Η ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ ΦΟΡΟΥΣΕ ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 08/08/2016 20:04
Γενναιότητα, -μάλιστα- , και μόνο γενναιότητα, φορούσε η «Λυσιστράτη» του Μιχαήλ Μαρμαρινού που ξεκίνησε το ταξίδι του αιτήματος για ειρήνη από την Επίδαυρο, και θα συνεχίσει σε διάφορα θέατρα της Ελλάδος μέχρι να καταλήξει στο Ηρώδειο στις 24 Σεπτεμβρίου.
Γενναιότητα, όπως την όρισε ο Αριστοφάνης αιώνες πριν: επιτακτική, ρυθμική, αστεία, θορυβώδη, γοητευτική, θελκτική, εφευρετική, τολμηρή. Γενναιότητα που δεν άφηνες από τα μάτια σου, που δεν σε κούραζε στιγμή, που σε έπειθε ως απολύτως φυσική και αυθόρμητη, από αυτές που ίσως τελικά να μπορούν να φέρουν μέχρι και ειρήνη στον κόσμο. Αυτή τη γενναιότητα, σε ένα πραγματικά δύσκολο και απαιτητικό ανέβασμα, παρουσίασε ο σκηνοθέτης, με εξαιρετικές συμμάχους τη Λένα Κιτσοπούλου στον ομώνυμο ρόλο και τις Αθηνά Μαξίμου, Λένα Παπαληγούρα, Λένα Δροσάκη, Αθηνά Δημητρακοπούλου, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Σοφία Κόκκαλη, Ηλέκτρα Νικολούζου, Αγλαΐα Παππά, Μαρία Σκουλά, Έλενα Τοπαλίδου, Άννα Κλάδη, Ειρήνη Μακρή, Ελένη Μπούκλη, Gemma Carbone. Με «όπλα» το ταλέντο και το σώμα τους, οι πρωταγωνίστριες αφηγήθηκαν την ιστορία τους σχεδόν ολόγυμνες, υπηρετώντας ένα όραμα που αν και θα μπορούσε να θεωρηθεί τολμηρό –και ίσως από κάποιους θεωρήθηκε- ήταν σίγουρα μεθυστικό.
Και παρότι, προσωπικά, συνήθως δυσκολεύομαι να αγαπήσω θεατρικά ανεβάσματα έργων του Αριστοφάνη, που ενίοτε βρίσκω αρκετά «επιθεωρησιακά» ή οριακά γελοία, αυτή τη Λυσιστράτη την αγάπησα. Γιατί αν ο Αριστοφάνης ήθελε να αναδείξει κάθε πλευρά και δυνατότητα της γυναίκας –από το μυαλό, μέχρι το σώμα και το ένστικτο και πώς τα χρησιμοποιεί για να πετύχει έναν μεγαλύτερο και σημαντικότερο από την ίδια -έως και ουτοπικό- σκοπό, τότε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός εξετέλεσε αυτή την αποστολή με το παραπάνω. Οι γυναίκες –και όχι μόνο ως ρόλοι, αλλά και οι ίδιες οι ηθοποιοί- βγήκαν στη σκηνή σαν να συστήθηκαν από την αρχή, γυμνές, αυθεντικές, θαρραλέες. Και μας κατέκτησαν.
Καμιά φορά μένουμε στο τολμηρό της υπόθεσης, εν προκειμένω του γυμνού, στην πρόκληση που θεωρούμε ότι θέλει να πετύχει ο σκηνοθέτης, στα ευκόλως εννοούμενα αστεία, κλπ. Αλλά είναι αυτές οι περιπτώσεις που ένας εμπνευσμένος δημιουργός κι ένας πιστός, γενναίος (ναι, θα το ξαναπώ) θίασος μπορούν να σου υπενθυμίσουν πως βασισμένος στην ευκολία δεν έμεινε στην ιστορία κανείς. Και αυτή η παράσταση, νομίζω, πως σε όσους την παρακολούθησαν θα μείνει αξέχαστη.
Μην αδικήσω και την αντρική νότα του θιάσου -Γιάννης Βογιατζής, Γιώργος Μπινιάρης, Θέμης Πάνου, Χάρης Τσιτσάκης, Αιμίλιος Χειλάκης: τους αγαπώ όλους.