Η ΝΟΡΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΜΕ ΤΕΝΕΣΙ ΟΥΙΛΙΑΜΣ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 20/10/2015 11:58
Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ, είναι ένα έργο που δεν παίζεται συχνά, παλαιότερα είχε παρουσιαστεί στην Ελλάδα με την Αντιγόνη Βαλάκου, ενώ έχει γίνει και ταινία με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ και τον Ρίτσαρντ Μπάρτον. Ένα έργο για τον θάνατο και τον έρωτα και η κυρία Κατσέλη, που πλέον έχει αφήσει την πολιτική για την μεγάλη της αγάπη, το θέατρο, θα ερμηνεύσει την κεντρική ηρωίδα, που προσπαθεί να ξορκίσει το αναπόφευκτο τέλος, με ένα μεγάλο πάθος. Μαζί της θα βρίσκονται η Βάνα Πεφάνη, η Νεφέλη Ορφανού και ο Σόλων Τσούνης.
- Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ είναι ένα από τα έργα του Τ. Ουίλιαμς που δεν είναι ευρέως γνωστά… Ποια είναι η βασική του υπόθεση;
Αυτό το έργο μιλάει για τον έρωτα και το θάνατο, όπως και τα περισσότερα έργα του Ουίλιαμς. Μια πλούσια και γοητευτική γυναίκα μεταξύ πενήντα και εξήντα ετών, ζει απομονωμένη σε μια βίλα μαζί με τη γραμματέα της, περιμένοντας το θάνατο, καθώς είναι άρρωστη. Μια μέρα μέσα από τη θάλασσα εμφανίζεται ένας νεαρός Άδωνις, που επισκέπτεται τις πλούσιες γυναίκες που πεθάνουν και τους προσφέρει έρωτα. Με ανταλλάγματα φυσικά. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον έργο. Τα πρόσωπα κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ομορφιάς και ζημιάς, ζωής και θανάτου.
- Πώς ο έρωτας συνδέεται με το θάνατο;
Ο κάθε έρωτας είναι ένας μικρός θάνατος, αλλά ταυτόχρονα και γενεσιουργός δύναμη. Σε αυτή την περίπτωση, η κεντρική ηρωίδα πεθαίνει και αυτός ο έρωτας είναι η τελευταία της αναλαμπή. Όμως ο νεαρός της παίρνει τα πάντα, υλικά και πνευματικά, ακόμα και την τελευταία ικμάδα του κορμιού της. Παράλληλα κι αυτή τον εκμεταλλεύεται με έναν τρόπο για να υπάρξει. Παρακολουθούμε ένα παιχνίδι εξουσίας που ο ένας εκμεταλλεύεται τον άλλον, αλλά τελικά κανείς δεν κερδίζει. Μαζί της ζει μια φίλη της, είναι μια γυναίκα με την οποία έχουν συνεχώς κόντρες, αλλά και η γραμματέας, που είναι σκληρή μαζί της και της λέει την αλήθεια κατά πρόσωπο. Όμως η κεντρική ηρωίδα δε θέλει να παραιτηθεί από τη ζωή και τον έρωτα. Το αντίδοτο στον επικείμενο θάνατο είναι αυτή η σχέση με τον νεαρό. Δεν είναι από τους ρόλους που έχω συνηθίσει να παίζω, αλλά τον βρήκα πολύ ενδιαφέροντα.
