ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΑΝΤΟΥΙΤΣ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 28/12/2017 19:30
- Ήρθε η ώρα να κάνουμε μια νέα αρχή.
- Νέα αρχή;
- Ναι. Νέα αρχή. Τι δεν καταλαβαίνεις; Να ξεκινήσουμε από την αρχή.
- Μα δεν μπορούμε.
- Εγώ λέω ότι μπορούμε.
- Μα υπάρχει και κανονισμός.
- Τον καταργούμε.
- Πώς;
- Δεν θα το πούμε σε κανένα.
Το απόσπασμα αυτό του διαλόγου από την ΄΄Ολεάννα΄΄ του Μάμετ που παίζουμε στο θέατρο για δεύτερη χρονιά είναι εντελώς παραπλανητικό. Θέλω να πω πως η εξέλιξη των πραγμάτων στο συγκεκριμένο έργο δεν έχει τα συστατικά μιας δημιουργικής συνομωσίας όπου απλά παρακάμπτονται οι ανούσιοι κανονισμοί. Αντίθετα. Μια νέα αρχή χωρίς κανόνες παιχνιδιού μπορεί να καταλήξει καταστροφική. Ανυπολόγιστα.
Μια νέα αρχή, παρ΄ όλα αυτά, ποτέ δεν είναι αδύνατη. Ακόμη κι όταν είναι μελαγχολική και επιβεβλημένη από τις συνθήκες αποτελεί συχνά τη μόνη λύση όταν η όποια εναλλακτική οδηγεί στη σήψη.
Αφορμή γι αυτό το κείμενο ήταν το σκίτσο που το συνοδεύει. Η γελοιογραφία προοριζόταν αρχικά να σατιρίσει την κυβερνητική αντίληψη περί επιτυχούς διακυβέρνησης, το περιβόητο ΄΄success story΄΄ που όλοι επικαλούνται τα τελευταία δέκα χρόνια στην μάταιη προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
΄΄Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν΄΄. Τα σπίτια μας καίγονται και μεις τραγουδάμε. Ο Αίσωπος απέδωσε τη φράση σε ένα χωριατόπουλο που εξέλαβε ως τραγούδι τον ήχο που έβγαζαν τα σαλιγκάρια καθώς ψήνονταν στη φωτιά. Ο Θουκυδίδης, με τη σειρά του, συνόψισε έτσι ΄΄την καταστροφική αδυναμία της Αθηναϊκής Πολιτείας να αντιληφθεί τα πραγματικά διακυβεύματα΄΄ και να τα αντιμετωπίσει με την ανάλογη σοβαρότητα.
΄΄Βλέπω στον ουρανό ένα ψωμί διπλό κι εκατό δράμια ελιές, πωπω τι λιχουδιές!΄΄ λέει ο Καραγκιόζης. Εκεί καταντήσαμε. Το κοινωνικό κράτος αποδομήθηκε ολοκληρωτικά –για να επικεντρωθώ σε μια μόνο πτυχή της κοινωνικοοικονομικής καταστροφής της τελευταίας δεκαετίας. Η ανεργία θερίζει και η εργασία αμείβεται με τρόπο εξευτελιστικό.
Υπάρχει μάλιστα ένας χώρος επαγγελματικός όπου οι εργαζόμενοι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, παρέχουν επί της ουσίας απλήρωτη εργασία. Το θέατρο. Και για να μην το θεωρήσετε σχήμα λόγου, σας καταθέτω πως πρόπερσι σε μια πολυπρόσωπη παραγωγή, με πολύ καλές κριτικές, ένα βράδυ μετά την παράσταση, μου επιδόθηκε ένας φουσκωμένος φάκελος πολυτελείας, με το λογότυπο του θεάτρου παρακαλώ, που περιείχε μια φωτοτυπία με τις εισπράξεις της ημέρας –τα γνωστά μπορντερώ– μια άλλη με τον υπολογισμό των ποσοστών και… ένα κέρμα των δύο ευρώ.
Ήταν μια ιδιαίτερα κακή βραδιά από πλευράς προσέλευσης κοινού.
΄΄Πωπω, ξεφτίλα!΄΄ μουρμούρισα αντανακλαστικά και έβαλα τα γέλια από αμηχανία. ΄΄Πάλι καλά να λέτε΄΄ μου είπε ένας νεαρός συνάδελφος ΄΄εγώ παίρνω τα μισά΄΄
΄΄Ε, ρε γλέντια !΄΄
Επανέρχομαι στο σκίτσο. Με ανατρεπτική διάθεση. Για κάποιο λόγο ανεξιχνίαστο, μια ψυχική μάλλον ανάγκη, μου φαίνεται αισιόδοξο. Μέσα από τα συντρίμμια ένα παράθυρο στο φως, στο μέλλον. Αν όχι το δικό μας, το μέλλον των παιδιών μας, βρε αδερφέ. Ανασυγκρότηση και πάμε.
Πάμε να ξαναχτίσουμε τα γκρεμισμένα και να διεκδικήσουμε επιτέλους τα ρημαγμένα δικαιώματά μας.
Να γιάνουμε την πληγωμένη μας αξιοπρέπεια.
Αν φταίμε πράγματι για κάτι, αυτό δεν είναι βέβαια γιατί τα φάγαμε μαζί. Είναι για την υπέρμετρη ανεκτικότητά μας.
Μια καινούργια χρονιά ξεκινάει. Ευκαιρία να κάνουμε μια νέα αρχή.
Με νέους όρους παιχνιδιού.
Υ.Γ. Τους κυριλέ φακέλους πληρωμών τους έχω φυλάξει στο ίδιο ράφι με τις κριτικές –που ήταν ενθαρρυντικές. Για όποιον θελήσει να γράψει την οικονομική ιστορία του θεάτρου της τρέχουσας δεκαετίας.
Το σκίτσο είναι του Μιχάλη Κουντούρη από την Εφημερίδα των Συντακτών.
Αφιερωμένο στους αγώνες του ΣΕΗ για ένα καλύτερο αύριο. Εκατό χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από την ίδρυση του σωματείου μας. Εκατό χρόνια γεμάτα αγώνες, κατακτήσεις, θυσίες και… κάποια λάθη. Και πάνω απ΄όλα γεμάτα θέατρο.
Καλή χρονιά.
Ο Δημήτρης Πετρόπουλος παίζει στην ‘’Ολεάννα’’ του Νταίηβιντ Μάμετ στο θέατρο Όλβιο κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή.