Η OΛΙΑ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΟ ONLYTHEATER ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 29/09/2015 10:42
H Έλλη Λαμπέτη ήταν πλάσμα μυθικό. Αργότερα σε άλλες εποχές μεταγενέστερες, αυτό δεν ήταν απαραίτητο στην τέχνη, ήταν όμως το στίγμα μιας ολόκληρης εποχής. Εννοώ πως βρέθηκα στο θέατρο του σκηνοθέτη, όπου ο ηθοποιός δεν είναι ανάγκη να είναι γοητευτικός στη ζωή, αρκεί να μεταμορφώνεται. Εκείνη όμως, η Έλλη, ήταν εκπρόσωπος- ο ιδανικός εκπρόσωπος- του καιρού των μεγάλων πρωταγωνιστών. Ένας μύθος. Στα δικά μου δε μάτια -τότε που σαν μικρή ,πολύ μικρή που ήμουν , το θέατρο ακόμα δεν ήταν δουλειά για μένα, αλλά μονό φαντασμαγορία- φάνταζε ακόμα πιο μυθική. Σε υπνώτιζε πραγματικά.
Τη γνώρισα στην «Φιλουμένα Μαρτουράνο». Είχα τελειώσει τη σχολή του Θεάτρου Τέχνης και ο σκηνοθέτης, ο Μαόυρο Μπολονίνι έκανε ακρόαση. Με διάλεξαν λοιπόν και θα έκανα την πέτρα του σκανδάλου, μια νεαρή με την οποία την απατούσε ο άντρας της, που τον έπαιζε ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ. Ήμουν ένα μικρό κοριτσάκι με αθώο βλέμμα και θυμάμαι πως εκείνη με κοίταξε, έβαλε τα γέλια και είπε: « Καλά, πώς θα το μισήσω αυτό;» Από εκείνη τη συνεργασία άρχισε μια συμπάθεια.
Με είχε καλέσει μια φορά στο εξοχικό της στο Πήλιο. Τότε που έκανε χημειοθεραπείες και περίμενε να πάει απόγευμα για να κατέβει στη θάλασσα, γιατί δεν έπρεπε να τη δει ο ήλιος. Μου έλεγε να πηγαίνω μόνη μου για μπάνιο το πρωί. «Πήγαινε εσύ, κοριτσάκι μου, πήγαινε''. Αλλά ένιωθα σχεδόν ντροπή, που εγώ ήμουν υγιής… Έτσι καθόμουν στη βεράντα και διάβαζα. Την έβλεπα με ένα μεγάλο καπέλο στον κήπο να κλαδεύει τις τριανταφυλλιές της , σαν ηρωίδα του Τσέχωφ. Το απόγευμα έφτιαχνα από ένα campari για την καθεμία μας ,καθόμασταν μαζί στη βεράντα και μου έλεγε ιστορίες, απίθανες ιστορίες…
Μια μέρα περνώντας για να πάω στην κουζίνα να φτιάξω αυτό το καθιερωμένο campari την είδα στο δωμάτιο της, από την μισάνοιχτη πόρτα. Είχε αφήσει πάνω στο κρεβάτι μια πασιέντζα μισοτελειωμένη και κοιτούσε σιωπηλή το φως που έμπαινε και την έλουζε απ’ το παράθυρο, Μου φάνηκε περίεργα μελαγχολική. Μέτα έφυγα για την Αθήνα και έμαθα ότι μπήκε στο νοσοκομείο, είχε κάνει μετάσταση η αρρώστια.
Δεν ξέρω πώς δούλευε τους ρόλους της, ήταν μια μαγείρισσα που δεν αποκάλυπτε τα μυστικά της. Μέχρι την τελευταία στιγμή πριν από την πρεμιέρα, δεν έπαιζε, ήταν μοναχική στη δουλειά, δεν την έλεγε τη συνταγή, σου σέρβιρε κατευθείαν το φαγητό.
Κάτι που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, ήταν πως όταν βλέπαμε παλιές ελληνικές ταινίες στο Πήλιο τα βραδιά, μου έλεγε: «Δες δες τι καταπληκτικά παίζουν αυτοί οι ηθοποιοί…» Με εξέπληττε. Δεν περίμενα ότι θα της άρεσαν. Όμως θαύμαζε την αβίαστη ζωτική τους ενέργεια, τη χαρά του παιδιού που είχαν. Μετά το κατάλαβα αυτό, αργότερα.
Οι άνθρωποι αποτυπώνονται μέσα μας με το πνεύμα τους. Τη Λαμπέτη τη θυμάμαι σαν μια ψυχή σύνθετη, γεμάτη αντιφάσεις, άλλοτε μικρό κορίτσι κι άλλοτε βασανισμένη γυναίκα.
Άλλοτε λουσμένη στο φως, άλλοτε βυθισμένη στο σκοτάδι, πάντα όμως με λεπτότητα και απαράμιλλη ευγένεια.