- Επιστρέφετε στη σκηνή μετά από πολλά χρόνια. Πώς νιώθετε;
Ούσα βουλευτής από το 1981 σταμάτησα να παίζω, επειδή δεν επιτρεπόταν. Το 2007 με φώναξαν στο ΚΘΒΕ να παίξω στο ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΚΑΙ ΜΠΛΟΥΖ της Λούλας Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Ήταν πολύ ωραία παράσταση κι ένα σπουδαίο έργο, που υπάρχει περίπτωση να το ξανακάνουμε και στην Αθήνα. Ένιωθα σαν μαθήτρια που μόλις βγήκε από τη Δραματική Σχολή, είχα πολύ τρακ και αγωνία, αλλά και χαρά κι ευτυχία που ξαναέπαιζα στο θέατρο. Για μενα το θέατρο είναι η αγάπη μου, η πολιτική ήταν ο έρωτάς μου. Θέλω πολύ να ξαναπαίξω, έχω αρκετές προτάσεις, πράγμα που μου κάνει εντύπωση. Μπορεί να κάνω και μια ταινία και κάτι ακόμα τον Φεβρουάριο. Ίσως επειδή είμαι «νέο» πρόσωπο μάλλον (γέλια). Δεν είμαι νέα, δεν εννοώ αυτό, αλλά δεν με έχουν χρησιμοποιήσει πολύ τον τελευταίο καιρό. Βέβαια δεν είμαι συνηθισμένη σε τόσες παραστάσεις μέσα σε μία χρονιά, παλιά κάναμε μία τη σεζόν, αλλά είμαι ενθουσιασμένη. Χαίρομαι πολύ επίσης που μέσα στην κρίση γίνονται συνέχεια πράγματα ενδιαφέροντα, με μικρό μπάτζετ και ο κόσμος ακολουθεί το θέατρο και το επιλέγει.
- Γιατί εγκαταλείψατε την πολιτική;
Γιατί έπαψα να πιστεύω στο ροζ συννεφάκι που είχα καβαλήσει και νόμιζα ότι μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Δυστυχώς ο κόσμος δεν αλλάζει. Δεν μου άρεσε η πολιτική όπως ήταν, δεν πίστευα ότι μπορούσα να προσφέρω κάτι. Αν είσαι ιδεολόγος κι όχι επαγγελματίας πολιτικός, πέφτεις εύκολα από το συννεφάκι. Παραμένω όμως πολιτικοποιημένη βαθιά, όχι κομματικοποιημένη, και θεωρώ ότι ο καθένας μας πρέπει να είναι, ασχέτως του χώρου που ανήκει.
- Πώς βλέπετε την όλη κατάσταση στη Ελλάδα;
Καταρχάς αυτές οι εκλογές ήταν η δικαίωση του Τσίπρα, που εμένα δεν με απογοήτευσε. Δεν μπορείς 40 χρόνια να δείχνεις ανοχή και να καταδικάσεις μια νέα κυβέρνηση σε εφτά μήνες. Ναι, έκανε λάθη αλλά το πάλεψε με καθαρό μάτι κι όχι εμπλεκόμενος σε συμφέροντα. Δεν ευθύνεται η τωρινή κυβέρνηση για τα όσα συμβαίνουν, η όλη κατάσταση οφείλεται σε παλιές πολιτικές, η τρύπα μεγάλωνε εδώ και χρόνια, απλώς δεν την είχαμε νιώσει, καθώς οι κυβερνήσεις έδιναν πλασματικούς προϋπολογισμούς… Δεν ξέραμε πόσα έχουμε και ξοδεύαμε αλόγιστα, έτσι βόλευε το σύστημα. Η κρίση μας έκανε λίγο πιο ανθρώπους, είδαμε ξαφνικά το γείτονα, η αλληλεγγύη ξαναγύρισε στην Ελλάδα. Γιατί είμαστε και λίγο παρτάκηδες- όταν είμαστε εμείς καλά, δεν κοιτάμε δίπλα μας. Ε, τώρα που δεν είμαστε καλά, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε λιγάκι. Πρέπει να ξεμάθουμε από τα εύκολα, αυτό απαιτεί πολλά χρόνια, αλλά δεν πρέπει να απογοητευόμαστε. Γίναμε φτωχότεροι, αλλά αυτή η ασυδοσία έχει αρχίσει να περιορίζεται. Από την άλλη ελπίζω οι έχοντες την εξουσία να βάλουν μυαλό και να βοηθήσουν την Ελλάδα κι όχι τα συμφέροντά τους... Κανείς δεν πειράζει τους πολύ πλούσιους, όλα τα πληρώνουν οι άνεργοι και συνταξιούχοι, αυτό ήρθε η ώρα να αλλάξει.