ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΣΤΑΘΙΑ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 27/02/2018 10:44
Συνέντευξη και φωτογραφίες συνάντησης: Χάρης Γαντζούδης - museekart
Τρίτη, 20 Φεβρουαρίου. Η ώρα πλησιάζει 18:30 και εγώ περνώ την πόρτα του Black Duck στην πλατεία Καρύτση. Ο καιρός είναι μελαγχολικός. Μόλις έχει σταματήσει η βροχή και ο χώρος, η ώρα, η στιγμή είναι μοναδική για μια ακόμα “Συνάντηση Στη Πόλη”.
Μπαίνω και κάθομαι σε ένα τραπεζάκι στο βάθος. Από τα ηχεία νοσταλγικές νότες με την φωνή της Piaf και άλλων της ίδιας “συνομοταξίας”.
Καθώς περνάει η ώρα παρατηρώ όλο και περισσότερο τον χώρο. Κι όσο τον παρατηρώ τόσο πιο πολύ αναγνωρίζω την αισθητική της σημερινής μου παρέας, της Ευσταθίας.
Συνέντευξη και φωτογραφίες συνάντησης : Χάρης Γαντζούδης
Την περιμένω με ανυπομονησία. Γνωρίζω τα τραγούδια της, τις ιδιαίτερες μελωδίες και στίχους. Στίχοι, λόγια γεμάτα αλήθεια. Κάθε τραγούδι και μια ιστορία: χαρούμενη, θλιμμένη, για την εποχή μας, για περασμένες εποχές.
Αυτά σκέφτομαι και ξαφνικά την βλέπω μπροστά μου. Ένα ζεστό χαμόγελο, μια ζεστή χειραψία και η συζήτηση δεν άργησε να αρχίσει. Η συνέντευξη ακολούθησε μα διακόπηκε αρκετές φορές για να συνεχιστεί η συζήτηση. Πόσο αγαπώ αυτές τις συναντήσεις, αυτές τις συνεντεύξεις που τελικά γίνονται συζητήσεις συντροφιά με καφέ ή ένα ποτήρι κονιάκ.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα πιο πρόσφατα. Στις 9 Μαρτίου ξεκινάτε στο Θέατρο Σταθμός με την παράσταση «Η Απολογία της Μαρί Κιουρί». Υπογράφεις το κείμενο και τη μουσική της παράστασης. Τι σε έκανε να ασχοληθείς με την συγκεκριμένη προσωπικότητα;
«Πάντα θαύμαζα τη Μαρί Κιουρί . Κάποια στιγμή όμως διάβασα ένα γεγονός που συνέβη στη ζωή της ,άγνωστο σε μένα και στους περισσότερους και συγκλονίστηκα . Μετά από τέσσερα χρόνια αφότου είχε πεθάνει ο Πιερ Κιουρί με τραγικό τρόπο, η Μαρί Κιουρί σύναψε σχέσεις με έναν οικογενειακό τους φίλο, τον Πολ Λανζεβάν ο οποίος ήταν εν διαστάσει παντρεμένος με τέσσερα παιδιά. Κάποια στιγμή η γυναίκα του καταλαβαίνει τη σχέση τους και βγάζει την αλληλογραφία τους στον τύπο. Έτσι, ξέσπασε σκάνδαλο. Τότε η Κιουρί θα έπαιρνε το δεύτερο βραβείο Νόμπελ Χημείας. Το σκάνδαλο ήταν τόσο μεγάλο που η ίδια η σουηδική Ακαδημία δίστασε να της δώσει το Νόμπελ. Αφού της το δωσε τελικά, αποσιωπήθηκε πλήρως η απονομή αυτή από την γαλλική κοινωνία, δεν την τίμησε καθόλου. Αντ ‘αυτού μαζευόταν ο όχλος έξω απ το σπίτι της –αυτή μέσα με τα δυο της κοριτσάκια- πετώντας πέτρες στα παράθυρά της και βρίζοντάς την. Αυτά τα γεγονότα εμένα με συγκλόνισαν γιατί μιλάμε για μια σπουδαία προσωπικότητα. Το ανέφερα λοιπόν κάποια στιγμή στη φίλη μου Πέγκυ Τρικαλιώτη, μια φορά που καθόμαστε στο