ΜΗΝ ΣΑΣ ΤΥΧΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 10/11/2015 11:32
Ο Γεννάδιος Πάτσης με αφορμή την ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΣΤΟΚΒΙΛ που σκηνοθετεί στο Χυτήριο, εξηγεί πώς η αλλαγή είναι νόμισμα με δυο πλευρές και πώς οι καλές προθέσεις κατέστρεψαν την ανθρωπότητα.
- Η παράσταση Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΣΤΟΚΒΙΛ βασίστηκε στους «Ηλιθίους» του Νιλ Σάιμον, σωστά; Ποιες οι διαφορές του από το πρωτότυπο έργο και πώς δουλέψατε το κείμενο;
Ναι, πράγματι βασίστηκε στους «Ηλίθιους» και δουλέψαμε μαζί με τα παιδιά το κείμενο, καθώς εγώ έχω κάποιες δυσκολίες λόγω της γλώσσας. Από την αρχή, βρήκαμε τη βάση και τι θέλαμε να πούμε, χρησιμοποιήσαμε στοιχεία από το έργο και προσθέσαμε πράγματα που μας ενδιέφεραν. Μεταφέραμε τη δράση στο Στόκβιλ, που προέρχεται από τη λέξη «στόκος». Η ιστορία είναι πάνω κάτω ίδια με αυτή του Σάιμον, αλλά το τέλος διαφοροποιείται. Το θέμα του έργου το είδα λίγο διαφορετικά. Στον Σάιμον υπάρχει η θέση ότι η αγάπη κάνει θαύματα, ενώ στην δική μας παράσταση στεκόμαστε περισσότερο στο ότι κανένας δεν έχει δικαίωμα να μπει σε έναν ξένο χώρο και να εισάγει τις δικές του αξίες σε αυτόν. Στο Στόκβιλ λοιπόν έρχεται ξαφνικά δάσκαλος, ένα επαναστάτης, που θέλει να αλλάξει τον κόσμο. Καταφέρνει να διώξει την κατάρα του χωριού, που είναι η άγνοια κατ’ ουσία- και να δημιουργήσει πολίτες με μυαλό μεν, ίδιους δε. Οι ξένες αξίες μας ομογενοποιούν, δεν πρέπει να ξεχνάμε ποιοι είμαστε και από πού προερχόμαστε. Παρόλο που ο κόσμος αλλάζει, την ταυτότητά μας πρέπει να τη διατηρήσουμε.
- Η γνώση λοιπόν που τους προσφέρει ο δάσκαλος είναι καταστροφή;
Η γνώση είναι δίκοπο μαχαίρι… Ανακαλύψαμε το άτομο και φτιάξαμε ατομική βόμβα, σπάσαμε τον κώδικα του DNA για να δημιουργήσουμε κλώνους… Το θέμα είναι λοιπόν σε ποια χέρια βρίσκεται η γνώση… Χρειάζεται παιδεία, καθαρή καρδιά και σκέψη για να αξιοποιηθεί η γνώση. Εμείς προσπαθήσαμε να μπούμε πιο βαθιά στο έργο και μέσα από τη δουλειά προέκυψαν πράγματα. Αν δούμε αυτό που συμβαίνει στον κόσμο αυτή τη στιγμή, θα δείτε πόσο επίκαιρο είναι το έργο. Πού οδηγούν δηλαδή όλες οι επεμβατικές τακτικές…
- Ο δάσκαλος όμως έχει καλές προθέσεις…
Ναι, ποιος δεν έχει, αν το καλοσκεφτείτε. Όμως πόσες φορές, αυτές οι καλές προθέσεις δεν έχουν καταστρέψει την ανθρωπότητα… Γιατί δεν φτάνουν οι προθέσεις, πρέπει πάντα κάποιος να σκεφτεί για το μέλλον, όχι μόνο για το αύριο, αλλά και για δέκα χρόνια μετά. Πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η πρόθεση σε βάθος χρόνου τελικά. Να μελετήσει βαθιά και όχι επιπόλαια, αλλιώς οι προθέσεις οδηγούν σε καταστροφή. Για παράδειγμα και οι προθέσεις του Γκορμπατσόφ, δεν ήταν καλές; Κι όμως διαλύθηκε η ΕΣΣΔ και καταστράφηκαν χιλιάδες άνθρωποι. Χρειάστηκαν δέκα χρόνια απόλυτου χάους για να επανέλθουν κάπως τα πράγματα. Ο δάσκαλος εν προκειμένω βλέπει αυτούς τους ανθρώπους, δεν τους καταλαβαίνει όμως ουσιαστικά και αποφασίζει να λύσει την κατάρα τους. Όμως