ΟΤΑΝ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 30/11/2015 16:58
Τα θεατρικά έργα έχουν αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλούς κινηματογραφιστές. Σκηνοθέτες έχουν διασκευάσει κείμενα μεγάλων συγγραφέων, δίνοντας τους μια διαφορετική μορφή και αίσθηση. Το θέατρο και ο κινηματογράφος έχουν «ενώσει πολλές φορές τις δυνάμεις τους» χαρίζοντας μας υπέροχες ερμηνείες και μοναδικά ταξίδια σε φανταστικούς και μη κόσμους
Ακολουθούν κάποια παραδείγματα που σίγουρα αξίζουν τον κόπο, καθώς κατάφεραν να αναδείξουν θεατρικά ταξίδια σε υπέροχα «κινηματογραφικά όνειρα».
1) Βόυτσεκ του Γκέοργκ Μπύχνερ, σε σκηνοθεσία Βέρνερ Χέρτζογκ. (1979)
Σύμφωνα με τον Ζαν Λουί Μπεσόν, η ιστορία αποτυπώνει «μια τραγωδία της ταπεινής ζωής».
Ο Γκέοργκ Μπύχνερ γράφει τον Βόυτσεκ το 1836. Γνωρίζουμε την ιστορία ενός στρατιώτη, που είναι διατεθειμένος να δεχθεί τα πάντα προκειμένου να επιβιώσει. Γίνεται έρμαιο των καταπιεστών του και παραμερίζει το θυμικό του με αποτέλεσμα να ξεσπάσει εναντίον της γυναίκας που αγαπά. Μέσα από το πρίσμα ενός μοναχικού ανθρώπου βλέπουμε μια κοινωνία μεταλλαγμένη σε φυλακή.
Ο Μπύχνερ μας παρουσιάζει μια σκληρή άρχουσα τάξη μέσα σ' έναν κόσμο χωρίς συμπόνοια και αγάπη. Το ημιτελές και δυσανάγνωστο χειρόγραφο του, αναγνωρίστηκε ως ο πρόδρομος και η απαρχή του μοντέρνου θεάτρου όπως το γνωρίσαμε τον 20ο αιώνα.
Το 1979 ο Βέρνερ Χέρτζογκ, αξιοποιώντας στο έπακρο τα γκροτέσκο στοιχεία του γερμανικού εξπρεσιονισμού, μεταφέρει το θεατρικό έργο στην μεγάλη οθόνη και μας ταξιδεύει στον κατακερματισμένο κόσμο του Βόυτσεκ, μέσα από μια σειρά παράδοξων εικόνων.
https://www.youtube.com/watch?v=KqRgtRUkNX4
2) Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Μπαζ Λούρμαν. (1996)
Όλοι γνωρίζουμε την τραγική ερωτική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Μια ιστορία καταδικασμένη απο τα αστέρια, όπως είχε πει και ο ίδιος ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Γράφτηκε το 1595 και παρουσιάζει μια ιστορία αγάπης με τραγική κατάληξη. Υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές, που προσπαθούν να εντοπίσουν την πηγή έμπνευσης της ιστορίας. Κάποιοι ισχυρίζονται, πως η ιστορία είναι αληθινή και παρουσιάζει πραγματικά γεγονότα. Άλλοι θεωρούν, πως ο Σαίξπηρ βασίστηκε για την ιστορία του σε ένα ποίημα του Άρθουρ Μπρουκ. Μια τρίτη εκδοχή βρίσκει την αιτία στο πρόσωπο μια μυστηριώδους γυναίκας (the dark lady), που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλά έργα του συγγραφέα. Τελικά ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ γράφει μια θλιβερή ιστορία αγάπης, που μέχρι και σήμερα αποτελεί πηγή έμπνευσης για κάθε μορφή τέχνης.
Αν και το έργο έχει μεταφερθεί πολλές φορές στον κινηματογράφο, ξεχωρίζει η ταινία του Μπαζ Λούρμαν, που κατάφερε να φέρει την ιστορία στη σύγχρονη εποχή χωρίς να παραμορφώσει τον ποιητικό χαρακτήρα του κειμένου.
https://www.youtube.com/watch?v=71ei3ImU8rw
3)Σλουθ του Άντονι Σάφερ, σε σκηνοθεσία του Τζόσεφ Μάνκιεβιτς (1972)
Υπήρξε το πρώτο ώριμο έργο του Άντονι Σάφερ (1970).
