«ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 06/05/2025 22:48
Ένα φρικτό έγκλημα έχει συμβεί, που ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών και αντιδράσεων. Η βάρβαρη κακοποίηση και ο θάνατος ενός χάσκι σκύλου, του Όλιβερ, στην Αράχωβα, υπήρξε η αφορμή για το έργο «Τα Σκυλιά», που συνυπογράφουν ο Γεράσιμος Μπέκας, ο Μιχάλης Πητίδης και ο Ανέστης Αζάς. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, αφήνοντας ισχυρό θεατρικό αποτύπωμα. Η παράσταση επιστρέφει στη σκηνή του θεάτρου Κιβωτός, ακόμα πιο ηχηρή, για να μιλήσει για την αλήθεια, τη μνήμη, τη συλλογική ευθύνη.
Πρόκειται για ένα υβριδικό, θεατρικό νουάρ καρτούν, μία πολιτική αλληγορία για την κοινωνική βία κατά των αδυνάμων, με σκανδαλώδη συγκάλυψη με στοιχεία από το αστυνομικό ρεπορτάζ, τη μέθοδο του θεάτρου ντοκιμαντέρ, το μιούζικαλ και την αριστοφανική κωμωδία.
Ήταν ανθρώπου χέρι η φριχτή δολοφονία του άτυχου Τουίστ (ευφυές το όνομα του σκύλου), όπως ειπώθηκε αρχικά ή έπεσε θύμα αγέλης άλλων αδέσποτων σκύλων, βάσει του επίσημου πορίσματος των αρχών; Θολό το τοπίο και οι σκύλοι-ντέτεκτιβ, με επικεφαλείς τον Κ9 Comisario και τον Μέγα Αλέξανδρο, κατόπιν παρότρυνσης της Πρισίλα (μνηστής του Τουίστ), παλεύουν με νύχια και με δόντια για να βρουν τον δολοφόνο, καθώς η αλήθεια μπερδεύεται με την προπαγάνδα και η δικαιοσύνη με την ανάγκη για εξιλαστήρια θύματα. Άραγε, θα μπορέσουν τα κακοποιημένα ζώα να βρουν κάποτε το δίκιο τους;
Η κοινωνία των σκύλων ζωντανεύει έξυπνα επί σκηνής σε μια παράσταση σωματικού θεάτρου υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Ανέστη Αζά. Ο σκύλος του παπά, της αστυνομίας, των αρχών, της εξουσίας σατιρίζουν τους θεσμούς της κοινωνίας. Θίγουν την αναλγησία της ανθρώπινης συμπεριφοράς, την ενοχή, τη συγκάλυψη, την υποκρισία, τα «λαϊκά» δικαστήρια, τον κώδικα ομερτά. Και όλα αυτά, με καταιγιστικό ρυθμό κι ενέργεια, που δεν στερείται ψυχής και ειλικρίνειας, αν και σε σημεία αγγίζει τον διδακτισμό, ιδίως προς το φινάλε.
Όμως, απολαμβάνουμε ωραίες ερμηνείες από έξι ισάξιους ηθοποιούς (Γιώργος Κατσής, Κωνσταντίνος Μωραΐτης, Παναγιώτης Μανουηλίδης, Έλενα Μαυρίδου, Μαρία Πετεβή, Μιχάλης Πητίδης, Gary Salomon) που φέρονται σαν τετράποδα πραγματικά. Η σωματική τους ευελιξία και αντοχή είναι αξιοπρόσεχτη και φαίνεται ότι η ομάδα έχει δουλέψει εντατικά για το άρτιο αποτέλεσμα. Μεταμορφώνονται πότε σε σκύλους, χωρίς να γίνονται καρικατούρα, και πότε σε ανθρώπους-εγκληματίες. Τρέχουν, τσακώνονται, κλαίνε, πονούν στη λιτή, αλλά εύστοχη σκηνογραφία της Διδώς Γκόγκου με τα στρώματα. Τα κοστούμια της Βασιλείας Ροζάνα είναι καθημερινά ανθρώπινα ρούχα, χωρίς να μιμούνται τη ζωική φύση. Καταλυτική η ζωντανή μουσική του Παναγιώτη Μανουηλίδη και με ουσία οι φωτισμοί του Γιώργου Κασσάκου.
Όταν η πραγματικότητα μετατρέπεται σε τέχνη και λειτουργεί με τέτοια αντανακλαστικά, τότε υπάρχει ελπίδα.