• BUZZ
  • Γκρίνια
  • ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ


4.0/5 κατάταξη (4 ψήφοι)

Στην Αθήνα των 15000 παραστάσεων είναι καιρός να αναρωτηθούμε, πόσες από αυτές, μπορούν να βγάλουν τα έξοδά τους… Παρόλο που το θεατρόφιλο κοινό, έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, τα τρέχοντα έξοδα είναι τόσο πολλά, που τα θέατρα λίγων θέσεων,  ακόμα και σε περίπτωση sold out,  σπανίως μπορούν να έχουν κέρδος.  Μου έλεγαν προχτές  τα μέλη μιας ομάδας (6 άτομα) που  η παράστασή τους  παίχτηκε σε ένα θέατρο 80 θέσεων  (τις οποίες  σχεδόν γέμιζαν κάθε βράδυ με εισιτήρια κι όχι προσκλήσεις)  ότι τελικά το καθαρό κέρδος του καθενός,  μηνιαίως δεν ξεπερνούσε τα 250 ευρώ.  Άρα, μια μικρή μη κερδοσκοπική εταιρεία, ακόμα και σε περίπτωση εμπορικής επιτυχίας, δεν μπορεί να εξασφαλίσει στα μέλη της, ένα αξιοπρεπές- όχι καλό- μεροκάματο (αφήνω κατά μέρους το θέμα των απλήρωτων προβών )

Γιατί; Τα χρήματα που πρέπει οι ομάδες να καταβάλλουν σε ένσημα και φόρο εισιτηρίων, είναι ένα μεγάλος κόστος που συνήθως απορροφά ένα σημαντικό ποσοστό των εισπράξεων. Αν συνυπολογίσουμε τους μισθούς των τεχνικών υπαλλήλων και των εργαζομένων στο θέατρο, που  είναι απαραίτητοι  για να « τρέξει» μια παράσταση και τα έξοδα παραγωγής,  τελικά δεν μένει σχεδόν τίποτα για τους συντελεστές και δη για τους ηθοποιούς, που είναι οι μόνοι απολύτως ζημιωμένοι τελικά στην όλη διαδικασία.

Υπάρχει μια άποψη που λέει, ότι δεν χρειαζόμαστε τόσες πολλές παραστάσεις, την οποία καθόλου δεν υιοθετώ. Είναι προτιμότερο να έχουμε θέατρα παρά μπαρ και σκυλάδικα. Επίσης οι μικρές , πιο πειραματικές και νεανικές ομάδες   είναι αυτές που ουσιαστικά συντέλεσαν στην αύξηση του θεατρόφιλου κοινού, προσεγγίζοντας   ένα τμήμα της νεολαίας, που σε προηγούμενες δεκαετίες δεν πάταγε το πόδι του στα θέατρα.  

Το γεγονός ότι η σύσταση του κοινού, αλλά και ο αριθμός των θεατών, έχει αλλάξει, οφείλεται κατά κύριο λόγο, στην ύπαρξη αυτών των ομάδων , που τόσο εύκολα κάποιοι,  λένε ότι δεν χρειάζονται.  Το σύστημα είναι μια αλυσίδα και για να λειτουργήσει σωστά, πρέπει όλοι  οι κρίκοι να βρίσκονται   στη  θέση τους.  Αυτές οι παραστάσεις λοιπόν, όχι μόνο δεν βλάπτουν το θέατρο, αλλά  είναι  στην πραγματικότητα μια τονωτική ένεση.

Επίσης σε καλλιτεχνικό επίπεδο, όσο αυξάνεται ο αριθμός των παραστάσεων, τόσο αυξάνεται και ο αριθμός των καλών παραστάσεων. Αν γίνονται, για παράδειγμα, το μήνα  δέκα παραστάσεις,  μία  θα είναι πολύ καλή. Αν όμως  γίνονται εκατό,  τότε υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα, να έχουμε δέκα πολύ καλές, στον τελικό απολογισμό… Απλά μαθηματικά. 

Εφόσον λοιπόν, οι επιχορηγήσεις  που συντηρούσαν κάποια έστω μικρά θέατρα έχουν κοπεί και το κράτος αδιαφορεί παντελώς για τον πολιτισμό,  θα έπρεπε τουλάχιστον να γίνουν κάποιες ρυθμίσεις που να βοηθήσουν τα μικρότερα θέατρα και τις ομάδες  να είναι  -αν μη τι άλλο- βιώσιμες, αφού το προσοδοφόρες μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Δεν είναι δυνατόν, μια μικρή  ομάδα που δεν έχει έσοδα, να φορολογείται με τον ίδιο τρόπο που φορολογείται ένα μεγάλο θέατρο πολλών θέσεων.  Επιπλέον κάτι πρέπει να γίνει, όσον αφορά στο θέμα της ασφάλισης των ηθοποιών, που πολλές φορές η πληρωμή των ενσήμων τους επιβαρύνει τους ίδιους. 

Τέλος,  δεν καταλαβαίνω, με ποια λογική  δεν μπορούν να δικαιολογήσουν οι ομάδες ως έξοδα στην εφορία, πράγματα που χρησιμοποιούν στις παραστάσεις τους ως σκηνικά αντικείμενα, όπως ας πούμε είδη διατροφής.  Αυτά τα τρία θέματα  είναι μια καλή αρχή … αρκεί να ασχοληθεί κάποιος …

Πραγματικά πρέπει να σωθούν τα μικρά θέατρα και οι μικρές ομάδες με κάποιον τρόπο, αλλιώς θα  είναι πολύ δύσκολο να συνεχίσουν.  Και αν δεν συνεχίσουν, τότε αυτό, θα έχει αντίκτυπο γενικώς στην θεατρική πραγματικότητα του τόπου, που δεν είναι και ανθηρή…  

Για να ευημερήσουμε κατά μόνας πρέπει να ευημερεί το σύνολο, όσο μπορούμε σήμερα να μιλάμε για ευημερία φυσικά…. 

Απλά μαθηματικά…

 


Αφήστε σχόλιο

Παρακαλούμε συνδεθείτε για να αφήσετε σχόλιο.