μπαλκόνι, της λέω Κοίτα να δεις τι διάβασα… και μου λέει Αυτό πρέπει να γίνει παράσταση. Κι έτσι έκατσα κι έγραψα αυτό το έργο που λέγεται Η Απολογία της Μαρί Κιουρί και βασίζεται σε ένα φανταστικό γεγονός, μία δίκη, μια φανταστική συνθήκη που μέσω αυτής αναγκάζεται η Κιουρί να κάνει την απολογία της η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από το να μιλήσει για τη ζωή της. Μια ζωή συγκλονιστική. Μιλάμε για μια γυναίκα ηρωική, που θα έπρεπε να αποτελεί πρότυπο για όλους τους ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες, που θυσιάστηκε για την επιστήμη της, που η ίδια βέβαια δεν το θεωρούσε θυσία γιατί αυτό που έκανε το αγαπούσε πολύ. Μια γυναίκα που πάλεψε με πολλές αντίξοες συνθήκες, που τα έβγαλε πέρα στα πολύ δύσκολα και για εκείνη την εποχή που οι συνθήκες της κοινωνίας για τις γυναίκες ήταν τραγικές και νομίζω πως άξιζε τον κόπο να μάθει ο κόσμος για αυτή τη μεγάλη προσωπικότητα. Για αυτό το έγραψα λοιπόν».
Μια σπουδαία γυναίκα…
«Μια σπουδαία γυναίκα που αξίζει τον κόπο να προβληθεί η ζωή της. Και όσο πιο πολύ τη μελετάω τόσο πιο πολύ την αγαπώ. Και την αγαπώ για κάτι ακόμα: γιατί ήταν αδικημένη τελικά από την κοινωνία. Της αξίζει λίγο περισσότερη αγάπη από κάποια άλλη που ήταν περισσότερο ευνοημένη ας πούμε».
Μια γυναίκα που διεκδίκησε τη θέση της στην κοινωνία, στην επιστήμη, στη ζωή της. Σήμερα, πόσο πιστεύεις πως έχει αλλάξει η στάση της κοινωνίας απέναντι στη γυναίκα;
«Κοίταξε, όπως έλεγε κάποτε και η Καλλιρόη Παρρέν, εχθρός της γυναικείας προόδου δεν ήταν αποκλειστικά άνδρες αλλά κατεξοχήν γυναίκες. Οπότε, το θέμα είναι να γίνει αλλαγή μέσα τα μυαλά των γυναικών. Όταν γίνει λοιπόν αυτή η αλλαγή τότε αλλάζει και η κοινωνία. Ήμουν σήμερα το πρωί στο γυμναστήριο και είχε σχολάσει ένα γυναικείο τμήμα αεροβικής και έλεγαν μεταξύ τους για κάποιο στεγνωτήριο. Κάποια λοιπόν πετάει την ατάκα: Η καλύτερη συντροφιά της γυναίκας είναι το σίδερο. Έμεινα κόκκαλο γιατί σκέφτηκα: Άκου ατάκα το 2018. Προβληματίστηκα . Οπότε βλέπεις ότι τα στερεότυπα ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ ισχυρά. Μπορεί οι νόμοι να αλλάζουν, οι κοινωνικές συνθήκες να είναι διαφορετικές, οι δυνατότητες για πρόοδο και εξέλιξη να είναι πολύ περισσότερες αλλά η νοοτροπία παραμένει η ίδια πολλές φορές. Επίσης, υπάρχει μια προκατάληψη απέναντι στην πνευματικότητα γενικώς στην εποχή μας και ιδιαίτερα στη γυναικεία πνευματικότητα. Δηλαδή μια γυναίκα που έχει μια Α πνευματικότητα γίνεται αντικείμενο ειρωνικών σχολίων και μειδιαμάτων. Δηλαδή κάτι έχει αυτή η γυναίκα, μια “ανωμαλία”. Αυτό εμένα με εξαγριώνει και εδώ και αρκετά χρόνια, έχω ανάγκη να προβάλω γυναίκες με πνευματικότητα και να δείχνω μια άλλη όψη της γυναικείας φύσης».
