ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΝΙΚΑ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 13/01/2016 12:58
Στην αφρικανική χώρα, όταν ο στρατός κατέλαβε την εξουσία, επέβαλε απαγόρευση της κυκλοφορίας στις αρχές της δεκαετίας του ‘80. Δεν ήταν δυνατόν λοιπόν, αυτή η απόφαση να αφήσει ανέπαφο, όπως και άλλους τομείς της καθημερινότητας, το θέατρο. Για χρόνια δεν ανέβαινε καμία θεατρική παράσταση στη Γκάνα, πράγμα πρωτοφανές, αφού η θεατρική τέχνη έχει καταφέρει να επιβιώσει ανά τους αιώνες, ακόμα και σε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες.
Η αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1992 βρήκε τους περισσότερους Γκανέζους πολίτες εντελώς απομακρυσμένους από το θέατρο, που πλέον δεν αποτελούσε κομμάτι της ψυχαγωγίας τους ή έστω της διασκέδασής τους.
Τώρα ένας άνδρας προσπαθεί να ξαναγεμίσει τις θεατρικές αίθουσες, καλώντας τους συμπατριώτες του να αφήσουν την τηλεόραση. Το όνομα του είναι James Ebo Whyte -όμως οι πάντες στην Γκάνα τον φωνάζουν 'θείο' Έμπο εξαιτίας της ραδιοφωνικής του εκπομπής.
Στην ηλικία των 70 χρόνων πλέον, ο θεατρικός συγγραφέας Έμπο, είναι αεικίνητος. Μικροκαμωμένος, γεμάτος ενέργεια, δεν χάνει ευκαιρία από σκηνής, να προτρέπει τους θεατρόφιλους να αγοράσουν το θεατρικό περιοδικό του, να βγάλουν εισιτήρια για το επόμενο έργο του και είναι πάντα εκεί, ακόμη και για να εξηγήσει μια αναπάντεχη διακοπή ρεύματος κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Κάποτε στην Γκάνα υπήρχε μια διόλου ευκαταφρόνητη θεατρική παραγωγή. Ο θείος Έμπο θυμάται πως όταν ήταν νέος, υπήρχε drama studio, που κάθε εβδομάδα ανέβαζε καινούργια παράσταση και τμήμα παραστατικών τεχνών στο πανεπιστήμιο. Ως πρώην βρετανική αποικία, ήταν φυσικό να παρουσιάζονται πρωτίστως Άγγλοι συγγραφείς στο θεατρικό κοινό, όμως τη δεκαετία του ‘60 και του ‘70 εμφανίστηκαν πολλοί Γκανέζοι συγγραφείς, που έγραφαν έργα για τη σύγχρονη ζωή, αλλά και εμπνευσμένα από παραδοσιακούς μύθους. Με την απαγόρευση της κυκλοφορίας η νυχτερινή ζωή στην Γκάνα πέθανε. Μετά την άρση της ξανάνοιξαν τα νυχτερινά κέντρα, αλλά όχι τα θέατρα. Για να επιστρέψει ο κόσμος στο θέατρο, ο Έμπο άρχισε να μοιράζει πακέτα εισιτηρίων για όλη τη σεζόν, σε πολύ προσιτές τιμές κι έτσι οι θέσεις στο Εθνικό θέατρο στην Άκρα, πρωτεύουσα της Γκάνα, ξαναγέμισαν. Επίσης οι παραγωγές άρχισαν να ταξιδεύουν σε όλη τη χώρα. Βέβαια πρόκειται για εμπορικά θεάματα, καθώς ο ίδιος κάνει τα πάντα μόνος του, χωρίς κρατική υποστήριξη, στηριζόμενος μόνο σε κάποιες χορηγίες εταιρειών ή τραπεζών.
Όπως βλέπουμε λοιπόν ακόμα και σε μια χώρα που δεν έχει ισχυρή θεατρική παράδοση, άνθρωποι που το αγαπούν καταφέρνουν και βρίσκουν τρόπους να κάνουν θεατρικές παραγωγές. Δυστυχώς στη δική μας χώρα, το κράτος πλέον όχι μόνο δεν βοηθά το ανέβασμα μιας θεατρικής παραγωγής, επιδεικνύοντας αδιαφορία για το θέατρο, όχι μόνο δημιουργεί συνεχώς τριγμούς σε κάθε πολιτιστικό φορέα αυτού του τόπου, αλλά και με τους δυσβάστακτους και άδικα μοιρασμένους φόρους που επιβάλλει, λειτουργεί αποτρεπτικά για όποιον θελήσει να δώσει μια χορηγία. Πολλές ομάδες που εξασφάλιζαν κάποια ελάχιστα χρήματα για τις παραγωγές τους από ιδιώτες χορηγούς, σήμερα δυσκολεύονται να βρουν ενδιαφερόμενους, καθώς ο νόμος δεν προβλέπει απαλλαγές για όποιον ιδιώτη ή εταιρεία θελήσει να συνεισφέρει στην πολιτιστική παραγωγή. Ναι, είχαν σημειωθεί διάφορα «ευτράπελα» με το θέμα των χορηγιών, όμως η λύση δεν είναι η κατάργησή τους, αλλά ο έλεγχος, μιας και σήμερα πολλά ακούγονται για... έλεγχους…