ΘΕΑΤΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 28/09/2015 10:28
"Το θέατρο είναι τρία σανίδια, δυο πρόσωπα, ένα πάθος''
Τίποτε περιττό, τίποτε που να πλεονάζει ενοχλητικά στη σκηνή, τίποτα που από την θεατρικότητα, να περνά στον θεατρινισμό.
Η θεατρικότητα όμως ,ξέχωρα από το ίδιο το θέατρο , αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του δημόσιου βίου . Από τις καθημερινές μας σχέσεις, μέχρι την πολιτική .
Και αν στην υποκριτική τέχνη, το ζητούμενο είναι το καλλιτεχνικό ύψος και η θεατρικότητα γίνεται μέσο, στην καθημερινότητα τα πράγματα αλλάζουν .
Εκεί λοιπόν παρακολουθεί κανείς, στοχευμένες και σκηνοθετημένες θεατρικές συμπεριφορές, με ξεκάθαρο σκοπό την ίδια την θεατρικότητα.
Ας ξεκινήσουμε από την πολιτική.
Ένας χαρακτηριστικός χαιρετισμός πολιτικού αρχηγού π.χ του Ανδρέα Παπανδρέου με ανοιχτές παλάμες σαν να αγκαλιάζει το πλήθος , όπως ακριβώς διδάσκουν κινησιολογικά οι χορογράφοι, σε έναν περφόρμερ, τον τρόπο να μεγαλώνει την σκηνική του παρουσία.
Ένα ρητορικό τέχνασμα να αφήνεις π.χ μετά από κάθε φράση, ένα κενό 4-5 δευτερολέπτων μέχρι την επόμενη , ώστε το ακροατήριο να κρέμεται κυριολεκτικά από τα χείλη σου, βλ. Κωνσταντίνο Καραμανλή .
Αλλά και σημερινά παραδείγματα . Το χαλαρό περπάτημα, αλλά και η χιουμοριστική πινελιά, σχεδόν σε όλες τις συναντήσεις, στοχεύουν στο να νιώσουμε τον πρόεδρο Ομπάμα δικό μας άνθρωπο, αμβλύνοντας κοινωνικά χάσματα, που τόσο ανάγκη είχε μια πολιτική ηγεσία στις ΗΠΑ.
Το σκληρό βλέμμα του Πούτιν, ως σκηνοθετική οδηγία για μια συνειρμική συσχέτιση, με μια πλέον ισχυρή Ρωσία . Ο κόκκινος πίνακας στα τηλεοπτικά φόντα του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα σε συνδυασμό με το παχύ και αργόσυρτο ''λάμδα'' των ομιλιών του, καταδεικνύουν αντίστοιχα, την πολιτική του καταγωγή και την λεκτική επιλογή του, να ''λιώνει'' πιο εύκολα ο λόγος του στα αυτιά των πολιτών .
Στον αντίποδα, μια πιο ''καφενειακή'' προσέγγιση της πολιτικής, από τον Β. Μειμαράκη στοιχείο μεν της ιδιοσυγκρασίας του, μα και συνειδητή κίνηση προσέλκυσης λαϊκών στρωμάτων .
Όσο για τους διαξιφισμούς εντός βουλής, εκεί πρόκειται για συντονισμένη θεατρική πράξη, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την προειδοποίηση του προέδρου της βουλής στον ομιλητή, πως ξεπέρασε το χρονικό όριο και την μνημειώδη φράση "ολοκληρώνω κ. Πρόεδρε'' με ταυτόχρονη έγερση παραπονούμενων από τα κάτω έδρανα.
Στις τηλεμαχίες δε, κερδίζει όποιος επιβιώσει με τον πιο δηκτικό τρόπο από το σύνθημα του συντονιστή δημοσιογράφου ''μη μιλάτε... ένας ένας"
Ανέφερα πριν, ότι η θεατρικότητα αρκεί από μόνη της και είναι σκοπός. Εξηγούμαι. Δυστυχώς η ζωή και η πολιτική, είναι πεδία εντυπώσεων αφενός και αφετέρου το ίδιο το θέατρο, έχει ποτίσει τον Έλληνα με μια μοναδική ιδιότητα. Να ευφραίνεται από το ίδιο το θέαμα, μη αποζητώντας τις ουσιαστικές απαντήσεις στα κρίσιμα ερωτήματα.
Ο Θουκυδίδης διάβασα κάπου, ότι κατηγορούσε τους Αθηναίους της εποχής του, πως είχαν γίνει θεατές ρητορικών λόγων . Και έτσι όταν ακουστεί μια φωνή λογικής , μια φωνή επιχειρημάτων, στοχασμού και διαύγειας, αντιμετωπίζεται με έναν ακατανόητο θαυμασμό ... τίποτε άλλο .
Στο πεδίο τώρα των ανθρώπινων σχέσεων, κάθε συμπεριφορά μπορεί να θεωρηθεί θεατρική. Και υπάρχουν φράσεις που το επιβεβαιώνουν . - έκανε θέατρο, έπαιξε καλά τον ρόλο της ,σκηνοθετημένο έγκλημα κτλ.Τις ακούμε συχνά στα γήπεδα στα δικαστήρια, στα καφέ. Δε μπορεί λοιπόν κανείς να αποδεσμεύσει την θεατρικότητα από την καθημερινότητα.
Άραγε είναι που η καχυποψία βασιλεύει στις μέρες μας και ο εγωκεντρισμός κυριαρχεί ή η φύση του ανθρώπου ασυνείδητα , επιλέγει προσωπεία αντί πρόσωπα;
Υπάρχουν φυσικές ενορμήσεις όπως σημείωνε ο Φρόυντ ή ''μέρα και νύχτα με σκοινί αόρατο κάποιος μας δένει" όπως γράφει ο Γιώργης Παυλόπουλος στα 33 Χάι κού.