ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 14/08/2015 21:25
Υπάρχουν άνθρωποι που ένας θεός τους έκανε λημέρι του. Να ξαποσταίνει που και που, να λέει τον πόνο του στην απεραντοσύνη.
Κι όπως συμβαίνει σ΄αυτές τις περιπτώσεις, το πέρασμά του κάπου αφήνει ένα σημάδι.
Μ΄ένα τέτοιο σημάδι στο λαρύγγι γεννήθηκε και η Βίκυ Μοσχολιού. Να τραγουδάει η ψυχή, να ξαλαφρώνει λιγουλάκι.
Στους μεγάλους δρόμους περπατώ, με το βλέμμα μου σ΄αναζητώ, λες κι αντιλαλούν τα βήματά σου και ο πόνος με τραβάει κοντά σου...
Ένα δικό της σαρανταπεντάρι ήταν από τους πρώτους δίσκους βινυλίου που μπήκαν στη ζωή μου. Μαζί και η "Άπονη ζωή" με τη φωνή του Μπιθικώτση. Κι αυτός σημαδεμένος.
Μισός αιώνας πέρασε. Πολλές φωνές με άγγιξαν στο διάβα της ζωής μου. Της Νταντωνάκη, για παράδειγμα. Για να αναφέρω μια μονάχα Ελληνίδα. Μα ήταν πεφταστέρι – συγκλονιστικό αλλά φευγάτο.
Η Μοσχολιού ήταν συντροφιά και αποκούμπι μιας ζωής.
Ανάσαινε και με καθήλωνε. Σαν κάτι δοξαριές βιολιού που κόβουν την ανάσα γιατί απ΄ την ψυχή σου βγαίνει ο ήχος, από μέσα σου. Τα σωθικά σου το ηχείο.
Νοηματοδοτούσε κάθε λέξη σαν να ήταν βίωμα συλλογικό –νυν και αεί– και η ίδια η κορυφαία του χορού που μίλαγε για όλους.
Ερήμην της, καμιά φορά. Όπως συμβαίνει όταν γίνεσαι εργαλείο στα χέρια ενός θεού. Δεν τραγουδάς εσύ. Η μνήμη τραγουδάει. Και συ δανείζεις το λαρύγγι.
Η αλήθεια είναι πως της εμπιστεύτηκαν τα ωραιότερα τραγούδια οι συνθέτες. Ένιωθαν πως θα τα καταξίωνε. Το σημάδι...
Θυμάμαι, σαν ανακάλυπτα τον κόσμο, στην Πλάκα, στις μπουάτ -έτσι τις λέγαμε, εκείνον τον καιρό- να κατεβάζει το μικρόφωνο, να τραγουδάει a cappella, χωρίς καμιά υποστήριξη. Δέος και σιωπή. Και κείνο το σημάδι...
Υπήρξαν και άτυχες στιγμές, σε χρόνους δίσεκτους, που αμαύρωσαν τη χώρα και το θεϊκό λαρύγγι. Και το δικό της και του Μπιθικώτση. Τραγούδησαν για τον εχθρό. Κάποιοι δεν το συγχώρεσαν.
Καλό είναι να μη δίνεις "τα άγια τοις κυσί". Συνέβη όμως. Και καταγράφηκε στα πρακτικά της μνήμης. Και κει κρίθηκε. Σα σκοτεινή στιγμή. Και σβήστηκε η γραφή.
Πέρασαν χρόνια. Μα της ψυχής της το ηχόχρωμα έμεινε ανεξίτηλο. Και συγκινεί ακαριαία. Ό,τι κι αν τραγουδάει. Ακόμα και το ασήμαντο. Κομμάτι της ζωής κι αυτό.
Θα κλείσω με μια χούφτα στίχους γνώριμους, του Καλαμίτση. Και θα δείτε πως από κάπου μακριά, από του άχρονου τα βάθη, θα ακουστεί ένας θεός της μοναξιάς να τραγουδάει τον καημό του με το δικό της το λαρύγγι.
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
Σαν το ξεχασμένο στάχυ
Ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
Κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
Σαν το ξεχασμένο στάχυ
Άνθρωποι μονάχοι
Υ.Γ. Αναζητούσα στο youtube του Βίρβου τα τραγούδια, που έφυγε πριν λίγες μέρες. Κι έπεσα σ΄έναν στίχο του που χρησιμοποιώ κάθε φορά που θέλω να επικαλεστώ πειρακτικά την εμπειρία μου. Χωρίς συναίσθηση πως ήτανε δικός του. Γελάν οι μαθητές μου όταν το ακούν. "Στο λέω εγώ η Λεïμονιά που 'κανα χίλια προξενιά". Από το Θεσσαλικό κύκλο του Μαρκόπουλου. "Προξενήτρα" η Μοσχολιού. Κι έτσι θυμήθηκα πως έφυγε τέτοιον καιρό, εδώ και δέκα χρόνια, πρόωρα. Και γράφω ετούτο το κομμάτι.
Η μουσική της μοναξιάς είναι του Γιάννη του Σπανού. "Τα δειλινά" Ζαμπέτας, σε στίχους Βασιλειάδη.