«ΚΥΝΗΓΙ ΑΡΟΥΡΑΙΩΝ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 21/05/2024 21:42
Το ντεμπούτο του θεατρικού έργου «Κυνήγι Αρουραίων» (Rozznjogd), του Πέτερ Τουρίνι (Peter Turrini), στη Βιέννη το 1971, εξελίχθηκε σε σκάνδαλο, ωστόσο δεν του στέρησε μία μεγαλειώδη πορεία παγκοσμίως.
Η ιστορία είναι απλή και αλληγορική. Ένα νεαρό ζευγάρι βγαίνει το πρώτο του ραντεβού σε έναν σκουπιδότοπο. «Εκείνος» είναι ένας μάτσο άνδρας, που λατρεύει το γρήγορο αυτοκίνητό του και συχνάζει σε αυτόν τον εγκαταλελειμμένο εργοστασιακό χώρο για να σκοτώνει αρουραίους. «Εκείνη», μία γυναίκα barbie, εγκλωβισμένη στην εικόνα της. Δύο καθημερινοί άνθρωποι που συμβαδίζουν με τα ψεύτικα κλισέ της εποχής για να δείχνουν αρεστοί. Όμως, είναι κενοί και νιώθουν πιο μόνοι από ποτέ. Θα ξεκινήσουν ένα παιχνίδι, χαλαρό και αστείο αρχικά, για να καταλήξει σε ένα άγριο στριπτίζ απελευθέρωσης από οτιδήποτε κίβδηλο και περιττό. Κι όταν καταφέρουν να σταθούν σχεδόν «γυμνοί», ο ένας απέναντι από τον άλλο, θα γίνει η μεγάλη ανατροπή.
Η καθημερινή ζωή έχει γίνει πολύ προβλέψιμη και πρωτόγνωρα μοναχική στην εποχή των φίλτρων και των social media. Έχει χαθεί, πλέον, το ρίσκο και ο αυθορμητισμός της τετ-α-τετ ανθρώπινης επαφής. Φοβόμαστε την απόρριψη και γι' αυτό δημιουργούμε μια πλασματική εικόνα του εαυτού μας. Για να μην απογοητευτούμε, δεν αφήνουμε κανέναν να μας πλησιάσει πραγματικά και να γίνει ο καθρέφτης μας.
Αυτή είναι η ψίχα της υπόθεσης. Μιλά για όλους τους ενδόμυχους «αρουραίους» που θέλουμε να σκοτώσουμε. Εκείνος και εκείνη διστάζουν να απαλλαχτούν από τα βάρη τους, όμως, επιθυμούν να έρθουν πιο κοντά, θέλουν να γνωριστούν πραγματικά, χωρίς εμπόδια. Η πρό(σ)κληση είναι ενδιαφέρουσα, αλλά ενέχει ρίσκο. Είναι, όμως, διατεθειμένοι να αφεθούν ολοκληρωτικά, χωρίς όρους και όρια, σε έναν εκστατικό χορό βίας και πάθους;
H σκηνοθετική προσέγγιση του Αυστριακού Martin Scharnhorst, σε ρέουσα μετάφραση της Γιάννας Τσόκου, είναι καίρια και βρίσκει την αλήθεια του έργου. Η φτιασιδωμένη, ζοφερή πραγματικότητα αντιπαραβάλλεται μέσω μιας πραγματικής χωματερής με οργανικά σκουπίδια και μιας εικονικής με video walls (σκηνογραφία Γιάννη Κατρανίτσα). Στους σωρούς καταλήγουν τα πάντα: από extentions μαλλιών, ψεύτικες βλεφαρίδες, πορσελάνινα δόντια, καλλυντικά, περιοδικά πορνό, πορτοφόλια, χάπια και προφυλακτικά, μέχρι επεξεργασμένες φωτογραφίες και βιντεάκια με φίλτρα από τα social media. Ελλιπής, σχεδόν ανύπαρκτος ο ηχητικός σχεδιασμός του Νάσου Σωπύλη.
Το δίδυμο- Μαριλένα Καβάζη και Φώτη Λαζάρου- είναι ταιριαστό. Εκείνη άνετη και φιλάρεσκη, Εκείνος στιβαρός και αρρενωπός. Δυο ανθρώπινες μαριονέτες στη δίνη του υπερκαταναλωτισμού και των επιταγών της εποχής. Αποφασίζουν να παίξουν δυνατά, να ρισκάρουν δίχως εισιτήριο επιστροφής.
«ΚΥΝΗΓΙ ΑΡΟΥΡΑΙΩΝ», ένα προφητικό έργο με κείμενο to the point και ενδιαφέρουσα σκηνική αποτύπωση.