθησε να συμμετάσχετε σε αυτό το έργο;
Βασίλης Μπισμπίκης: Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος πρότεινε στην ομάδα του Cartel – δηλαδή εμένα, τον Παναγιώτη Σούλη και την Φαίη Τζήμα - αυτό το έργο, που, όπως είπες, έχει άμεση σχέση με το κοινωνικοπολιτικό πρόβλημα που μας απασχολεί αυτή την περίοδο. Εμείς αμέσως δεχτήκαμε. Η ομάδα του Cartel θέλει να τοποθετείται κάθε φορά γύρω από το κοινωνικοπολιτικό θέμα που υπάρχει στην Ελλάδα. Θέλουμε, μέσα από τις παραστάσεις που ανεβάζουμε, να μιλάμε για το «τώρα» και για θέματα που αφορούν άμεσα τον κόσμο. Ένα από αυτά τα θέματα είναι και η ανεργία, καθώς επίσης οι αξίες που χάνονται, οι αυτοκτονίες που γίνονται κοινωνικό φαινόμενο.. Όλα αυτά τα θέματα που επηρεάζει μια κρίση. Το έργο αναφέρεται στην κρίση του 1929, αλλά έρχεται αντιμέτωπο με τη σημερινή κρίση.
Ευτυχία Γιακουμή: Μου έγινε η πρόταση από τον Δημοσθένη Παπαδόπουλο τον περασμένο Αύγουστο, τον εκτιμώ και τον πιστεύω σαν ηθοποιό-είχαμε παίξει μαζί στο παρελθόν-και ήθελα διακαώς να δουλέψω μαζί του και σαν σκηνοθέτη. Επιπλέον μου είχε κινήσει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον το Cartel-πρωτοβουλία των Μπισμπίκη, Σούλη και Τζήμα και σύμπραξη και άλλων παιδιών που "τρέχουν" τον χώρο και συμμετέχουν σχεδόν μόνιμα στις παραστάσεις που είναι παραγωγή του θεάτρου.
- Πιστεύετε πως ο τρόπος που προσεγγίζονται αυτά τα θέματα αγγίζουν τον μέσο Έλληνα, ή ακόμα τον αφυπνίζουν;
Β.Μ: Το θέατρο οφείλει να αφυπνίσει κάποιες συνειδήσεις. Δεν μπορείς να κάνεις επανάσταση μέσα από το θέατρο, δεν έχει γίνει ποτέ. Ένας μεγάλος Πολωνός δάσκαλος του θεάτρου, ο Γκοτόφσκι, είχε πει ότι τα Σάββατα πάνε όλες οι κυρίες στο θέατρο με τα γουναρικά να δουν την Αντιγόνη που μάχεται τον Κρέοντα και χειροκροτούν την Αντιγόνη, ταυτίζονται μαζί της, αλλά όταν βγαίνουν έξω από το θέατρο γίνονται Κρέοντες. Θέλω να πω ότι δεν κάνουμε επανάσταση, τουλάχιστον όμως, αφυπνίζουμε κάποιες συνειδήσεις μέσα από τα νοήματα. Γινόμαστε ένα «όχημα» που φέρει τις αξίες του συγγραφέα όσο γίνεται πιο κοντά στους ανθρώπους και στην ανθρώπινη ψυχή. Αν κάποιος καταφέρει να αφυπνίσει ή να συγκινήσει πάρα πολύ τους θεατές, τότε, ίσως σε μεγάλο βαθμό, έχει πετύχει το στόχο του.
Ε.Γ: Για μένα ο όρος "μέσος Έλληνας" δεν είναι τόσο ξεκάθαρος. Υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές από τον έναν "μέσο Έλληνα" στον άλλον. Ανάλογα με τις καταβολές, τη μόρφωση, την καλλιέργεια και την ψυχοσύνθεση. Και τον τρόπο που επιλέγει να ψυχαγωγηθεί ή να διασκεδάσει. ΒΕΒΑΙΩΣ και μια μερίδα του κοινού, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με τον όρο "μέσος Έλληνας", την αφορά η παράσταση. Αυτήν την μερίδα, ναι θα την αγγίξει η δουλειά μας. Και ενδεχομένως να την αφυπνίσει κι όλας.