Κι από την Μαρί Κιουρί, να πάμε και στην άλλη παράσταση που έχεις γράψει και στην οποία συμμετέχεις. “Εφημερίς Των Κυριών”, στην οικία Κατακουζηνού. Από τα πρώτα γυναικεία έντυπα το οποίο δημιουργήθηκε από την Καλλιρόη Παρρέν το 1887. Θέμα σου λοιπόν και πάλι η γυναίκα και η προσπάθεια της να κατακτήσει τη θέση της. Ποια λάθη πιστεύεις έγιναν σε αυτή της την προσπάθεια;
«Είναι μια βαθιά ριζωμένη πεποίθηση στο DNA της, ότι δεν έχει τόσο μεγάλη αξία. Αυτό δημιουργεί ένα βεβαρυμένο DNA και ας πούμε, αυτό που λέει και ο Eckhart Tolle πόνο-σώμα πυκνό που χαρακτηρίζει το γυναικείο φύλο στον πλανήτη γενικώς από όλα αυτά που έχει περάσει κι όλα αυτά που έχει υποστεί, βγάζει αυτή την ηττοπάθεια και αυτή τη νοοτροπία. Όπως και ένας λαός που είναι πολύ καταπιεσμένος έχει στο DNA του συσσωρευμένο πολύ πόνο και βγάζει διάφορα. Κάπως έτσι είναι και η γυναίκα. Εγώ πιστεύω όμως ότι – και δεν το λέω μόνο για τη γυναίκα γιατί νομίζω ο νέος φεμινισμός στις μέρες μας, αν υπάρχει, είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν στην εποχή της Καλλιρόης Παρρέν – πιστεύω λοιπόν ότι ο σύγχρονος φεμινισμός σημαίνει πνευματικότητα και για τα δυο φύλα, οικολογία, αγάπη για τον πλανήτη, ευαισθησία για τους αδύναμους κτλ. Οπότε αλλάζει λίγο η μορφή του και για εμένα είναι απαραίτητος ο φεμινισμός σε κάθε εποχή. Τα λάθη λοιπόν είναι λάθη που βγαίνουν από αυτή την καταπίεση η οποία υπάρχει επί αιώνες τώρα και μη ξεχνάμε ότι υπάρχει η καταστολή της θηλυκής αρχής εδώ και χιλιάδες χρόνια. Για αυτό κατά την άποψη μου υπάρχει και αυτή η παγκόσμια ανισορροπία που βλέπουμε γύρω μας και για αυτό υπάρχει και μια άλλη παγκόσμια κίνηση – που σε αυτήν εντάσσομαι κι εγώ – χωρίς βέβαια να είναι οργανωμένη στο να αποκαταστήσει αυτή την παγκόσμια ανισορροπία προβάλλοντας το θηλυκό στοιχείο στη διάσταση που του πρέπει. Διότι αν δεν υπάρχει αυτή η ισορροπία θα συνεχίζει υπάρχει μια παγκόσμια κρίση . Και το βλέπουμε σε κράτη που η γυναίκα καταπιέζεται πολύ και θεωρείται ζώο, είναι κράτη υποανάπτυκτα σε όλα τους. Η θέση της γυναίκας είναι ένας δέκτης του πολιτισμού της κάθε χώρας».
Ευσταθία είσαι άνθρωπος των αλλαγών; Και γιατί το λέω αυτό: από τη Θεολογία βρέθηκες στη “Σπείρα – Σπείρα” του Σταμάτη Κραουνάκη και στην ελληνική δισκογραφία, έπειτα στο φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης, το 2011 κυκλοφόρησε το πρώτο σου βιβλίο “Τέρμα για σήμερα ο μύθος” ενώ τα τελευταία χρόνια ασχολείσαι συστηματικά με τη συγγραφή θεατρικών έργων. Τις προκαλείς τις αλλαγές ή σε βρίσκουν;
«Δεν είμαι άνθρωπος των αλλαγών αλλά της εξέλιξης. Εγώ αυτό το θεωρώ εξέλιξη, όχι αλλαγή. Με ενδιαφέρει πάντα να εξελίσσομαι και να εξελίσσω αυτά που έχω. Με τις αλλαγές έχω μια δυσκολία. Αν για παράδειγμα στην καθημερινότητα μου μού αλλάξεις πράγματα θα αισθανθώ άσχημα».
