ΠΗΓΑΜΕ ΣΤΙΣ ΠΡΟΒΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΙ

---

• Ημερομηνία: Δευτέρα, 04/01/2016 11:18
• Συντάκτης: Onlytheater
• Κατηγορία: Άρθρο

Το μαυροπούλι είναι ένα επιθετικό πτηνό, όπως κι αυτά τα δύο βασανισμένα πλάσματα που αλληλοκατηγορούνται, ξεσκίζουν τις σάρκες τους μέχρι να αποδεχτούν την αταίριαστη αγάπη τους. Το έργο του David Harrower αφηγείται μια «δύσκολη» ιστορία: μια δωδεκάχρονη κοπέλα κακοποιείται, ή μάλλον έτσι ονομάζει το δικαστήριο την υπόθεσή της, και δεκαεφτά χρόνια μετά πηγαίνει να συναντήσει τον άνδρα που την «αποπλάνησε», αλλά που για εκείνη πάντα, παραμένει ο μεγάλος της έρωτας. Θέλει να του ζητήσει εξηγήσεις, όχι επειδή την ερωτεύτηκε, αλλά επειδή την εγκατέλειψε κάποτε, επειδή την ξέχασε.

Ο συγγραφέας δεν προσπαθεί σε καμμία περίπτωση, να υποστηρίξει ή να δικαιολογήσει την παιδοφιλία, αντίθετα εστιάζει σε μια συγκεκριμένη περίπτωση δύο ανθρώπων που απέκλιναν από το κοινωνικά αποδεκτό και τιμωρήθηκαν. Ο καθένας εξέτισε τη δική του ποινή, αλλά και οι δύο είναι ισόβια καταδικασμένοι να πενθούν, επειδή αγάπησαν αυτόν που δεν έπρεπε.

Στην ουσία αυτό το περίεργο, αλλά καλογραμμένο κείμενο δεν μιλάει για την «κακοποίηση», αλλά για την αγάπη και δείχνει ότι υπάρχουν μερικές διαδρομές στη ζωή, που μπορεί να μην καταλαβαίνουμε όλοι οι υπόλοιποι, αλλά έχουν την δική τους ιστορία και τη δική τους αλήθεια.

Η Ούνα (Βιργινία Ταμπαροπούλου) ξαφνιάζει τον Ρέη (Αλέξανδρο Μυλωνά) με αυτή της την επίσκεψη και μάλιστα στο χώρο εργασίας του. Συναντιούνται σ’ ένα κομμάτι του εργοστασίου, όπου δουλεύει: συνήθως εκεί οι εργάτες κάνουν διάλειμμα για φαγητό. Κι όμως αυτός ο χώρος στο σκηνικό του Αντώνη Δαγκλίδη, δεν θυμίζει σε τίποτα μια τραπεζαρία: ακαταστασία, αταξία και σκουπίδια παντού, ένα ερείπιο, όπως ερείπια είναι και αυτοί οι δύο παράνομοι πρώην εραστές.

Ο Γρηγόρης Καραντινάκης καθοδηγεί με χειρουργική ακρίβεια, επιμένοντας στις λεπτομέρειες μικρών κινήσεων που λειτουργούν αποκαλυπτικά για τον εσωτερικό κυκεώνα των προσώπων, τους δύο ηθοποιούς, οι οποίοι έχουν αναπτύξει μια αξιοζήλευτη σκηνική επικοινωνία. Υπάρχουν στιγμές που ξεχνάς πως είσαι σε πρόβα και αποδέχεσαι την επί σκηνής σχέση, ως πραγματική.

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς δεν δικαιολογεί τον Ρέη, τον παρουσιάζει ενώπιον του κοινού. Ξεδιπλώνει σταδιακά ένα χαρακτήρα πολυσύνθετο που αναγνωρίζει το «έγκλημά» του και προσπαθεί να ισορροπήσει και να συνεχίσει, τολμώντας μάλιστα στην πρόβα λεπτές κωμικές αποχρώσεις που δημιουργούν ανάσες στο θεατή.

Η Βιργινία Ταμπαροπούλου, εξαιρετικά συγκεντρωμένη, δίνει μια Ούνα ευάλωτη και ταυτόχρονα σκληρή, διεκδικητική, ώριμη και παιδί, αποφεύγοντας τους μελοδραματισμούς.

Ο Σταύρος Γασπαράτος είναι εκεί για να δοκιμάσει τις υποβλητικές μουσικές του, που υπογραμμίζουν τα συναισθήματα των ηρώων και τις κρυφές ποιότητες του κειμένου.

Είναι εντυπωσιακό, πόσο εύκολα περνάει η ώρα, στο θέατρο Σημείο... Ομολογώ ότι αυτό το έργο, όταν το πρωτοδιάβασα με αιφνιδίασε, ίσως και να με σόκαρε, κι όμως η «ανάγνωση» που έγινε από τον Γρηγόρη Καραντινάκη και τους ηθοποιούς του, με έκανε να αλλάξω γνώμη και να δω κι εγώ σε αυτή την περίεργη ιστορία, δύο ψυχές που αγαπήθηκαν πολύ και πλήρωσαν τo τίμημα.

---