- Ως ηθοποιοί στην Ελλάδα της κρίσης, υπήρξαν φορές που σκεφτήκατε να εγκαταλείψετε αυτό το επάγγελμα προκειμένου να έχετε ένα σταθερό εισόδημα; Τι είναι αυτό που σας κάνει να επιμένετε και να προσπαθείτε να επιβιώσετε σε έναν τόσο ασταθή –οικονομικά- χώρο;
Β.Μ: Κάποιες στιγμές μου περνάει από το μυαλό να κάνω κάποια άλλη δουλειά.. Να ανοίξω, για παράδειγμα, ένα μπαρ ή ένα εστιατόριο. Μου περνάνε τέτοιες ιδέες από το μυαλό. Όμως, δεν έχω καμία σχέση με αυτά, δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο. Και αυτό, γιατί έχω μεγάλη ανάγκη μέσα μου, ως άνθρωπος, να εκφράζομαι μέσα από την τέχνη και συγκεκριμένα το θέατρο. Έχω μέσα μου ένα φοβερό ανυπόφορο που έχει να κάνει με την πραγματικότητα που ζούμε, που ζω γύρω μου, την οποία δεν αντέχω και ο μόνος τρόπος «ψυχανάλυσης», είναι να μετασχηματίζω αυτό το ανυπόφορο σε τέχνη, μέσα από το θέατρο. Οπότε, ναι, μπορεί να μου έχουν περάσει από το μυαλό διάφορες ιδέες, να έχω υποστεί διάφορες δυσκολίες όσον αφορά στα οικονομικά μου, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα, έτσι σοβαρά, να εγκαταλείψω αυτή την τέχνη.
Ε.Γ: Ναι, υπήρξαν φόρες, υπάρχουν φορές και αν μείνω ακόμη στον χώρο ΘΑ υπάρχουν φόρες. Μου γεμίζει το ψυγείο η μητέρα μου, πληρώνει τους γιατρούς ο πατέρας μου και μου βάζει βενζίνη ο αδελφός μου. Όσο συγκινητικό και να είναι αυτό, όμως δεν είναι παρήγορο. Είναι ε-ξευ-τε-λι-στι-κό. Το επέτρεψα πολύ καιρό και δεν πάει άλλο. Την άλλη εβδομάδα θα κάνω αίτηση στα διόδια της Αττικής Οδού και στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Έκανα μια δουλειά στο mega πριν ενάμιση χρόνο και ακόμη να πάρω τα λεφτά μου. Τα ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΑ μου. Δεν ξέρω ποιος φταίει. Αν είναι η Εταιρεία Παράγωγης ή το κανάλι. Έχω βάλει δικηγόρο κι ακόμη να βγει άκρη. Τίποτε πια δεν με κρατά σε αυτήν την ιστορία. Μέχρι τώρα ήταν η ελπίδα πως ΚΑΤΙ θα αλλάξει. Ότι θα σταθώ ίσως τυχερή. Με μια συνεργασία σωστή. Αλλά δεν στάθηκα. Και δεν έχω αλλά περιθώρια για αναμονή. Ούτε για προσμονή. Οι προσδοκίες μου σταματούν εδώ και τα όνειρα μου επίσης. Για αυτό είναι τόσο σημαντική για μένα η παράσταση αυτή. Ίσως είναι και η τελευταία επαφή μου με τον χώρο.
- Θα δεχόσασταν- ή έχετε δεχθεί στο παρελθόν- έναν ρόλο που πήγε κόντρα στα προσωπικά σας πιστεύω, επειδή η αμοιβή ή η αναγνώριση και οι συνεργασίες ήταν πολύ καλές για να αντισταθείτε;
Β.Μ: Ρόλος που να είναι ενάντια στα προσωπικά μου πιστεύω δεν υπάρχει ή, τέλος πάντων, δεν μου έχει τύχει κάτι τέτοιο. Αλλά δουλειά, στο συνολικό της ερέθισμα, για την οποία να έχω κάνει έκπτωση για λόγους οικονομικούς, έχει υπάρξει και στο θέατρο και στην τηλεόραση. Περισσότερο σκεπτόμενος την καριέρα μου και όχι δηλαδή τόσο πολύ το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Έχουν υπάρξει δηλαδή δουλειές που έχω κάνει ρόλους για λόγους επιβίωσης.