Το να γράφεις στο στούντιο ένα άλμπουμ και το να γράφεις ένα θεατρικό είναι μια εντελώς διαφορετική διαδικασία. Προσαρμόζεσαι εύκολα;
«Μπαίνω πολύ εύκολα. Αν κάτι το αγαπώ πολύ και θέλω να το κάνω, το ασκώ με πολύ χαρά και δεν έχω θέματα προσαρμογής αυτού του είδους. Αλλά αν μου κόψεις το πρωί τον καφέ με το γάλα αυτή η αλλαγή με ενοχλεί».
Για εμένα έχεις καταφέρει κάτι μοναδικό: ό,τι γράφεις, ό,τι τραγουδάς να έχει τη σφραγίδα σου. Από την πρώτη νότα, από τον πρώτο στίχο ξέρεις ότι αυτό είναι Ευσταθία. Αποκλείεται να το μπερδέψεις με οτιδήποτε άλλο. Αυτό, είναι κάτι που το έχεις στο μυαλό σου ή συμβαίνει από μόνο του κάθε φορά που δημιουργείς κάτι;
«Αυτό είναι ο εκφραστικός τρόπος του καθενός. Δε νομίζω ότι το σκέφτεσαι γιατί άμα το σκέφτεσαι βγαίνει επιτηδευμένο. Δηλαδή λες Τώρα θα κάνω κάτι σαν το προηγούμενο. Όχι, ποτέ δεν το σκέφτηκα. Είναι κάτι πολύ πηγαίο. Όπως μιλάς, όπως διηγείσαι κάτι, όπως γελάς έτσι είναι και το να γράφεις. Είναι μια φυσική διεργασία».
Και αυτά που γράφεις είναι κατά τη γνώμη μου γεμάτα αλήθειες. Προσωπικές ιστορίες, ιστορίες φίλων. Αυτό το απολαμβάνεις ή η έκθεση σε τρομάζει;
«Βέβαια και το απολαμβάνω. Είναι μεγάλη απόλαυση αυτό το ταξίδι μέχρι να τελειώσεις κάτι. Μετά, του γυρνάς την πλάτη και πας για άλλα. Αλλά τη διαδικασία μέχρι να ολοκληρώσεις κάτι, την αγαπώ».
Και η αποδοχή που θα έχει από τον κόσμο σε απασχολεί;
«Μικρότερη είχα περισσότερο άγχος για την αποδοχή του κόσμου γιατί και το εγώ μου ήταν πιο διογκωμένο. Συνήθως αυτό συμβαίνει όταν είσαι πιο μικρός. Έχεις ένα «Εγώ», που δεν ξέρεις τι να το κάνεις. Οπότε κάνεις πράγματα για να σου πουν μπράβο, να πείσεις τους άλλους, να εισπράξεις την αποδοχή. Όσο όμως μεγαλώνεις αποβάλλεις το άγχος του να αρέσεις».
Αυτό πιστεύεις ότι έρχεται με την ωριμότητα ή και μέσα από μια αποτυχία;
«Βέβαια, και αν κάτι δεν έχει την αποδοχή και δεν πετύχει πολύ, θα κάτσω να το σκεφτώ. Δε θα αρχίσω τα σχόλια τύπου Εδώ στην Ελλάδα τι περιμένεις τώρα… που λένε κάποιοι συνάδελφοι. Στεναχωριέμαι, δε σου λέω ότι χαίρομαι κιόλας. Σίγουρα μου αρέσει να έχω την αποδοχή αλλά δε δημιουργώ με βάση αυτό. Δηλαδή, την “Εφημερίδα των Κυριών” την έγραψα πιστεύοντας αυτό που κάνω δεν είναι καθόλου «πιασάρικο». Την έκανα τελείως για την ψυχή μου. Ήταν για τη δική μου ευδαιμονία. Και μέσα από αυτή τη μελέτη τόσο καιρό, αισθανόμουν αυτάρκης, γνώριζα και βίωνα πράγματα και αισθανόμουν πολύ προνομιούχα που μπόρεσα κι ανακάλυψα αυτό το έντυπο. Και λέω όποιοι ενδιαφερθούν θα το εκτιμήσουν. Δεν περίμενα ότι θα έχει τέτοια υποδοχή γιατί ξέρω ότι ο κόσμος έχει πάρα πολλά προβλήματα και δε μπορεί να συγκεντρωθεί εύκολα, είναι και η γλώσσα της εφημερίδας λίγο δύσκολη για μας τους νεοέλληνες. Είναι μια έρευνα στην ουσία. Δεν είναι μυθοπλασία. Είναι η αλήθεια μου, ο έρωτας μου και είναι ένα: « Ελάτε να σας δείξω τι έκανε μια ομάδα στα τέλη του 19ου αιώνα που ήταν σε μειονεκτική θέση.» Κατάφερε θαύματα. Και έχει ανάγκη ο κόσμος να ακούει ωραίες ιστορίες ανθρώπων που κατάφεραν τεράστια πράγματα».
