«Ο ΑΙΩΝ ΜΟΥ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Κυριακή, 18/05/2025 23:08
Θα μπορούσε να είναι ένα οικογενειακό τραπέζι φτιαγμένο με αγάπη. Μία αρμονική οικογενειακή συνάθροιση, όπου τα μέλη της θα έτρωγαν με όρεξη, θα συζητούσαν ήρεμα, θα αντάλλαζαν απόψεις, θα γελούσαν πολύ, θα περνούσαν υπέροχα σαν στο σπίτι τους. Τίποτα από αυτά, όμως, δε συμβαίνει στην παράσταση «Ο Αιών μου» του Παύλου Παυλίδη.
Το ετήσιο τραπέζι-μνημόσυνο, προς τιμήν του εκλιπόντα πατέρα, είναι γεμάτο ένταση, θυμό, άγχος, αγωνία, απόγνωση, ματαίωση. Το κλίμα είναι ασφυκτικό εξαρχής και καταλήγει σε εμμονικό αδιέξοδο με επιθετικές και αμυντικές συμπεριφορές. Και στο ενδιάμεσο ακούγεται η τραγελαφική πρόποση: «Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε, να τον χαιρόμαστε»!
Η οικογένεια θέτει επί τάπητος θέματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο: υπερπληροφόρηση, παραπληροφόρηση, φτωχοποίηση, κλιματική αλλαγή, πατριαρχία κτλ. Όλοι παλεύουν με τις ανησυχίες και τους δαίμονες του αιώνα μας. Ενός burn out αιώνα που τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Και κάποια στιγμή, συμβαίνει το αναπάντεχο. Ο μικρός γιος, βωβός καθ΄ όλη τη διάρκεια, φορώντας ακουστικά και αποκομμένος από τους υπολοίπους, απαιτεί λίγη ησυχία για να φάει σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Θέλει να πατήσει pause στον πανικό που επικρατεί γύρω του γιατί δεν αντέχει άλλο την φασαρία, τις φωνές, τις υστερίες. Γιατί, ίσως, είναι η ελπίδα, η αχτίδα φωτός αυτού του κόσμου της υπερκόπωσης, της υπερκατανάλωσης, της ψυχολογικής εξάντλησης, που έχει ανάγκη από λίγη γαλήνη και ηρεμία για να πάρει ανάσα.
Το πρωτόλειο έργο του Παύλου Παυλίδη είναι ένα κράμα ρεαλισμού και σουρεαλισμού. Ένα βιωματικό ντοκουμέντο του πολύβουου αιώνα μας. Η σκηνική ταυτότητα της συνθήκης διαστρεβλώνεται συνεχώς. Πότε διακόπτεται με τρόπο λοξό, πότε κολλάει εκούσια, πότε υπάρχουν σκηνές που μιλούν όλοι ταυτόχρονα. Η πληροφορία είναι καταιγιστική με αποτέλεσμα να ζημιώνει την ιστορία. Η «αχίλλειος πτέρνα» του κειμένου εντοπίζεται στο γεγονός ότι ο συγγραφέας θέλει να θίξει όλα τα κακώς κείμενα απνευστί και κάπως επιδερμικά.
Παρ' όλα αυτά, ο θίασος κινήθηκε πειστικά με αμεσότητα και παλμό. Απολαυστικός ο πάντα καίριος και έμπειρος Κώστας Φιλίππογλου, μεστή η Γιώτα Φέστα, πηγαίος ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, παρορμητική η Βίκυ Παπαδοπούλου, στέρεη η Ειρήνη Μακρή, συναισθηματικά ευθύβολος ο Μιχάλης Πανάδης γοήτευσε με τις «εκκωφαντικές» σιωπές του.
Χρηστικά τα σκηνικά της Ζωής Μολυβδά – Φαμέλη και τα κοστούμια της Αλεξάνδρας Φτούλη, εύστοχη η επιμέλεια κίνησης της Σεσίλ Μικρούτσικου, λειτουργικοί οι φωτισμοί της Ζωής Μολυβδά – Φαμέλη. Η μουσική της Βαλέριας Δημητριάδου ντύνει όμορφα τη συνθήκη.
«Ο ΑΙΩΝ ΜΟΥ», ένα σχόλιο στις φασίζουσες συμπεριφορές του αιώνα μας.