Ε.Γ: Εδώ που τα λέμε σπάνιο είναι να σου βγει μια δουλειά ακριβώς όπως την περιμένεις.. Και να σε αφήσει ίδιο.. Ναι, και τα δυο μου έχουν συμβεί. Και τα δυο στάθηκαν εξαιρετικά γόνιμα και χρήσιμα, μονό που στην 2η περίπτωση ήταν πολύ πιο ευχάριστο. Και περνούσα ΠΟΛΥ καλύτερα.
- Θεωρείτε πως το επάγγελμα του ηθοποιού θα πρέπει να μένει ανεπηρέαστο από τις οικονομικές συνθήκες, προκειμένου να διαφυλάσσονται ανώτερες πολιτιστικές και ιδεολογικές αξίες;
Β.Μ: Δυστυχώς, όπως και όλα τα άλλα επαγγέλματα, έχει υποστεί φθορά. Ο ηθοποιός, που ναι, είναι επάγγελμα, έχει υποστεί μεγάλη κρίση. Το 97% των ηθοποιών βρίσκονται σε ανεργία. Το 3% ζει από αυτό το επάγγελμα. Υπάρχει και ένα άλλο μεγάλο μέρος που δουλεύει με ποσοστά. Αλλά να πληρώνονται, να αμείβονται και να ζουν μόνο καθαρά από το θέατρο είναι το 3%. Οπότε και εγώ αναρωτιέμαι πώς μπορείς να διαφυλάξεις κάποια πράγματα.
- Ίσως με επιμονή, uπoμονή και πίστη στις αξίες σας;
Θα σου πω κάτι.. Εμείς, εν μέσω της κρίσης, φτιάξαμε τον χώρο αυτό (Cartel). Ψάχναμε διάφορους χώρους για να ανεβάσουμε μια παράσταση κι μας ζητούσαν οκτώ με εννιά χιλιάδες ευρώ για ένα μήνα. Αυτό είναι ένα ποσό που και γεμάτο να ήταν το θέατρο, δεν ξέρω αν θα μπορούσαν να βγουν τόσα πολλά χρήματα. Έτσι είπαμε να φτιάξουμε αυτό το χώρο με τα ίδια χρήματα. Και κάπως έτσι, εν μέσω κρίσης, φτιάξαμε το Cartel, με φίλους που βοηθήσανε, με υλικά από την ανακύκλωση, από τα σκουπίδια. Μέχρι και τα σκηνικά μας είναι φτιαγμένα από τέτοια υλικά.
- Δηλαδή η κρίση, σε αυτή την περίπτωση, στάθηκε ως ευκαιρία!
Ναι, μας έδωσε έμπνευση! Αλλά νομίζω ότι παρόλα αυτά η τέχνη θέλει υποστήριξη από το κράτος, για να γίνουν μεγάλα πράγματα. Δεν γίνεται όλα να γίνονται από την ανακύκλωση και τα σκουπίδια. Απλά δεν γίνεται, δυστυχώς. Θα πρέπει να υπάρχει μια ομάδα, να παίρνει μια επιχορήγηση, για να μπορεί να πληρώνει τους συντελεστές, να ζουν από αυτό. Όχι, να γίνεται μόνο ως χόμπι, να «περνάμε καλά» και να βγάζει ο καθένας τα ψυχολογικά του. Δεν φτάνει αυτό.
- Υπήρξε στη μέχρι τώρα σταδιοδρομία σας κάποιος ρόλος ή κάποια συνεργασία γενικότερα που εξελίχθηκε διαφορετικά από ότι περιμένατε με συνέπεια είτε να απογοητευτείτε είτε να εκπλαγείτε ευχάριστα και να εξελιχθείτε περισσότερο ως καλλιτέχνης και ως προσωπικότητα;
Β.Μ: Ναι, υπήρξε μια συνεργασία με έναν άνθρωπο, ηθοποιό και σκηνοθέτη, τον οποίο θαύμαζα. Δεν πέρασα όμως τόσο καλά στην πορεία της πρόβας και δεν ήμουν ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα της δουλειάς. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν έμαθα πάρα πολλά από αυτό τον άνθρωπο. Η συνεργασία μας μου άφησε πράγματα τόσο στην τέχνη αλλά και στην ζωή μου γενικότερα. Άλλαξαν πολλά στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα στην τέχνη και τη ζωή μου.
