ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΚΡΙΤΙΚΗ

ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΚΡΙΤΙΚΗ


5.0/5 κατάταξη (2 ψήφοι)

Μελετώντας στο διαδίκτυο, περί δραματικών σχολών, ανακάλυψα κάποια άρθρα περασμένων χρόνων, όπου διάφοροι καθηγητές  και καλλιτέχνες, παραπονιούνται για τον τρόπο που διεξάγονται οι εισαγωγικές εξετάσεις στις σχολές. Το βασικό επιχείρημα όλων, ήταν ότι σε ένα λεπτό, που συνήθως κρατάει η εξέταση, δεν μπορεί ένα μικρό κι άπειρο παιδί, το οποίο  κανονικά δεν έχει ιδέα από θέατρο - τουλάχιστον όσο αφορά στην πρακτική του πλευρά - να αποδείξει αν μπορεί ή όχι να γίνει ηθοποιός.

Σήμερα κι ενώ αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, είναι μέλη εξεταστικών επιτροπών, καμμία αλλαγή δεν έχει σημειωθεί. Σε μερικές μέρες θα αρχίσουν οι εξετάσεις, όπου εκατοντάδες παιδιά, θα βρεθούν μπροστά στα φώτα, με όλη  την άγνοια και την αθωότητα της ηλικίας τους, για να αποφανθούν κάποιοι, μέσα σε ένα λεπτό και πάλι, αν μπορούν ή όχι να ακολουθήσουν το όνειρό τους. 

Αν και ο στόχος των εξετάσεων, θα έπρεπε να είναι, κατά πόσο το θέατρο, είναι πράγματι το όνειρό τους.   Τα υπόλοιπα μαθαίνονται, όμως αυτή η φλόγα, που καίει μέσα σε κάποιους ή υπάρχει ή δεν υπάρχει... 

Κι αν μιλάμε για ταλέντο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μόνο αυτή η  ανάγκη θα μπορούσε να το ορίσει, γιατί αυτή γίνεται η κινητήριος δύναμη, για όλα όσα πρέπει να ακολουθήσουν.  

Επανέρχομαι στο θέμα των εξετάσεων όμως και αναρωτιέμαι: αφού οι ίδιοι οι εξεταστές, δεν συμφωνούν με αυτές τις απαρχαιωμένες και προφανώς άδικες  μεθόδους, γιατί δεν κάνουν κάτι να αλλάξουν τα πράγματα;

Δεν υπάρχει κάποια νομοθεσία, που να ορίζει ως χρόνο εξέτασης το ένα λεπτό, το αντίθετο μάλιστα. Κανονικά οι εξεταζόμενοι, πρέπει να πουν ένα μονόλογο , ένα ποίημα και ένα τραγούδι στο Υπουργείο, δύο μονολόγους στο Εθνικό και πάει λέγοντας. Πριν αρχίσουμε τις ριζικές αλλαγές, μήπως να άρχιζαν οι επιτροπές, να βλέπουν ολόκληρα, τα όσα οι ταλαίπωροι υποψήφιοι, έχουν ετοιμάσει μέσα στο καλοκαίρι, οι περισσότεροι μάλιστα πληρώνοντας αρκετά χρήματα σε ιδιαίτερα μαθήματα…

Δεύτερον, μήπως οι απαιτήσεις της κριτικής επιτροπής να μην απαιτούν «τελειότητες» από άπειρα παιδιά, έτσι ώστε να περιοριστεί το φαινόμενο της καλλιτεχνικής παραπαιδείας, που δεν έχει και καμμία εκπαιδευτική αξία, αφού στα ιδιαίτερα οι νέοι περισσότερο αναλώνονται στο να προετοιμάσουν σωστά ένα κομματάκι, παρά να κατανοήσουν πραγματικά τη φύση και την τεχνική της υποκριτικής τέχνης.

Τρίτον, εφόσον οι καλλιτέχνες κρίνουν ότι αυτός ο τρόπος διεξαγωγής εξετάσεων, δεν είναι επαρκής, γιατί δεν προτείνουν και κάτι ακόμα και κυρίως  γιατί δεν το εφαρμόζουν; Οι ίδιες οι σχολές μπορούν κι έχουν το δικαίωμα να κάνουν τις εξετάσεις τους, όπως εκείνες επιλέξουν, όποτε εάν υπάρχει μια άλλη μέθοδος, πιο αποτελεσματική, γιατί δεν την βάζουν σε εφαρμογή;  Κάποιες σχολές πράγματι, σε έναν δεύτερο κύκλο, λειτουργούν ως στούντιο, αλλά τι γίνεται με τον πρώτο κύκλο, το λεγόμενο «ξεσκαρτάρισμα»; Δυστυχώς εκεί  η λογική του ενός λεπτού σπανίως αποφεύγεται. 

Ναι, καταλαβαίνουμε ότι ο αριθμός των εξεταζόμενων είναι πολύ μεγάλος, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει αυτή τη δουλειά κι αφού επιλέγουν κάποιοι να την κάνουν, ας την κάνουν όσο καλύτερα γίνεται, ενθυμούμενοι πως κάποτε κι αυτοί υπήρξαν νέοι, άπειροι και πιθανόν φοβισμένοι - δεν είναι κακό. Το θάρρος, σε πολλές περιπτώσεις και θράσος, δεν συνιστά απαραίτητα καλλιτεχνική τάση... Και πριν αλλάξουμε το σύστημα, ας αλλάξουμε πρώτα, όσα περνούν από το  χέρι μας…


Αφήστε σχόλιο

Παρακαλούμε συνδεθείτε για να αφήσετε σχόλιο.