ΟΙ ΝΕΟΙ, Η ΤΕΧΝΗ ΚΙ Ο ΦΟΒΟΣ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 11/04/2017 16:15
Σε όλους του χώρους, σε όλους τους τομείς, ακούμε για τους νέους, τη δυναμική, τη μορφωμένη γενιά. Τη γενιά, ή τις γενιές, που κι αν δεν ακολουθήσουν τριτοβάθμια εκπαίδευση, στην εποχή μας, μπορούν να αποκτήσουν τεχνικά και τεχνολογικά σημαντικά εφόδια.
Πολλά νέα παιδιά επιλέγουν να καούν στη φωτιά του θεωρητικού, ανθρωπιστικού και καλλιτεχνικού προσανατολισμού. Αυτά τα παιδιά λόγω της δουλειάς μου, έχω τη δυνατότητα να παρακολουθώ είτε επειδή σαν θεατής παρακολουθώ τη δουλειά τους, είτε και από τυχαία πληροφόρηση.
Όταν γράφω πως επιλέγουν να καούν στη φωτιά του ανθρωπιστικού και καλλιτεχνικού προσανατολισμού, το εννοώ απόλυτα, γιατί στις μέρες μας αυτές οι σπουδές διασφαλίζουν την πιο δύσκολη βιοποριστική περιπέτεια.
Στη χώρα μας δε... Στη χώρα μας!... Σ’ αυτή την εφιαλτικά ντοπαρισμένη χώρα με την ιδεοληψία πως χαρίζει το φως στην οικουμένη, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα, ακόμα πιο τραγικά, χωρίς το έλεος της κάθαρσης της αρχαίας τραγωδίας.
Στη σύγχρονη Ελληνική τραγωδία της καθημερινότητας ο νέος δημιουργός, ο νέος καλλιτέχνης «νόμιζε» πως βρήκε μια άκρη αν εμφανιζόταν σε κάποια βλακώδη σειρά της τηλεόρασης. Με το βούλιαγμα όμως των καναλιών στα εξ αρχής βαλτωμένα νερά τους, κι αυτή η υποτιθέμενη ευκαιρία χάθηκε.
Δεν ξέρω τι γίνεται σε άλλες χώρες, συμπεραίνω όμως από τις παραγωγές που προβάλλονται, ή που μπορεί να ανακαλύψει ο καθένας στο ίντερνετ, πως ψωμί έχει, πέρα από την κωμωδία που, εκτός από τις αμερικάνικες κρυάδες, δίνει θέματα. Ψωμί επαναλαμβάνω έχει και η σειρά, ή, η ταινία με θέμα κοινωνικό και πολιτικό. Ρόλοι αξιοζήλευτοι ερμηνεύονται από εξαιρετικούς ηθοποιούς και δίνονται τεράστιες ευκαιρίες στους νέους καλλιτέχνες και δημιουργούς.
Αφήνω όμως την τηλεόραση. Τι γίνεται στους άλλους χώρους;
Θα σταθώ για λίγο στη μουσική, αναφέροντας την ιστορία της ΑΕΠΙ, που ξεσκέπασε την περιπέτεια των δημιουργών με τα πνευματικά δικαιώματά τους περιουσία κάποιων αετονύχηδων. Θα σταθώ στο τρέξιμο και την αναγκαστική προσγείωση στους νόμους της νύχτας, νέων άξιων και ταλαντούχων δημιουργών και τραγουδιστών. Θα σταθώ στην υποχρέωση να θεραπεύσουν τα τσιφτετέλικα γούστα σιχαμένων όντων, για να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους.
Και για να περάσουμε στο τι γίνεται στο θέατρο σήμερα. Με την πείρα των 40 χρόνων μου στο θέατρο σας το υπογράφω και με τα δυο μου χέρια: Τίποτα!
Μα ένα σωρό έργα ανεβαίνουν; Ένα σωρό, ή ένας σωρός. Βάζω μέσα και τα τυχόν δικά μου. Κι απ’ αυτό τον σωρό τι να προλάβει να ξεχωρίσει; Ποιος να προλάβει να ξεχωρίσει; Τα περισσότερα θέατρα μοιάζουν με τα πολυκαταστήματα του Χόντου ή το Άττικα. Η πνευματική και καλλιτεχνική δημιουργία στοιβαγμένη και στριμωγμένη, με σκοπό να κερδίσει ο παραγωγός, που για να είμαστε δίκαιοι ούτε αυτός κερδίζει. Όταν το πνευματικό προϊόν καταλήξει στο παζάρι όλοι οι διαχειριστές του βγαίνουν χαμένοι.