- Αισθάνεστε πως ταυτίζεστε ή έστω συνδέεστε, με κάποιο τρόπο, με τον ρόλο που υποδύεστε;
Β.Μ: Ταυτίζομαι απόλυτα! Αυτή στιγμή είμαι και άνεργος. Δηλαδή, θέλω να πω ότι εδώ δεν πληρωνόμαστε. Είναι μια δουλειά που την κάνουμε όλοι μαζί με ποσοστά, ισότιμα κλπ. Για να πληρωθούμε κανονικά εδώ μέσα πρέπει να είναι το θέατρο γεμάτο και αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο για να γίνει, οπότε δεν πληρωνόμαστε. Είναι σαν να είμαι άνεργος. Βέβαια, έχω υπάρξει και άνεργος σε χειρότερη κατάσταση από αυτή. Με όλη αυτή την κατάσταση που υπάρχει γύρω μου, νιώθω αυτόν τον άνθρωπο (Καζιμίρ) σαν σύμβολο. Νιώθω την πληγωμένη υπερηφάνεια των Ελλήνων, τον συσσωρευμένο πόνο που έχει ένας άνθρωπος και συγκεκριμένα ο Έλληνας. Στη ζωή μου έχω υπάρξει εγωιστής σε τέτοιο βαθμό που να μην κατανοώ ή να μην καταλαβαίνω αυτό που μου λέει ο συνάνθρωπός μου, να κοιτάω περισσότερο την πάρτη μου, να έχω χωρίσει και να ξεσπάω με ουρλιαχτά σαν σκυλί στο δρόμο. Υπάρχουν κομμάτια του εαυτού μου σε αυτόν τον χαρακτήρα και μπορώ να τον καταλάβω πάρα πολύ καλά ψυχικά.
Ε.Γ: Αισθάνομαι πως συνδέομαι με την Καρολίνα. Και σε στιγμές πως ταυτίζομαι.
- Πιστεύετε ότι πράγματι η οικονομική κρίση σημαίνει και κρίση στις ανθρώπινες σχέσεις και πιο συγκεκριμένα στις ερωτικές σχέσεις;
Β.Μ: Ναι, σίγουρα, ένα κομμάτι επηρεάζεται πολύ έντονα. Πολλές αξίες επηρεάζονται μέσα από την κρίση. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική είναι αξιακή και πολιτισμική. Αξίες πολλές, όπως είναι η φιλία και ο έρωτας με έναν τρόπο αποδομούνται. Είναι σαν όλη αυτή η οικονομική κρίση να υπαγορεύει τα συναισθήματα των ανθρώπων. Δυστυχώς, συμβαίνει αυτό. Όπως ακριβώς και στο έργο, όπου η Καρολίνα, ψάχνει να βρει την άνοδο σε μια κοινωνικά ανώτερη τάξη και παρατάει τον άνθρωπό της, το ίδιο βράδυ που αυτός χάνει την δουλειά του. Επηρεάζονται οι σχέσεις μέσα από την οικονομική κρίση, το έχω ζήσει και εγώ στη ζωή μου. Όταν δεν υπάρχουν χρήματα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Δοκιμάζονται οι άνθρωποι.
- Πιστεύετε όμως ότι ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες εποχές μπορεί η αληθινή αγάπη να υπάρξει ανώτερη από οποιοδήποτε οικονομικό παράγοντα εάν υπάρχει θέληση;
Β.Μ: Και βέβαια, 100%! Και σε αυτό ταυτίζομαι (γέλια). Είμαι με την γυναίκα μου, ζω μαζί της, αγαπιόμαστε πάρα πολύ, ξεπερνάμε τα προβλήματα που υπάρχουν γύρω μας, χάρη στην αγάπη. Όσο πιο κοντά είσαι με κάποιον και διατηρείς αυτή την σχέση της αγάπης, τόσο πιο εύκολα λύνονται και τα προβλήματα. Δεν είναι τόσο μεγάλα τα προβλήματα, όταν υπάρχει αγάπη. Εξομαλύνονται.