αυτοί πριν ζούσαν ευτυχισμένοι και χαμογελαστοί, με πολλά χρώματα. Και η παράσταση έχει πολλά χρώματα στην αρχή, ενώ στο τέλος, καταλήγουν όλοι ίδιοι με ένα αδιάβροχο. Ξέρετε, είναι δύσκολο να διαχειριστείς τη διαφορετικότητα, με τα ρομπότ είναι πιο εύκολα τα πράγματα, τα κουμαντάρεις. Όμως όλες οι μεγάλες ανακαλύψεις και οι επαναστάσεις σε όλα τα επίπεδα έγιναν όταν οι άνθρωποι έφυγαν από τα στενά πλαίσια της λογικής, όταν οι άνθρωποι πήγαν κόντρα στο ρεύμα…
- Ζήσατε πολλά χρόνια στη Ρωσία.. Περάσατε κι εκεί δύσκολες καταστάσεις και μεγάλη κρίση…
«Μην σας τύχει να ζήσετε μεγάλες αλλαγές», είπε ο Κομφούκιος. Εγώ ζω για δεύτερη φορά ζω μια μεγάλη ιστορική αλλαγή. Δεν φτάσαμε εδώ πάντως ακόμα μέχρι τον πάτο. Πάτος σημαίνει ότι δεν υπάρχει τίποτα στο σουπερμάρκετ και ψάχνεις να βρεις γάλα για το παιδί σου. Πάτος σημαίνει να νεκρώνει μια πόλη από τις εφτά το απόγευμα. Δεν πρέπει να το βάλουμε κάτω, αλλά να ξέρουμε τι μας περιμένει, γιατί έρχονται δύσκολες μέρες. Τα πιο σημαντικό είναι να επιστρέφουμε στις πηγές μας.
- Πώς είναι το θέατρο στη Ρωσία;
Δούλεψα είκοσι χρόνια στη Ρωσία στο κρατικό θέατρο και συχνά πηγαίνω εκεί για να δω παραστάσεις. Στη Ρωσία έχουμε κρατικά πολλά, τα οποία έχουν υποστήριξη από το κράτος, ακόμα και τα ιδιωτικά θέατρα παίρνουν επιδόματα. Είδα πέρσι καταπληκτικές παραστάσεις, είναι πολύ τολμηροί και ανεβάζουν τα κλασικά έργα με πολύ διαφορετικούς τρόπους, δεν υπάρχει λογοκρισία, το κριτήριο είναι αν έρχεται ο κόσμος να δει την παράσταση ή όχι. Τα πράγματα στη Ελλάδα είναι καλά στο θέατρο, όμως οι νέοι μας ηθοποιοί με ταλέντο και όνειρα τρέχουν από οντισιόν σε οντισιόν, για να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους και περνάνε πολύ δύσκολα- αυτό με πικραίνει και με βάζει σε σκέψεις. Στη Ρωσία, ξέρετε, είχαμε περάσει πολύ δύσκολα χρόνια, όταν όλα διαλύθηκαν, όμως το θέατρο κράτησε ζωντανούς τους ανθρώπους κι έδωσε μια ελπίδα. Χρειάστηκαν δέκα χρόνια όμως για να ανακάμψει η χώρα. Εδώ νομίζω θα χρειαστεί περισσότερο. Πρώτα απ’ όλα εξαρτόμαστε από πολλά και πολλούς, βρισκόμαστε σε ένα σημείο γεωπολιτικό πολύ επικίνδυνο και μας επιβάλλουν πράγματα που εμείς δεν μπορούμε να αρνηθούμε. Δεν έχουμε πόρους, δεν έχουμε βιομηχανία, όπως είχε η Ρωσία, όποτε θα δυσκολευτούμε νε συνέλθουμε.
- Το χειμώνα τι άλλο θα κάνετε;
Κάνω πρόβες με την ομάδα «Εκτός σχεδίου» μια ομάδα ερασιτεχνική που υπάρχει 14 χρόνια στο Καματερό. Θα κάνουμε το ΔΡΑΚΟ του Σβάρτς, ένα ρώσικο έργο που γράφτηκε το 1943, αλλά είναι τρομερά επίκαιρο. Ήταν απαγορευμένο στη ΕΣΣΔ για είκοσι χρόνια. Μιλάει για μια πόλη που την κυβερνά ένας δράκος, ώσπου μια μέρα εμφανίζεται κάποιος που θέλει να τα αλλάξει όλα. Το νόημα είναι ότι πρέπει να σκοτώσουμε τον δράκο, που υπάρχει μέσα μας. Είμαι πολύ χαρούμενος που δουλεύω με αυτή την ομάδα, μου κάνει εντύπωση ότι οικογενειάρχες, νοικοκυρές, εργαζόμενοι, άνθρωποι όλων των ηλικιών έρχονται μετά τη δουλειά τους και δίνονται με απόλυτη αφοσίωση και αγάπη στην παράσταση.