Όλα αυτά τα χρόνια κρατάς μια διακριτική στάση. Η καθημερινότητα σου πως είναι;
«Είμαι περίεργη λίγο. Δεν είμαι ο ευκολότερος άνθρωπος του κόσμου. Μου αρέσει αυτή η ρουτίνα: να έχω το πρόγραμμά μου, να μην μου το αλλάζεις, βάζω πολλά δικά μου όρια μες την ημέρα κι αυτό επειδή δε δουλεύω σε ένα γραφείο και δεν υπάρχουν κάποιοι άλλοι που θα μου καθορίσουν το πρόγραμμα. Αυτό, με κάνει χαρούμενη αλλά έχει δουλειά. Η γειτονιά μου είναι η Αγία Παρασκευή. Ασχολούμαι και με τις γάτες μου πολύ που έχουν γεράσει τώρα και θέλουν περισσότερη φροντίδα. Αθλούμαι. Άμα τρέξω μισή ώρα καθαρίζει το μυαλό μου και μπορώ να συνεχίσω να δουλεύω».
Μέσα από τα τραγούδια σου μας διηγείσαι ιστορίες. Αν γυρνούσαμε το χρόνο 25 χρόνια πίσω, ποια ιστορία θα είχες να μας διηγηθείς;
«Θα σου πω: όταν ξεκίνησα να δουλεύω σε μαγαζιά της επαρχίας δούλευα και σ ένα μαγαζί στην Πάτρα. Τότε είχαν κυκλοφορήσει και τα πρώτα κινητά τηλέφωνα –παντόφλες και είχα πάρει κι εγώ ένα. Είχα ξηλωθεί οικονομικά βέβαια , άλλα αυτό είναι άλλη ιστορία. Δε θα ξεχάσω την αίσθηση όταν μίλαγα στο καμαρίνι με τον κολλητό μου τον Πέτρο που ζούσε στο Λονδίνο . Αισθανόμουν ένα περίεργο δέος ,αυτό της ενότητας ,της υπερφυσικής κατάστασης, που αν το απογύμνωνες τελικά δεν ήταν άλλο από χαρά. Και τώρα όλα αυτά φαντάζουν εντελώς αυτονόητα».
Είπα και πριν έχεις ένα ιδιαίτερο στυλ, εντελώς δικό σου και στο οποίο μένεις πιστή. Έχεις πληρώσει αυτή τη μοναδικότητα;
«Την έχω πληρώσει με την έννοια ότι οι εταιρείες , όταν ήταν να κάνω δισκογραφία, δεν ήξεραν τι να με κάνουν. Γιατί έχουν μάθει όλοι να βάζουν μια ταμπέλα ότι αυτός είναι έντεχνος, είναι ποπ, ροκ κτλ. Και επειδή δε μπορούσαν να με κατατάξουν ως προϊόν στο ράφι, εκεί ταλαιπωρήθηκα. Θα μπορούσα να έχω ξεκινήσει πιο μικρή να κάνω πράγματα αλλά άργησα να βρω το δρόμο προς τη δισκογραφία».