Ε.Γ: Κάποιες αληθινές αγάπες, ναι- μπορούν να αποδειχθούν ανώτερες από ΚΑΘΕ δυσκολία και ΚΑΘΕ κακουχία και ΚΑΘΕ ντράβαλα. Και να επιβιώσουν. Να αντιπαρέλθουν και να ξεπεράσουν. Κάποιες ακόμη και να βγουν πιο δυνατές. Αυτό για μένα δεν σημαίνει πως όσες ΔΕΝ το κατάφεραν, το να σταθούν ανώτερες των περιστάσεων δηλαδή, δεν ήταν και αληθινές. Απλώς δεν είχαν τέτοιες προδιαγραφές. Με την ίδια λογική που ένα αυτοκίνητο πόλης δεν έχει τις προδιαγραφές να κινηθεί σε "διαδρομές 4 επί 4". Δεν μου αρέσει η ένοχη κι η καταφρόνηση που κρύβει πίσω του ο συλλογισμός "Α, δεν ήταν αληθινή αγάπη αφού δεν άντεξε.". Είναι άδικο να σκεφτόμαστε τόσο στενά.
- Το συγκεκριμένο έργο διέπεται από μια γερή δόση κυνικότητας. Θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ρομαντικό ή κυνικό;
Β.Μ: Ήμουν κυνικός, αλλά τα τελευταία χρόνια - και ειδικά με το παιδί που έχει έρθει στη ζωή μου - έχω μαλακώσει. Αλλά μια κυνικότητα υπάρχει μέσα μου, υπάρχει.
Ε.Γ: Ρομαντικό με κυνικά τελειώματα!..
- Είναι ξεκάθαρο πως η κρίση του 1929 μοιάζει σε πολλά σημεία με την κρίση που περνάμε σήμερα. Ποια είναι η δική σας στάση απέναντι σε όλα αυτά που συμβαίνουν;
Β.Μ: Η δική μου στάση απέναντι σε αυτά που συμβαίνουν έχει να κάνει πάλι με την τέχνη. Εμείς προσπαθούμε να τοποθετηθούμε απέναντι σε όλο αυτό το πράγμα που συμβαίνει γύρω μας, μέσα από την τέχνη μας. Το Cartel έχει δημιουργηθεί για αυτόν ακριβώς τον λόγο, και για να δώσει το βήμα σε νέες ομάδες που δεν έχουν τα χρήματα να ανεβάσουν παραστάσεις. Το θέατρο είναι μια πολιτική πράξη απέναντι σε αυτό που συμβαίνει.
Ε.Γ: Η στάση μου είναι η εγκαρτέρηση. Με αδύναμες στιγμές βαθιάς θλίψης, πανικού, απόγνωσης και φόβου. Και με φωτεινές σωτήριες στιγμές χαράς- έτσι, γιατί είχε ήλιο βρω αδελφέ- που τις κρατώ με νύχια και με δόντια να μην γίνουν ελπίδα. Είναι επικίνδυνη η ελπίδα για μένα. Άμα έχω και μετά τίποτε δεν αλλάξει κάτι, γίνομαι ΤΡΙΣχειρότερα.. Είναι μια κρίση οικονομικής φύσεως που ξέβρασε κάτι που φώλιαζε στον.."βυθο" του τρόπου ζωής μας πολύ καιρό: τις προβληματικές, πρόχειρες και ανεδαφικές αρχές. Τα αρχΙ'ΔΙΑ όπως μου αρέσει να τις λέω. Κατά το κράτος-κρατίδιο έτσι; Μην παρεξηγηθώ!
- Γνωρίζουμε ότι κατά την διάρκεια της πορείας σας στον χώρο της υποκριτικής έχετε συμμετάσχει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις και σε επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές και ταινίες της μεγάλης οθόνης. Νιώθετε πως έχετε κάποια ιδιαίτερη προτίμηση ή κλίση σε έναν από αυτούς τους συγκεκριμένους χώρους, δηλαδή στο θέατρο, στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο και γιατί;
Β.Μ: Όχι, δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση. Κινηματογράφο δεν έχω κάνει πολύ.
Τηλεόραση έχω κάνει.. Θέατρο, πιο πολύ. Αγαπώ πάρα πολύ το θέατρο!
Αλλά αγαπώ ό,τι γίνεται με τις σωστές συνθήκες. Δηλαδή , αν γίνεται με πολλή αγάπη και όχι με έκπτωση. Όταν είναι πολύ καλά, ας πούμε, τα σενάρια του κινηματογράφου ή της τηλεόρασης, οι συντελεστές ή ότι είναι να με κάνει να πάω ένα βήμα παραπέρα σε σχέση με την τέχνη μου, το ευχαριστιέμαι το ίδιο! Όταν αυτή η συνεργασία δεν υπάρχει και υπάρχουν εκπτώσεις ή κάτι δεν γίνεται σωστά, είτε στο θέατρο, την τηλεόραση, είτε στον κινηματογράφο, τότε
δυσανασχετώ. Και πολλές φορές, φτάνω σε σημεία να περνάω πολύ άσχημα. Οπότε, δεν δείχνω να έχω προτίμηση κάπου. Ας πούμε ότι το θέατρο το αγαπώ πιο πολύ από τα άλλα.
