ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΑΠΟΔΑ. Ο ΓΚΟΝΤΟ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 18/09/2015 18:07
Κοιμόμουν σχεδόν κάθε μέρα στης θείας Χρυσάνθης γιατί ήταν μια χήρα μόνη – αν και εύθυμη – και γιατί οι γονείς μου είχαν πάθος με τις χοροεσπερίδες – ιδιαιτέρως με αυτές του ΠΑΣΟΚ επειδή κληρώνονταν οι πιο εντυπωσιακές συνθετικές γούνες – για την μαμά – και τα τελευταία μοντέλα βίντεο JVC – για τον μπαμπά.
Τα βράδια εκείνα εγκληματούσε επάνω μου η μοναχική θεία Χρυσάνθη που έδειχνε πολύ ερωτευμένη με αυτόν τον αμφιλεγόμενο τον Γκοντό και με υποχρέωνε να ακούω όλα τα σχετικά με τις δήθεν υποσχέσεις του διανθισμένα με τα παράπονα και τις γκρίνιες της «γιατί αυτός ο τόσο γοητευτικός και έξυπνος άντρας να μην έρχεται ποτέ;» ή «δεν καταλαβαίνει πως έχω ανάγκη και εγώ να σωθώ και πως οφείλει να έρθει όσο πιο σύντομα μπορεί;» ή επίσης «καταλαβαίνει άραγε τι σημαίνει να περιμένεις να σωθείς;».
«Ξέρω πράγματα για τον Γκοντό που δεν τα ξέρει κανείς. Και με τον θείο σου ήξερα από την πρώτη στιγμή πως εμφανίστηκε στη ζωή μου για να με σώσει. Τον αγάπησα και τον παντρεύτηκα με την μία. Για να με σώσει. Ήμουν η μόνη από την οικογένεια που γνώριζα πως έπρεπε να σωθώ. Η μόνη σου λέω». Υποψιαζόμουν πως τελικά ήξερε για τον Γκοντό ό, τι γνώριζε όλος ο κόσμος που επιθυμούσε να σωθεί και τον περίμενε να εμφανιστεί στη ζωή του και προσποιούμουν τον εκστασιασμένο με όλα όσα μου διηγούνταν γιατί σκεφτόμουν, από τότε, πως είναι άδικο να χαλάμε τις προσμονές των ανθρώπων, ιδιαιτέρως όσων καταφέρνουν και επιβιώνουν μόνο από αυτές.
«Σε ένα δέντρο, εκεί περίμεναν τον Γκοντό. Ένα δέντρο τόπο συνάντησης. Στο σπίτι στο Καπανδρίτι, που ήταν το εξοχικό μας και κάναμε τα καλύτερα πάρτι, άκουσα πρώτη φορά για αυτόν. Τον περίμεναν καιρό ο Βλαντιμιρ και ο Εστραγκόν - μετανάστες και οι δυο που εργάζονταν στα κτήματα του θείου σου. Τέλειωναν την δουλειά τους και στέκονταν κάθε μέρα να φάνε και να καπνίσουν κάτω από εκείνη την μουριά. Και ένα βράδυ που κρυφάκουσα τι λέγανε, έμαθα για τον Γκοντό. Αυτός ο μυστηριώδης άντρας θα ερχόταν και θα τους έσωζε. Ποτέ δεν κατάλαβα από τι και πώς». Μετά η θεία Χρυσάνθη μου έδειξε το απόκομμα από τη νεκρολογία του θείου που αυτοκτόνησε καταπίνοντας ένα ολόκληρο μπουκαλάκι με καρφίτσες. Καθημερινή 6 Αυγούστου 2012. Της είχε αφήσει και ένα σημείωμα που έγραφε πως δεν μπορούσε να ζήσει σε έναν κόσμο στον οποίο ο Γκοντό δεν θα εμφανιζόταν τελικά ποτέ.
«Και πώς ήταν επιτέλους αυτός ο Γκοντό, θεία;».
«Υποθέτω περίπου στο ύψος μου. Το κεφάλι του βέβαια δεν ξέρω τι σχήμα είχε. Είχα την εντύπωση πως μπορεί και να έχει μουστάκι, αν κρίνω από τον Βλαντιμιρ αλλά από την άλλη ο Εστραγκόν δεν είχε καθόλου και έτσι μπερδευόμουν. Γιατί είχα συμπεράνει πως για να περιμένουν να σωθούν από αυτόν τον Γκοντό τότε θα είναι και αυτός μετανάστης, κάπου από τα μέρη τους άρα θα τους μοιάζει και πολύ». Για την θεια όμως δεν είχε σημασία η εμφάνιση του Γκοντό όσο η ελπίδα της πως μονάχα αυτός μπορεί να την σώσει.
«Το πιστεύεις;», με ρώτησε. «Όλη μου η ελπίδα να σωθώ, μετά τον θάνατο του θείου σου, ήταν αυτός ο Γκοντό».
«Το πιστεύω θεία. Όμως έμαθες από τι ήθελαν να σωθούν εκείνοι οι δυο μετανάστες;»
«Από κάτι. Δεν μου είπαν ποτέ. Και κατάλαβα, από τα λίγα ελληνικά που ήξεραν, πως δεν είχε σημασία η σωτηρία αλλά η ελπίδα πως υπάρχει κάποιος, κάπου στον κόσμο αυτό, που μπορεί να σε σώσει».
Όταν καθυστερούσα στις προγραμματισμένες συναντήσεις μας η θεία Χρυσάνθη εκνευρισμένη μου θύμιζε την ακρίβεια του Γκοντό στα ραντεβού του και στρίγγλιζε.
«Ο Γκοντό, ναι, καθυστερεί. Ίσως και να μην έρθει ποτέ. Αλλά υπάρχει μικρέ μου. Και αυτό αρκεί».
Από την θεία Χρυσάνθη έμαθα επίσης πως ο Γκοντό είναι πιο σημαντικός και από τον ίδιο τον Θεό. Η ίδια υπέθετε πως ήταν αυτοδημιούργητος, ψημένος στην ζωή και προφανώς γι’ αυτό είχε την ικανότητα να σώζει τους ανθρώπους.
«Μια μέρα ο Βλαντιμιρ και ο Εστραγκόν εξαφανίστηκαν. Έφυγαν. Δεν ξανακούσαμε ποτέ για αυτούς. Αλλά είχαν μυήσει τον θείο σου σε αυτή την αναμονή. Στο πόσο σημαντικό ήταν να περιμένει τον Γκοντό. Και ο θείος σου περίμενε υπομονετικά. Κάποτε μου είπε, Χρυσάνθη φτιάξε κάτι ιδιαίτερο σήμερα. Θα έρθει ο Γκοντό».
Ολόκληρη την μέρα οι θείοι μου την πέρασαν καθισμένοι στο στολισμένο τραπέζι, περιμένοντας τον Γκοντό που δεν ήρθε ποτέ. Θύμωσα πολύ με τον Βλαντιμιρ και τον Εστραγκόν που είχαν σπείρει στο σπίτι των θείων μου την προσμονή της σωτηρίας από τον Γκοντό και η ζωή τους ολόκληρη είχε αφιερωθεί σε αυτόν.
Φυσικά δεν ρώτησα τότε την θεία γιατί ο Γκοντό δεν εμφανίστηκε ποτέ, ούτε της είπα ό, τι σκεφτόμουν. Πως Γκοντό δεν υπήρξε ποτέ. Είχα καταλάβει πως σιχαινόταν και φοβόταν και εκείνη όπως ο θείος την ιδέα πως ζούσε σε έναν κόσμο χωρίς Γκοντό.
«Έχει σώσει τόσα εκατομμύριο κόσμο και φαντάζομαι πόσο κοπιαστικό θα του είναι να ταξιδέψει πάλι, άμεσα, για να σώσει και εμένα. Ίσως να ξεκουράζεται σε κάποια εξοχή, να διαβάζει και να αναπολεί τις σωτηρίες του παρελθόντος. Ίσως να έχει σιχαθεί την χυδαιότητα της νέας εποχής και να έχει γίνει πιο επιλεκτικός στις επισκέψεις του. Πάντως θα έρθει. Αφού τον περιμένω θα έρθει».
Πριν δυο εβδομάδες είδα την θεία μου για τελευταία φορά. Αυτή την φορά γύρισα εγώ την κουβέντα στον Γκοντό.
«Λες να έχει πεθάνει, θεία;».
«Όχι, δεν έχει πεθάνει. Γιατί του έστειλα επιστολή. Του έγραψα, αγαπητέ Γκοντό, δεν βαρέθηκες να σε περιμένω; Και άκου τώρα.. Μου απάντησε».
Δεν της είχε απαντήσει εγγράφως. Αλλά μέσω μιας φωτογραφίας στην εφημερίδα. Ένα προσφυγόπουλο από την Συρία, μόλις τριών χρονών, πνιγμένο στις ακτές μιας παραλίας.
«Και τι σημαίνει αυτό;» ρώτησα σοκαρισμένος από την φωτογραφία που μου έδειξε η θεία Χρυσάνθη.
«Τζάμπα περιμέναμε τόσα χρόνια τον Γκοντό. Ήταν μια μάταιη αναμονή. Δεν βλέπεις εδώ; Ο Γκοντό μίλησε μέσω του πνιγμένου Αϊλάν».
Δεν δυσκολεύτηκα να καταλάβω τι έλεγαν ο Γκοντό και τι η θεία μου με αυτή την εικόνα. Έλεγαν πως Γκοντό δεν υπήρξε, δεν θα υπάρξει, ούτε θα υπάρξει ποτέ.
«Περιμένοντας τον Γκοντό», του Σάμουελ Μπέκετ.
Σκηνοθεσία: Νίκος Καραγέωργος
Παίζουν: Γιώργος Γεροντιδάκης, Βασίλης Μπισμπίκης, Κατερίνα Σιώζου, Παναγιώτης Σούλης, Στέλιος Τυριακίδης.
Κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 9:00 μμ
Τεχνοχώρος Cartel, Αγ. Άννης και Μικελή 4, Βοτανικός (Στάση μετρό Ελαιώνας)