Και ήρθε η στιγμή να μιλήσουν τα τραγούδια:
“Πόσο βαρέθηκα να κάνω αυτό που πρέπει”… έχεις αισθανθεί εγκλωβισμένη σε μια κατάσταση και πως απεγκλωβίστηκες;
«Πάρα πολύ συχνά το έχω αισθανθεί. Με τις δουλειές ήταν πιο εύκολο, να απεγκλωβιστώ με τις σχέσεις ήταν πιο δύσκολο γιατί τελικά Θέλει μαγκιά για να αρνηθείς της σιγουριάς τα κυβικά…»
“Αν αλλιώς δεν περνάει θα το πω κι ας πονάει δεν υπήρξες ποτέ”… Τελικά η μόνιμη διαγραφή είναι η μόνη λύση για να προχωρήσουμε;
«Αυτό είναι του φίλου μου Θανάση Βούτσινου. Όταν δε γράφω εγώ στίχο, γράφει ο Θανάσης, είναι σταθερός μου συνεργάτης. Αυτό είναι θεωρητικά σωστό αλλά δεν ξέρω πρακτικά αν γίνεται. Μια διαγραφή την οποία πολύ την επιθυμούμε αλλά δύσκολα γίνεται. Μακάρι να γινόταν έτσι εύκολα. Μάλλον πρέπει να αποδεχόμαστε τον πόνο μας, να συγχωρούμε, να μη θυμώνουμε και αυτό κάποια στιγμή θα ξεθυμάνει από μόνο του. Η διαγραφή αυτού του είδους είναι και λίγο πατάω το ποδαράκι μου κάτω, θυμώνω, θέλω να σε τιμωρήσω. Πρέπει να το δουλέψεις όλο αυτό και μετά να τον αφήσεις να πάει στην ευχή…».
“Θέλει μαγκιά… για έναν έρωτα να πεις εγώ θα ζω με δανεικά”… Που θα έφτανες για έναν έρωτα;
«Τώρα θα έφτανα μέχρι το περίπτερο. Όταν βέβαια μιλάμε για έναν έρωτα ανθρώπινο. Αν μιλάμε για ένα πάθος που έχω και που με κάνει να αισθάνομαι αυτάρκης, θα ασχολιόμουνα πολύ. Αλλά δε ξέρω, με κουράζει πια αυτό με τον έρωτα. Γεράματα το λες; Δεν ξέρω πάντως με κουράζει όλο αυτό το ζόρι, να χτυπιέμαι κάτω… Δεν το αντέχω πια. Θέλω μια δημιουργική σχέση».
“Νόμιζα πως είχα βρει της ευτυχίας τη συνταγή”… η δική σου συνταγή ευτυχίας τι περιλαμβάνει;
«Περιλαμβάνει το να μπορώ να είμαι σπίτι μου και να είμαι αυτάρκης. Να μην έχω ανάγκη τίποτα εξωτερικό και να μπορώ να βιώνω το παρόν μου χωρίς να τρέχει το μυαλό μου από εδώ κι από εκεί. Εγώ θέλω να είμαι ευδαίμων. Έχει μεγάλη διαφορά η ευδαιμονία από την ευτυχία φιλοσοφικά. Ευδαιμονία είναι η αυτάρκεια, το να είσαι ικανοποιημένος από το παρόν σου στηριζόμενος στις δικές σου αρετές. Η ευτυχία εξαρτάται από τις συνθήκες γύρω σου. Οπότε αυτό δε μπορώ να το ελέγξω. Είναι σημαντικό ο άνθρωπος να μπορεί να ζει μόνος του, να μπορεί να κάνει καλή παρέα στον εαυτό του. Αυτό είναι για εμένα ευτυχία».
“Λάθος άνθρωποι και μεγάλες αγάπες πηγαίνουν μαζί”… γιατί;
«Οι «μεγάλες αγάπες», που λέει ο ποιητής, σ’ αυτή την περίπτωση δεν είναι η δημιουργική αγάπη αλλά ο έρωτας ο ζόρικος, το πάθος».
“Υποκατάστατα δε θέλω άλλα στη ζωή μου”… Σήμερα, ζούμε με υποκατάστατα;
«Ναι, ζω με υποκατάστατα σημαίνει ότι ζω με συμβιβασμούς που από ένα σημείο και ύστερα δημιουργείται μια υπαρξιακή τρύπα γιατί κοιτάς πίσω και λες «τελικά ζούσα σ ένα «περίπου». Κι αυτό το «περίπου» είναι σκατά».