- Έχοντας αποκομίσει μια αξιόλογη εμπειρία στον χώρο σας, πως θα χαρακτηρίζατε τις εργασιακές συνθήκες των ηθοποιών που επικρατούσαν τα χρόνια προ κρίσης συγκρίνοντας τες με αυτές που επικρατούν αυτή την στιγμή;
Β.Μ: Δεν έχουν καμία σχέση! Πριν υπήρχε η ιδιωτική τηλεόραση, οι πολύ υψηλοί μισθοί, ηθοποιοί που πληρώνονταν με κάτι ποσά τρομερά. 10 χιλιάδες το επεισόδιο..15 χιλιάδες το επεισόδιο… 25 χιλιάδες έπαιρναν καθημερινά τον μήνα κάποιοι ηθοποιοί. Πληρώνονταν και στο θέατρο πολύ καλά. Τώρα δεν υπάρχουν όλα αυτά. Από αυτά τα ποσά έχουν μείνει το 20% και αν υπάρχει…
- Από πότε μέχρι πότε, δηλαδή, υπήρξαν αυτά τα ποσά;
Από το ’90 μέχρι το 2004-2005-2006. Υπήρχαν ηθοποιοί που έπαιρναν 10-15 χιλιάδες το επεισόδιο, ενώ τώρα, πάνω από 3 χιλιάδες, άντε να παίρνει ο πρωταγωνιστής - δεν υπάρχουν πια αυτά τα ποσά. Στο θέατρο πια, συντελεί και το γεγονός ότι υπάρχουν πάρα πολλά θέατρα, πάρα πολλές παραστάσεις που ανεβαίνουν και πάρα πολλοί ηθοποιοί, που βγήκαν από την δεκαετία του ’90 από τις σχολές, εξαιτίας της ιδιωτικής τηλεόρασης και αυτής της άνθησης που υπήρχε. Οι δραματικές σχολές από εκεί που ήταν 5 έγιναν 25. Έβγαζαν κάθε χρόνο 500 ηθοποιούς. Όλοι αυτοί κάπως θέλουν να εκφραστούν τώρα πια. Για αυτό δημιουργήθηκαν τόσες πολλές ομάδες και για αυτό γίνεται όλο αυτό το πράγμα. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πληρώνονται. Έχει αλλάξει πολύ πια το οικονομικό κομμάτι.
- Με ποιους τρόπους, κατά την γνώμη σας, μπορεί το θέατρο να επιβιώσει σε περιόδους κρίσης;
Β.Μ: Το θέατρο θα επιβιώσει σε όποια εποχή και αν είναι! Έχει επιβιώσει εδώ και 2,500 χρόνια. Ότι και να γίνει δεν σταματάει, είναι ανάγκη. Και οι θεατές θα υπάρχουν πάντα. Αυτό που αλλάζει σε όλο αυτό, είναι η ποσότητα, η ποιότητα και η φόρμα. Τίποτα άλλο δεν αλλάζει. Απλώς, αλλιώς ήταν το θέατρο πριν 10 χρόνια, αλλιώς τώρα. Εξελίσσεται ή όχι , περνάει κάποια κρίση καλλιτεχνική, μια μεταβατική περίοδο. Βρισκόμαστε τώρα σε μια μεταβατική περίοδο όσον αφορά στην τέχνη του θεάτρου. Όμως το θέατρο και υπήρχε και θα υπάρχει πάντα. Τίποτα δεν μπορεί να επηρεάσει ούτε τα κείμενα, ούτε το θέατρο. Έτσι νομίζω.
