Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΓΗΡΑΙΑΣ ΚΥΡΙΑΣ, ΠΡΟΦΗΤΕΥΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΛΗΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 09/09/2015 16:11
Είναι μια παράσταση που αξίζει τον κόπο να δεις, λέει ο Δημήτρης Πιατάς, γιατί δεν έχει λογική επιθεωρησιακή, δεν σαρκάζει δηλαδή, πρόσωπα υπαρκτά, αλλά καλεί τους θεατές να κάνουν τις δικές τους αναγωγές.
- Δεύτερη σεζόν λοιπόν για την "Επίσκεψη της Γηραιάς Κυρίας" του Ντύρρενματ, αυτή τη φορά στο θέατρο Βεάκη. Θα υπάρξουν φέτος αλλαγές στην παράσταση;
Όχι ιδιαίτερες. Καταρχάς όλοι οι συντελεστές παραμένουν ίδιοι. Φυσικά πάντα ένας σκηνοθέτης, όταν επαναλαμβάνει μια παράσταση, την ξανακοιτάζει, όμως ο σκηνοθετικός άξονας του Αλέξανδρου Κοέν, δεν θα αλλάξει. Η παράσταση είχε μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία κι ελπίζω να πάει καλά και φέτος. Θα παίξουμε για είκοσι παραστάσεις στο Βεάκη και μετά στόχος μας είναι να ανέβουμε και Θεσσαλονίκη. Δεν είναι εύκολο να μετακινηθεί μια τέτοια παραγωγή , αλλά αξίζει τον κόπο να δει και η συμπρωτεύουσα αυτή τη δουλειά.
- Τελικά η πόλη αποφασίζει να θυσιάσει τον Ιλ, ένα άνθρωπο αμφιλεγόμενης ηθικής μάλλον. Ποια πιστεύετε εσείς ότι θα έπρεπε να ήταν η απόφασή της;
Αυτή που παίρνει την πρώτη στιγμή. Βλέπουμε ότι αρχικά τα αντανακλαστικά της πόλης είναι υγιή, λέει η δήμαρχος ότι δεν μπορούν να πουλήσουν τη δικαιοσύνη και δολοφονήσουν έναν κάτοικο. Τελικά όμως η πόλη μεταστρέφεται..
- Αυτή πόλη πώς χρεοκόπησε;
Ίσως τη χρεοκόπησε και η ίδια η κυρία, αλλά σίγουρα όλη αυτή η κατάσταση είναι αποτέλεσμα πολλών συγκυριών και κυρίως μιας πλαστής ευμάρειας. Ο Ιλ λέει: « Ανησυχώ για την ευμάρεια». Η εποχή της επίπλαστης ευμάρειας λοιπόν δημιούργησε την παρακμή. Θεωρώ ότι ο θεατής θα καταγράψει το συσχετισμό με το σήμερα άμεσα. Κι εμείς πληρώνουμε τον καταναλωτισμό, την πλαστική οικονομία, γιατί ένα μέρος της κρίσης οφείλεται και σε αυτό. Θέλαμε να πιστέψουμε ότι θα είμαστε ευτυχισμένοι, ενώ οδηγούμαστε σε μια χρεωκοπία Πέφτουμε στην παγίδα στης πλαστής ευημερίας, κι όχι της ουσιαστικής, της ευημερίας της ηθικής και του πολιτισμού, δεν έχει η εποχή μας αξίες πολιτιστικές δυστυχώς. Θυμάστε την εποχή των παχιών αγελάδων; Γεμάτα ήταν τα μπουζούκια, όχι τα θέατρα. Ευτυχώς αυτό αρχίζει να αλλάζει...
- Ο Ιλ που υποδύεστε είναι τελικά θύτης ή θύμα;
Ο Ιλ δεν εκπροσωπεί την ηθική, είναι πλέον θύμα, αλλά πριν ήταν θύτης, αλλάζουν οι καταστάσεις… Όμως η πορεία του προς το τέλος, το θάνατο του, τον οδηγεί σε μια προσωπική αυτοκριτική και συνειδητοποίει τα λάθη του. Όπως και οι ήρωες στις αρχαίες τραγωδίες, που την ώρα της πτώσης τους αποκτούν συνείδηση. Υπό αυτή την έννοια είναι ένας τραγικός ήρωας. Αυτή είναι και η προσωπική μου ανάγνωση για το ρόλο και η αγωνία μου, γιατί ακόμα βρισκόμαστε σε πρόβες. Αυτό που θέλω να σας πω είναι ότι πολύ χαρούμενος γι’ αυτή τη συνεργασία και με τον Αλέξανδρο, με όλους τους ηθοποιούς, και κυρίως τη Μίρκα την Παπακωνσταντίνου με την οποία δε μας συνδέει απλώς μια φιλιά, αλλά μια θεατρική ζωή. Ξέρετε, η πρώτη παράσταση που έπαιξα το 1975 ήταν το έργο «Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή του Πιραντέλο στο θίασο της Καλογεροπούλου και του Φέρτη, όπου έπαιζε κι εκείνη ως νέα ηθοποιός τότε. Μετά ξαναβρεθήκαμε και στο Αμφιθέατρο του Ευαγγελάτου και στο Ελεύθερο Θέατρο. Και τώρα μετά από τόσα χρόνια αυτή η μακρά φιλία μας κλειδώνει με αυτή την παράσταση.
- Τα όσα έχουν συμβεί αυτό το διάστημα στη χώρα έχουν επηρεάσει την οπτική σας απέναντι στο έργο και στο ρόλο σας;
Δεν την αλλάζουν, το έργο, ξέρετε, προέβλεπε όλες τις καταστάσεις και μάλιστα δίνει και ένα τραγικό τέλος, ενώ η Ιστορία δεν έχει τέλος, είναι αέναη η κίνησή της. Με αυτή τη λογική εξακολουθεί να είναι επίκαιρη η παράσταση. Θα έλεγα ότι στάθηκε και προφητική, καθώς προέβλεψε τα όσα έγιναν αυτό το καλοκαίρι… Τη μεταστροφή συνειδήσεων ανθρώπων που υποχρεώθηκαν ή αναγκάστηκαν να αλλάξουν τις θέσεις και τις ιδεολογίες τους εν μια νυκτί. Είναι μια παράσταση που αξίζει τον κόπο να δεις, δεν έχει λογική επιθεωρησιακή, δεν σαρκάζει δηλαδή πρόσωπα υπαρκτά, αλλά καλεί τους θεατές να κάνουν τις δικές τους αναγωγές.
- Το τέλος στη έργο, είναι όντως τραγικό. Εσείς πώς βλέπετε την όλη κατάσταση;
Είμαι από τη φύση μου ως κωμικός αισιόδοξος. Στη ζωή δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο, υπάρχουν κι άλλα χρώματα. Είναι μια δύσκολη στιγμή αυτή που βιώνουμε, αλλά παραμένει στιγμή. Μπορεί στο μέλλον, απλώς να τα θυμόμαστε όλα αυτά. Πάντως ως στρατευμένος καλλιτέχνης, διατηρώ την ταυτότητά μου και την ιδεολογία, πάντα με σεβασμό προς το κοινό. Αυτό που οφείλουμε είναι να είμαστε συνεπείς στις θέσεις μας- πράγμα δύσκολο σήμερα- Θα μπορούσα ως κωμικός να έλεγα ανέκδοτα η ευφυολογήματα , αλλά δεν θέλω να είμαι πασατέμπος στο θέατρο, θέλω να είμαι το κυρίως πιάτο και να προσφέρω ό,τι έχω επί σκηνής.