Και οι νέοι τι κάνουν; Ή, τι πρέπει να κάνουν;
Θα έλεγα να συνειδητοποιήσουν το παιχνίδι. Τα πόστα έχουν μοιραστεί. Κι έχουν μοιραστεί βάσει υποχρεώσεων. Σου δίνω, μου δίνεις, κατασκευάζουμε εγκαίρως το άλλοθί μας και βγαίνουμε στην πιάτσα. Οι μεμονωμένες φωνές, αυτοί που νομίζουν πως θα ξεφύγουν, θα είναι οι πρώτοι ηρωικά πεσόντες. Πεσόντες και αγνοούμενοι. Πίσω από τον «Τάδε» χώρο βρίσκεται ο τάδε επιχειρηματίας. Όχι θεατρικός, αλλά έχων χρήμα που πρέπει να διοχετευθεί κάπως για κάποιο λόγο. Πίσω από τον «Δείνα» χώρο βρίσκεται η δείνα τράπεζα. Πίσω από το φιλάνθρωπο πρόσωπο προς το πολιτισμό κρύβεται πάντα κάποια ανεγκέφαλη κάργια. Και πίσω από τον καθένα που βρίσκει δουλειά κρύβεται η ανοχή.
Μα δεν μπορεί να είναι έτσι! Ή, μόνο έτσι!...
Όπου ο δημιουργός βρίσκει έδαφος φιλόξενο για το έργο του, ξέρει πολύ καλά πως τα πρόσωπα, ο οργανισμός, οι άνθρωποι που ενάντια στο καθολικό στηρίζουν το αληθινό και το ουσιαστικό, έχουν βάλει πρώτοι αυτοί το κεφάλι τους στον πάγκο του χασάπη.
Σκέφτομαι ολοένα και περισσότερο τους νέους καλλιτέχνες. Συμμετείχα κι εγώ σε γιαλαντζί ακροάσεις, έφαγα πόρτα πολλές φορές, και λύσσαγα όταν την πόρτα μου την έκλειναν στα μούτρα άνθρωποι που δεν εκτιμούσα, και που όταν απόκτησα κάποια επωνυμία έπαιξαν πως με εκτιμούν. Θέλει πολύ γερό στομάχι η επιλογή βιοπορισμού μέσω της τέχνης. Το ξέρω γιατί μέχρι που μεγάλωσα, μέχρι... Τα χάπια για να περάσουν οι πόνοι μου τα έγραψε πολλές φορές ο γιατρός.
Τι προτείνω δηλαδή; Παραίτηση; Σκότος και έρεβος;
Προτείνω μάτια ανοιχτά! Όχι στα παραμυθιάσματα! Απαίτηση επαγγελματικής αντιμετώπισης! Αναζήτηση δουλειάς δίπλα σε ό,τι γεννά το σεβασμό μας! Υπομονή και επιμονή τεράστιες σαν τον ορίζοντα!...
Τα πράγματα στις τέχνες, δεν διαφέρουν καθόλου από τα πράγματα σε όλους τους τομείς του βίου μας σ’ αυτή τη χώρα. Φροντίζουμε να γνωρίζουμε και να αναζητάμε την αλήθεια. Η διαχείριση της αλήθειας διώχνει το φόβο. Τον ακυρώνει αυτεπάγγελτα.
Κάθε χρόνο διαβάζω για τις λαχτάρες και τα όνειρα των νέων ανθρώπων που θέλουν να δοκιμαστούν στη άγρια αρένα της τέχνης. Κάθε χρόνο λαχταρώ να κερδίσουν έδαφος. Εύχομαι να κερδίζουν πάντα έδαφος, το έδαφος που τους αναλογεί. Κάθε χρόνο εύχομαι οι απώλειες να μη πληγώσουν την ψυχή τους. Και αν πληγωθούν να βρουν τον τρόπο η πληγή να γεννήσει το αντίδοτο για τη θεραπεία της. Να γεννήσει την καινούρια δημιουργία τους.