Το «Σλουθ», που είχε τιμηθεί με Τόνι, παιζόταν για 2.359 παραστάσεις στο Λονδίνο και για 2.000 παραστάσεις στη Νέα Υόρκη πριν μεταφερθεί στην κινηματογραφική οθόνη (1972) με πρωταγωνιστές τους Μάικλ Κέιν και Λόρενς Ολίβιε.
Ένα ιδιαίτερο παιχνίδι ξεκινά, όταν ένας αριστοκράτης συγγραφέας συναντά τον κατά πολύ νεότερο εραστή της γυναίκας του. Η διαμάχη ξεκινά και οι δύο χαρακτήρες προσπαθούν να επιβληθούν και στο τέλος να κερδίσουν.
https://www.youtube.com/watch?v=XBRMaieaLdU
4) Ο θάνατος και η κόρη του Άριελ Ντόρφμαν, σε σκηνοθεσία Ρόμαν Πολάνσκι. (1994)
Το συγκλονιστικό έργο του Άριελ Ντόρφμαν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1991 στο Λονδίνο και μιλά για την σκληρότητα των αυταρχικών καθεστώτων και τα ανεπούλωτα τραύματα που προκαλεί η ατιμωρησία των υπευθύνων.
Στη μεταπολιτευτική Χιλή, μια πρώην πολιτική κρατούμενη βασανισμένη στα χρόνια της δικτατορίας , ανακαλύπτει την ταυτότητα του βασανιστή της κι αποφασίζει να αποδώσει μόνη της δικαιοσύνη. Τον δένει, τον φιμώνει και τον ανακρίνει με βίαιο τρόπο, ώστε να ομολογήσει ότι υπήρξε βασανιστής στη διάρκεια της Χούντας του Πινοσέτ.
Το 1994 ο Ρόμαν Πολάνσκι μεταφέρει στον κινηματογράφο την ιστορία και δημιουργεί ένα εξαίρετο θρίλερ δωματιού χτίζοντας ατμόσφαιρες που σε στοιχειώνουν.
https://www.youtube.com/watch?v=Cnnz214wwkI
5) Συρανό ντε Μπερζεράκ του Εντμόν Ροστάν, σε σκηνοθεσία Ζαν-Πολ Ραπενό (1990).
Μια διαφορετική ιστορία αγάπης, που αποδεικνύει οτι ο έρωτας είναι ανιδιοτελής.
Πρόκειται για ένα απο τα σημαντικότερα ρομαντικά θεατρικά έργα του 19ου αιώνα. Ο εκκεντρικός Συρανό είναι επιφανής ιππότης του Τάγματος των Γασκόνων. Γράφει στίχους και είναι γνώστος για την ανδρεία και την...μύτη του. Είναι ερωτευμένος με την όμορφη ξαδέρφη του Ρωξάνη, αλλά δειλιάζει να της το ομολογήσει, καθώς θεωρεί ότι η εμφάνιση του θα τον εμποδίσει να την κατακτήσει. Τελικά ο Συρανό βοηθά τον αντίζηλό του, αφού το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η ευτυχία της Ρωξάνης.
Το 1990 ο Ζεράρ Ντεπαρτιέ ενσαρκώνει τον Συρανό στην ταινία του Ζαν-Πολ Ραπενό και μας χαρίζει μια έξοχη ερμηνεία. Πλούσια κοστούμια και σκηνικά συνθέτουν το φόντο μιας ρομαντικής ιστορίας αγάπης που «σαν καρφί» τρυπώνει και κερδίζει τον θεατή.
https://www.youtube.com/watch?v=oFXO0giXDoY
6) Πολύ κακό για το τίποτα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Τζος Γουίντον (2012).
Το δημοφιλές σαιξπηρικό έργο παρουσιάζει τη σχέση ανάμεσα σε δυο ζευγάρια, τον Κλαύδιο και την Ηρώ, που θέλουν να παντρευτούν και τον Βενέδικτο και τη Βεατρίκη, τους οποίους οι πρώτοι προσπαθούν να πείσουν ότι αγαπιούνται και ταιριάζουν.
Η ταινία γυρίστηκε μέσα σε 12 μέρες και τα γυρίσματα έγιναν στο σπίτι του σκηνοθέτη. Μια ασπρόμαυρη και μοντέρνα εκδοχή του γνωστού έργου, που απέσπασε πολύ καλές κριτικές.
https://www.youtube.com/watch?v=rUWlPjXvFZU
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΣ