ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 30/11/2015 10:17
Τα γέλια με πιάνουν, κάθε φορά που άνθρωποι του θεάτρου, δηλώνουν πόσο θέλουν να βοηθήσουν τους νέους. Και λέγοντας «νέους», εννοούν σαραντάρηδες, με εμπειρία και δημιουργικότητα. Λέγοντας «βοηθήσουν», εννοούν να εκμεταλλευτούν την όρεξή τους, αμείβοντας τους ελάχιστα, για πλαισίωμα θιάσων ή στήσιμο παραστάσεων με το τίποτα.
Όμως, το να εμπιστευτώ κάποιον απ αυτούς, δεν σημαίνει "βοηθώ", σημαίνει "επωφελούμαι από τη σύμπραξη".
Στηρίζω τους νέους, σημαίνει μόνο «δίνω» σε πρακτικό επίπεδο και κερδίζω επένδυση στο μέλλον. Τελευταία, πολλοί υπερηφανεύονται ότι προσφέρουν τα θέατρα τους, σε νέες ομάδες, τάχα ως βοήθεια, ενώ παίρνουν ενοίκια και δεν μετέχουν στην παραγωγή. Όταν δίνεται μια παράσταση έτοιμη, σε ένα θέατρο, δίχως χρέωσή του, φέρνει και κόσμο στο χώρο, σε τι ακριβώς, συνίσταται η βοήθεια;
Για γέλια επίσης, είναι, όταν καταξιωμένοι θεατράνθρωποι, καλούν «νέους σκηνοθέτες» να τους αναλάβουν και μετά δηλώνουν ανερυθρίαστα «Βοηθάμε τους νέους» . Μόνο που αυτοί οι «νέοι», έχουν κάνει δουλειές, έχουν βραβευτεί, έχουν κοινό…
Επίσης «προσλαμβάνω» με ψίχουλα, νέους ηθοποιούς, δίνοντας και κανένα ρόλο, μήπως γλιτώσω λεφτά, δεν συνιστά βοήθεια, αλλά εκμετάλλευση, μέσα στην ανεργία που μαστίζει…
Άλλη καραμέλα είναι το: « Μου αρέσει να δουλεύω με νέους»… Μόνο που παραλείπεται η συνέχεια της φράσης: « Αρκεί να μην τους πληρώνω, να καταφέρω να γίνουν αυλή μου και να κάνουν ό,τι τους λέω. Αλλιώς, καρφάκι δεν μου καίγεται…».
Λοιπόν, ας σοβαρευτούμε λίγο. Δεν είναι καλοσύνη, ούτε γενναιοδωρία, όλο αυτό. Είναι φτηνό θέατρο.
Έχουμε χρέος στη νέα γενιά καλλιτεχνών και οφείλουμε να το ξεπληρώσουμε…
Real news 29.11.2015
(πηγή φωτογραφίας: thegoresplatteredcorner)