- Όταν σας έγινε η πρόταση για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, που είναι ο «Καζιμίρ», στην παράσταση ΚΑΖΙΜΙΡ ΚΑΙ ΚΑΡΟΛΙΝΑ ποιες ήταν οι πρώτες σας σκέψεις, ποια τα συναισθήματα, ποιοι ίσως ήταν και οι προβληματισμοί που νιώσατε;
Β.Μ: Με το που διάβασα το κείμενο χάρηκα πάρα πολύ, γιατί ήταν ένα κείμενο που με αφορούσε. Θα ήθελα να συμμετέχω σε αυτή την παράσταση! Και ο ρόλος επίσης με συγκίνησε, η διαδρομή του, και δεν ήταν από τους ρόλους που φοβάμαι. Δεν τον φοβήθηκα αυτό τον ήρωα, γιατί ταυτίστηκα μαζί του, ένιωσα ότι υπάρχει ψυχική συγγένεια. Δεν ήταν κάτι που ήταν έξω από εμένα ψυχικά και βιωματικά, για να το ψάξω κάπως. Και χάρηκα πολύ περισσότερο για το έργο και λιγότερο για τον ρόλο.
- Κυρία Γιακουμή, στη σημερινή κοινωνία πολλές γυναίκες «πάσχουν» από το «σύνδρομο της πριγκίπισσας». Ψάχνουν να βρουν τον ιδανικό σύντροφο, ο οποίος θα έχει την οικονομική άνεση να τους προσφέρει όλα εκείνα τα υλικά κυρίως αγαθά, που όπως νομίζουν, θα τους χαρίσουν μία παντοτινή, ολοκληρωμένη και ευτυχισμένη σχέση-ζωή. Θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε και την Καρολίνα ανάμεσα σε αυτές τις γυναίκες, εάν λάβουμε υπόψη μας πως εγκαταλείπει τον Καζιμίρ την στιγμή που εκείνος χάνει την δουλειά του;
Όχι, γιατί δεν πάσχει από το σύνδρομο της πριγκίπισσας έτσι όπως το περιγράψατε. Σύνδρομο πριγκίπισσας είναι κι αυτό, αλλά πιο πολύ της συνομοταξίας σύνδρομο "το κοριτσάκι του μπαμπά". Θέλει ο άλλος να της έχει τόσο τρελή αδυναμία που να της κάνει το χατίρι ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝ μόλις έχασε τη δουλειά του. Η έστω να μην της την λέει επειδή αυτή το ζητεί.
- Ποια ισχυρά μηνύματα πιστεύετε πως έχει την δυνατότητα να περάσει αυτή η τραγωδία αγάπης και ανεργίας του Χόρβατ στους θεατές και κατ’ επέκταση σε όλους εκείνους τους πολίτες που βιώνουν στο πετσί τους καθημερινά, δυστυχώς, μια κρίση με πολλαπλά «πρόσωπα»;
Β.Μ: Ο ίδιος ο Χόρβατ λέει «η μπαλάντα της ανεργίας» ή «η τραγωδία της ανεργίας». Νομίζω ότι αυτό που θέλει να περάσει είναι πως η κρίση φθείρει τις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων σε πράξεις εγωιστικές. Νομίζω ότι αυτό είναι το βαθύτερο νόημα. Είναι σαν να θέλει να ξεγυμνώσει, ξεμασκάρει τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Αυτός είναι ο στόχος και της παράστασης αλλά και του χώρου. Σιγά σιγά αποδομούνται αυτοί οι ήρωες, σαν να φεύγει μία μάσκα από πάνω τους και να βλέπουμε αυτό που πραγματικά είναι.
Ε.Γ: Το νούμερο ένα είναι να μείνει κάνεις νηφάλιος. ΝΗΦΑΛΙΟΣ. Να μην πνίξει καημούς και πόνους μπροστά σε μια οθόνη, μέσα στις καταχρήσεις, στην απομόνωση, στην κατάθλιψη. Μονό η νηφαλιότητα χαρίζει καθαρή σκέψη και μονό η διαύγεια θα δώσει το ενδεχόμενο να βγει κάνεις αλώβητος από τέτοια αγριότητα. Γιατί ΕΙΝΑΙ αγριότητα αυτή η κατάσταση. Μικραίνει τις ψυχές μας και καίει τα μυαλά μας.
