ΧΟΡΟΣ. Ο ΦΤΩΧΟΣ ΣΥΓΓΕΝΗΣ!
- Ημερομηνία: Τρίτη, 22/03/2016 11:40
O χορογράφος Βασίλης Σκαρμούτσος, γράφει για την τέχνη του χορού, που αποτελεί το φτωχό συγγενή των παραστατικών τεχνών και δεν υπολογίζεται ως ...εργασία.
Πίσω από τα ωραία σώματα, τις δυνατότητές τους, την πλαστική κίνηση, την ικανότητα να χτίζονται κόσμοι με βάση το σώμα, υπάρχει μία άλλη πραγματικότητα που αποδεικνύει το γιατί αυτή η τέχνη αποτελεί το φτωχό συγγενή των παραστατικών τεχνών, γιατί δεν έχει αποκτήσει τη θέση που θα πρεπε στο μυαλό του κοινού και γιατί δεν υπολογίζεται ως χώρος εργασίας.
Ίσως τα προβλήματα ξεκινούν από τον τομέα της παιδείας, όπως άλλωστε και σε πολλούς χώρους. Το πρόγραμμα σπουδών στις σχολές χορού θα μπορούσε να θεωρηθεί πεπαλαιωμένο και με σοβαρή έλλειψη δημιουργικών μαθημάτων , ενώ πολύ σοβαρό πρόβλημα θεωρώ ότι το πτυχίο αποτελεί πτυχίο καθηγητή χορού και όχι χορευτή . Επιπλέον το μάθημα των παιδαγωγικών, αντί να αποτελεί ένα από τα βασικά μαθήματα, βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα με μία ώρα την βδομάδα ....
Αφήνοντας την παιδεία και περνώντας στο χώρο του χορού ως μορφή τέχνης, τα προβλήματα συνεχίζονται και γίνονται πιο σημαντικά : η έλλειψη κρατικής βοήθειας και επιχορηγήσεων, έχουν κάνει τις ομάδες χορού να δεινοπαθούν , να αναγκάζονται να δημιουργούν με αντίξοες συνθήκες και χωρίς κανένα οικονομικό όφελος. Βέβαια, εδώ πρέπει να αναφερθεί ότι αυτό ισχύει για την πλειονότητα των ομάδων, ασχέτως που υπάρχουν κάποιες που δεδομένων των συνθηκών καταφέρνουν να επιβιώσουν με πιο ευνοϊκούς όρους.Όμως όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση , οι νέοι καλλιτέχνες ξεκινούν από το μηδέν, αλλά τις περισσότερες φορές μένουν εκεί κολλημένοι. Στο μηδέν.
Το να είσαι εργαζόμενος στο χώρο του χορού ουσιαστικά δεν έχει διαφορά με κανένα άλλο επάγγελμα , θα πρεπε να αντιμετωπιζόμαστε ισάξια με κάθε εργαζόμενο. Εμείς οι χορευτές και χορογράφοι, είμαστε από τους τελευταίους τροχούς της αμάξης στις καλλιτεχνικές παραγωγές, με συχνά οικονομικές συμφωνίες που δεν ανταποκρίνονται σε ώρες εργασίας . Πολλές από τις παραγωγές, γίνονται με μηδενικό προϋπολογισμό και πολλοί από τους εμπλεκόμενους δεν αμείβονται . Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει εύκολα , όμως θεωρώ απαραίτητο για αυτόν που αναλαμβάνει μία παράσταση να καταβάλει τα ελάχιστα, έστω τα ένσημα των παραστάσεων, πράγμα το οποίο έτσι και αλλιώς επιβάλλεται διά νόμου. Μπορεί και αυτό να αποτελεί ένα βήμα, μία αρχή στην αλλαγή….
Ένα άλλο μειονέκτημα είναι το πλαίσιο της οργάνωσης του χώρου, δεν υπάρχει κοινή πορεία παρά μόνο ατομικές δράσεις και πολλές φορές ατομικές δράσεις συμφέροντος. Το ρητορικό ερώτημα που τίθεται, είναι πώς γίνεται να βελτιώσουμε τις συνθήκες, όταν δεν υπάρχει κοινή προσπάθεια για ουσιαστική ύπαρξη του χώρου μας.... Πώς θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε μία καλύτερη θέση στο χώρο των τεχνών, όταν δεν βοηθάμε στη βελτίωση των πραγμάτων, αλλά αντίθετα υποστηρίζουμε καταστάσεις προβληματικές και πολλές φορές με συνθήκες που γίνονται όλο και πιο δύσκολες.
Για παράδειγμα, το Φεστιβάλ χορογράφων εδώ και 5 χρόνια, πραγματώνεται κάτω από συνθήκες τέτοιες, που εύκολα γεννάται το ερώτημα, αν αξίζει να διατηρείται ένας θεσμός, απλώς και μόνο για να υπάρχει.
Συνοψίζοντας, θεωρώ ότι ο ίδιος ο χώρος πρέπει να κάνει μία σκληρή αυτοκριτική και πέρα από τα συνεχόμενα παράπονα, να γίνουν αλλαγές. Είναι αυτονόητο ότι τις χρειάζεται ο χώρος μας....