Μιας και η στήλη μας λέγεται “Συναντήσεις Στη Πόλη”, θέλω να μου πεις τι αγαπάς και τι δεν αντέχεις στην Αθήνα;
«Αγαπώ έναν αέρα ελευθερίας που έχει η Αθήνα. Τα αρώματα από το παρελθόν που βγάζει που είναι βέβαια για τους μυημένους. Δεν ξέρω πόσοι το καταλαβαίνουν αυτό. Ας πούμε εδώ που είμαστε, στην πλατεία Καρύτση και στο BLACK DUCK, όλο αυτό ανήκε στον Όθωνα και στην Αμαλία, ήταν στάβλοι, η παλιά τους κατοικία πιο κάτω, ο Παρνασσός δίπλα που ήταν ο πρώτος χώρος που παρουσιάστηκαν διαλέξεις, μουσικές εκδηλώσεις κτλ. Ή όπως περνάς την Ιπποκράτους και λες εδώ έμενε ο Κωστής Παλαμάς, όλο αυτό μου αρέσει να το σκέφτομαι και να το αισθάνομαι. Εντάξει τώρα δε μου αρέσει, που με σκοτώνει είναι όλοι αυτοί οι άστεγοι το ο οποίο παλιά δεν το είχαμε και το είχαν άλλες πρωτεύουσες της Ευρώπης. Τώρα το έχουμε κι εμείς δυστυχώς. Η ανθρώπινη δυστυχία που υπάρχει έντονη, αυτά δε μου αρέσουν…».
Τα επόμενα σχέδια σου;
«Θα συνεχίσουμε με την Μαρία Κίτσου να παρουσιάζουμε την παράσταση “Σε θέλω” και σε άλλους χώρους και εκτός Αθηνών. Αυτή την Παρασκευή στις 23 Φεβρουαρίου εμφανιζόμαστε σε έναν καινούργιο χώρο μιας ιδιαίτερης αισθητικής που βρίσκεται στην Κάντζα, το ΖΑΖ. Επίσης παλεύω για έναν προσωπικό δίσκο. Έχω μαζέψει αρκετό υλικό, τον ηχογραφώ από το 2015 και μπορεί να βγει και μέσα στο 2018. Θα δούμε…».
Μιλήσαμε και για πολλά άλλα. Γελάσαμε, περπατήσαμε μαζί μέχρι το Σύνταγμα. Περνώντας από την παλιά Βουλή άρχισε να μου μιλά για τη δολοφονία του Δεληγιάννη. Ώσπου έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού.
Πάλι με ένα τεράστιο χαμόγελο, πάλι με μια ζεστή χειραψία κι εγώ πάλι θα πω πόσο αγαπώ αυτή τη στήλη η οποία γίνεται η αφορμή να γνωρίζω υπέροχους ανθρώπους. Ευσταθία σε ευχαριστώ!
Στιγμές από την πορεία της Ευσταθίας:
Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών
Το 2000 κυκλοφόρησε το πρώτο single Το γραφείο
Το 2005 συμμετείχε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το τραγούδι Χωρίς Εσένα και απέσπασε το 3ο βραβείο.
Ακολούθησαν τα άλμπουμ Δε μπορεί, έχει meeting, το 2007 και το Είναι πολύ καλό παιδί το 2010 ενώ το 2011 κυκλοφόρησε και το πρώτο της βιβλίο Τέρμα για σήμερα ο μύθος
Τελευταίο της single είναι το Σε θέλω το οποίο αποτελεί διασκευή του I want you του Elvis Costello και στο οποίο συμμετέχει και η ηθοποιός Μαρία Κίτσου
Τα τελευταία χρόνια ασχολείται συστηματικά με τη συγγραφή θεατρικών έργων (Σε θέλω, Εφημερίς Των Κυριών)
Από τις 9/03 στο Θέατρο Σταθμός θα ανέβει η παράσταση Η Απολογία της Μαρί Κιουρί και στην οποία υπογράφει το κείμενο και τη μουσική.