«ΤΟ ΤΕΡΑΣ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Κυριακή, 11/05/2025 21:08
Η πόλη φλέγεται, κάτι κακό έχει συμβεί. Η νύχτα μοιάζει ατελείωτη και δύο γυναίκες , φορώντας νυχτικά, περιπλανιούνται στο δάσος, ψάχνοντας τη Μαρία. Είναι τρομαγμένες, κρύβονται πίσω από τα δέντρα και προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν αυτό που απειλεί τη ζωή τους. Όλοι έχουν εγκαταλείψει τον τόπο, ένας άνδρας έχει σκοτωθεί. Το «Τέρας» καραδοκεί να τους συνθλίψει. Η Μαρία δεν είναι, πλέον, το κορίτσι που γνώριζαν, η καλύτερή τους φίλη. Εκείνη που τους έλεγε ανέκδοτα και ιστορίες τρομακτικές, όταν το έσκαγαν από το σπίτι τους και έτρεχαν μέσα στο δάσος με τους φακούς. Η Μαρία έχει μεταμορφωθεί σε τέρας, με κοψιά αποκρουστική και με δύναμη φοβερή, που όλοι τρέμουν. Ένα αλλόκοτο, δύσμορφο πλάσμα, που σπέρνει τον τρόμο και τον θάνατο στο πέρασμά του. Το σώμα της τερατόμορφης Μαρίας κινείται ανεξέλεγκτα, το μυαλό της είναι απόν, δε θυμάται τις καταστροφές που προκάλεσε. Ξερνάει λόγια χωρίς ενοχές, βρυχάται συνεχώς, από το κεφάλι της κυλάει ένα μαύρο υγρό, το πρόσωπό της είναι χωρισμένο στα δυο. Παλεύει να είναι όπως παλιά, αλλά μάταια. Πονάει πολύ, νιώθει ότι αλλάζει, δε μπορεί να πάρει ανάσα...μέχρι που θα δει τον εαυτό της στον καθρέφτη και θα τον αγαπήσει από την αρχή...
Ένα κορίτσι αλλάζει ξαφνικά, ενηλικιώνεται και αυτό τρομάζει τον περίγυρό της. Τόσα χρόνια λυπημένη και παγιδευμένη σε μια ζωή που δεν της ταιριάζει, φτάνει το πλήρωμα του χρόνου για να γίνει όπως επιθυμεί. Από τις στάχτες της ξαναγεννιέται, απεκδυόμενη ό,τι τη βαραίνει, σε μια διαδικασία επίπονη, καταστροφική, μοναχική.
Το «ΤΟ ΤΕΡΑΣ» είναι το δεύτερο συγγραφικό έργο της Ηρώς Μπέζου, το οποίο «χτίζεται» στην υφή ενός ονείρου. Στόχος του, η συναισθηματική αφύπνιση του θεατή μέσα από την ποιητικότητα, το χιούμορ, την ευαισθησία, την απαλότητα. Αφορά ένα δυστοπικό παραμύθι ενηλικίωσης, που ξορκίζει το κακό, άκρως συμβολικό και σουρεαλιστικό. Το σκοτάδι κυριαρχεί, καθώς παίζει με το υποσυνείδητο. Δεν είναι μια εύκολη παράσταση, δε χαρίζεται σε κανέναν, απαιτεί ανοιχτό μυαλό και όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση για να αφεθείς στην απελευθερωτική του ίαση.
Εξάρχοντες αυτής της εξαγνιστικής διαδικασίας, οι τέσσερις ηθοποιοί: Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Στέλλα Βογιατζάκη, Κατερίνα Νταλιάνη και Γιάννης Παπαδόπουλος. Θα σταθώ στην Βλαγκοπούλου, η οποία ως «Τέρας» ήταν ένα εξαιρετικό κράμα πάσχουσας και δρώσας ηρωίδας. Με τους καταλυτικούς ήχους του Φάνη Ζαχόπουλου, ερμηνευμένους επί σκηνής από τον μουσικό Γιώργο Σταυρίδη. Με τους φωτισμούς της Ελίζας Αλεξανδροπούλου, τα σκηνικά – κοστούμια της Ιωάννας Πλέσσα αποτυπώνεται ένα αδιευκρίνιστο σύμπαν, όπου η τρυφερότητα δίνει τη σκυτάλη στον ζόφο.
«ΤΟ ΤΕΡΑΣ», παρουσιάζει ενδιαφέρον ως προς τη θεματική του και εξελίσσεται σε ανοιχτό διάλογο με το κοινό, παρά τις δυσκολίες θέασης και ίσως κατανόησης.