ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ. ΜΑΘΗΜΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 23/03/2016 12:17
Είναι σημαντικό το θέατρο, που είναι ένας χώρος ελεύθερης σκέψης και έκφρασης, να αφομοιώσει και να υποστηρίξει ουσιαστικά, το διαφορετικό..
Δεν είναι λίγες οι εθνικότητες που αναζήτησαν ένα καλύτερο μέλλον στην χώρα μας και βρήκαν εδώ μια «νέα πατρίδα» , όπως λένε πολλοί από αυτούς ανθρώπους.
Έτσι σήμερα μπορούμε να μιλάμε για μια δεύτερη και πιθανόν και μια τρίτη γενιά μεταναστών, που τα παιδιά της έχουν μεγαλώσει εδώ, έχουν πάει σε ελληνικά σχολεία και μιλούν άπταιστα τη γλώσσα μας. Κι όμως έχετε ποτέ αναλογιστεί πόσους αλλοεθνείς καλλιτέχνες, όχι μόνο στο θέατρο, αλλά σε όλους τους τομείς, συναντούμε; Ελάχιστους. Γιατί άραγε; Υπάρχουν ήδη αρκετά παιδιά μεταναστών, που έχουν σπουδάσει σε δραματικές σχολές, αλλά κυρίως υπάρχουν παιδιά που ονειρεύονται να σπουδάσουν, όμως ποτέ δεν τολμούν, μιας και γνωρίζουν ότι έχουν να αντιμετωπίσουν επιπλέον δυσκολίες στο ρημαγμένο οικονομικά θεατρικό τοπίο, λόγω της εθνικότητάς τους.
Τις περισσότερες φορές οι αλλοεθνείς- και δεν αναφέρομαι σε όσους δεν μιλούν καλά τα ελληνικά, γιατί είναι κατανοητό ότι η γλώσσα αποτελεί εμπόδιο- και δη όσοι έχουν διαφορετικά φυλετικά χαρακτηριστικά, χρησιμοποιούνται μόνο για ειδικούς ρόλους εθνικοτήτων ή σε σπάνιες περιπτώσεις, υποστηρίζοντας μια σκηνοθετική συγκεκριμένη άποψη.
Είναι πραγματικά πάρα πολύ δύσκολο, κάποιος να επιλέξει έναν αλλοεθνή για έναν κλασικό, για παράδειγμα, ρόλο. Το ελληνικό κοινό δεν είναι καθόλου έτοιμο να δεχτεί τη διαφορετικότητα ως κανονικότητα και έτσι οι σκηνοθέτες δεν επιχειρούν τέτοιες διανομές.
Παρόλο που ολοένα περισσότερες παραστάσεις γίνονται για τη διαφορετικότητα και θέατρα καταρτίζουν το ρεπερτόριό τους με βάση αυτό το θέμα, η νοοτροπία δεν αλλάζει και δεν περνάει κανένα σήμα στην κοινωνία.
Ίσως το θέατρο που είναι ένας χώρος ελεύθερης σκέψης και έκφρασης να πρέπει να υποστηρίξει ουσιαστικά το διαφορετικό, δίνοντας το παράδειγμα. Θα ήθελα λοιπόν σύντομα να δω έναν τέτοιο ηθοποιό να παίζει σε μια παράσταση, όχι για το χρώμα του, αλλά επειδή είναι καλός ηθοποιός και κάποιος θέλει να του εμπιστευτεί έναν ρόλο, ανεξαρτήτως φυλετικών χαρακτηριστικών.
Αυτό σημαίνει δέχομαι τη διαφορετικότητα κι όχι απλώς τη χρησιμοποιώ για να πετύχω ένα «εξωτικό» αποτέλεσμα. Κι αν αυτό δεν ,μπορούν να το κάνουν ούτε οι - υποτίθεται - ανοιχτόμυαλοι καλλιτέχνες, που χρέος τους είναι να ασχολούνται με τον άνθρωπο, φανταστείτε πόσο θα δυσκολεύεται η συντηρητική μας κοινωνία.