Το κορίτσι που γεννήθηκε για να τρέχει σε Μαραθώνιους, μιλάει για τον χρόνο της που μοιράζεται σε θέατρο, σινεμά και τηλεόραση, αλλά και για την κακοποίηση στη δουλειά της, την πανδημία κ.α.
Το έργο είναι ένα σύντομο μάθημα για την παράλογη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης.
Στην τελευταία επίσκεψη μου στο McKittrick Hotel ήξερα ότι δεν πάω να δω μια παράσταση, αλλά πως πρόκειται να μπω σε έναν καινούριο κόσμο. Και έτσι έγινε…
«Το θέατρο έχει καθήκον να βάζει στο στόχαστρο τις διαστροφές της εποχής, αρχής γενομένης από την υποκρισία που είναι η πιο συνήθης και η πιο επικίνδυνη» έγραφε ο Μολιέρος στον Λουδοβίκο τον ΙΔ'.
Ο δημοφιλής ηθοποιός πιστεύει πως έχει έρθει ο καιρός να αλλάξουν όλα. Nα μπούμε σε μια νέα εποχή, καλύτερη για όλους μας και πιο πολύ για τα παιδιά μας.
Τον γοητεύουν τα έργα που βασίζονται σε αληθινές ιστορίες, όπως «ΟΙ ΆΘΙΚΤΟΙ» και «ΟΙ ΜΑΓΙΣΣΕΣ ΤΟΥ ΣΑΛΕΜ». Θεωρεί πως υπάρχει σύγχρονο κυνήγι μαγισσών και πως συχνά διώκεται η ελεύθερη σκέψη.
Το έργο είναι ένα σύντομο μάθημα για την παράλογη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης.
Δυο κορίτσια που λαχταρούν τον έρωτα, που θα τα απογειώσει, μέσα σε μια κωμωδία παρεξηγήσεων, που αγγίζει σύγχρονες κοινωνικές συμπεριφορές.
Δύο ηθοποιοί που αποτυπώνουν με λεπτότητα και ευκρίνεια τις εναλλαγές της σχέσης τους. Ένα γοητευτικό ταξίδι από τη ζωή στον θάνατο, με χιούμορ και συγκίνηση.
Μία γιορτή που καταλήγει σε κτηνωδία, καρέ-καρέ. Δραματική εξέλιξη με ρυθμό και ένταση. Η ανθρώπινη σιωπή επιβλητική, γίνεται ανθρώπινο ουρλιαχτό.