- Εάν σας δινόταν η ευκαιρία θα αλλάζατε κάτι σε αυτόν τον ήρωα;
Β.Μ: Ναι, θα άλλαζα! Αυτός ο ήρωας άλλα σκέφτεται και άλλα λέει. Άλλα κάνει και άλλα θέλει να κάνει. Αντί να πει στην Καρολίνα από την αρχή «σε αγαπώ, είμαι τρελαμένος μαζί σου, σ’ αγαπώ αλλά βρίσκομαι σε μια πολύ δύσκολη φάση..», κάνει καβγά. Γίνεται μια τεράστια παρεξήγηση ανάμεσα στο ζευγάρι. Θα προσπαθούσα να «είμαι» πιο ειλικρινής σε αυτό που αισθάνομαι, σε σχέση με τον ήρωα. Είναι ειλικρινής, αλλά δεν παραδέχεται αυτά που νιώθει. Δεν τα εκφράζει.
- Ως Βασίλης Μπισμπίκης, που επιβιώνει μέσα στην Ελλάδα της κρίσης του 2016 και ταυτιζόμενος στο έργο με τον «Καζιμίρ», που από την μια στιγμή στην άλλη καταρρέει επαγγελματικά και προσωπικά μέσα στην κρίση του 1929, συνειδητοποιώντας για άλλη μια φορά πως τα πάντα στον κόσμο είναι ρευστά, έχετε νιώσει την ανάγκη γενικότερα να αναθεωρήσετε ή να εκτιμήσετε διαφορετικά καταστάσεις που συνέβησαν στην ζωή σας;
Β.Μ: Μέσα στην κρίση, υπήρξε μια στιγμή που κατέρρευσα. Οπότε, την στιγμή αυτή την έχω βάλει ως κομβικό σημείο στην ζωή μου, στην διαδρομή μου. Με έκανε να αναθεωρήσω πάρα πολλά πράγματα σε σχέση και με την ζωή μου και με το πώς ζούσα πριν, αλλά και με την τέχνη, με τους ανθρώπους, την οικογένειά μου. Με άλλαξε πάρα πολύ, με μαλάκωσε. Βλέπω πολύ πιο διαφορετικά τα πράγματα. Τώρα προσπαθώ να είμαι όσο γίνεται πιο επιεικής, πιο μαλακός με τους ανθρώπους, πιο ειλικρινής, να μην είμαι τόσο οξύθυμος, να μην εκνευρίζομαι.
- Έχετε διανοηθεί να εγκαταλείψετε την Ελλάδα, με σκοπό την εύρεση εργασίας σε κάποια χώρα του εξωτερικού;
Β.Μ: Όχι, δεν έχω σκεφτεί! Απλά κάποια στιγμή σκέφτομαι να πάω στην Αμερική για να κάνω ένα μεγάλο σεμινάριο και να μάθω περισσότερα πράγματα για το κομμάτι που με ενδιαφέρει: Την τέχνη μου. Μέχρι εκεί φτάνει η «σχέση» μου με το εξωτερικό. Δεν μιλάω και πολύ καλά αγγλικά γεγονός που το καθιστά πάρα πολύ δύσκολο για έναν Έλληνα καλλιτέχνη.
Ε.Γ: Ναι το έχω σκεφτεί και ακόμη το σκέφτομαι. Δυστυχώς, κάθε φορά που ήμουν κοντά στο να το κάνω, κάποια δουλειά παρουσιαζόταν εδώ και έλεγα το εξής αφελές: "Αααααντε μωρέ.. Μια φορά ακόμη. ΜΙΑ ευκαιρία ακόμη.. Κι ας είναι η τελευταία.."
- Εν τέλει, ποιες είναι οι επιδιώξεις και τα σχέδιά σας για το μέλλον;
Β.Μ: Τα σχέδιά μου είναι να πάει πάρα πολύ καλά αυτή η παράσταση, να την ευχαριστηθώ πάρα πολύ εγώ και όλη η ομάδα. Να ξεκινήσω πρόβες για ένα άλλο θεατρικό, που δεν μπορώ να πω τώρα περισσότερα, και το καλοκαίρι να ξεκουραστώ δυο μήνες με την οικογένειά μου.
Ε.Γ: Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει. Αλήθεια είναι αυτό! Το ξέρεις; Το έχω βιώσει ΤΟΣΟ ζωντανά που είναι σαν να τον είδα!!! Οι επιδιώξεις μου είναι να επινοήσω τον τρόπο να φύγω από την Αθηνά και να ζήσω κάπου που το άτομο ως ΠΟΛΙΤΗΣ νιώθει ΑΝΘΡΩΠΟΣ.