ΑΕΡΑΣ | ΚΡΙΤΙΚΗ

ΑΕΡΑΣ | ΚΡΙΤΙΚΗ


4.6/5 κατάταξη (18 ψήφοι)

Φινετσάτος και λεπτεπίλεπτος αποδεικνύεται ο «Αέρας» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, σε σκηνοθεσία Μανώλη Δούνια, στο θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης. Μία αέρινη και άκρως αναζωογονητική θεατρική συνθήκη στο υποφωτισμένο κενό της συνείδησης, όπου οι λέξεις γίνονται αέρας.

Δύο σπουδαίες κυρίες του ελληνικού θεάτρου, η Ναταλία Τσαλίκη και η Όλια Λαζαρίδου συνυπάρχουν για πρώτη φορά στο σανίδι με απόλυτη χημεία και απαράμιλλη αύρα. Κινούνται σαν φαντάσματα στο νου του συγγραφέα, σαν λοξά ξωτικά και σαν θηλυκοί κλόουν μπεκετικών προδιαγραφών σε θέατρο παράλογου απροσδιορίστου χρόνου και μας συστήνονται με τα ιψενικά τους ονόματα, Έντα και Νόρα.

 Δύο εκκεντρικές, πικρόχολες, αστείες, διαφορετικές μα κατά βάθος τόσο όμοιες αδελφές συναντιούνται μετά από πολλά χρόνια με αφορμή το θάνατο της μητέρας τους και μία αναπάντεχη κληρονομιά πινάκων ζωγραφικής μεγάλης χρηματικής αξίας. Πίνοντας τσάι γύρω απ′ το οβάλ τραπέζι, σφάζονται με το βαμβάκι αναμοχλεύοντας ένα παρελθόν κακοφορμισμένων δεσμών υπό τη συνθήκη της μαύρης κωμωδίας. Οι όμορφες φιλοφρονήσεις δίνουν τη σκυτάλη σε αιχμηρές αντιπαραθέσεις με βιτριολικά σχόλια βγάζοντας τα ενδοοικογενειακά τους άπλυτα στην φόρα. Ξιφουλκούν ισάξια με τις λέξεις σαν κυρίες σε μία καλοστημένη παρτίδα στρατηγικής για επιδέξιους παίχτες. Ανθρώπινες μικρότητες και μεταφυσικές ανησυχίες εναλλάσσονται διαδοχικά σ΄ ένα κείμενο όπου το αλλόκοτο, το θρίλερ και το κωμικό στοιχείο παντρεύονται αρμονικά.

 Είναι ένα έργο για την πολυπλοκότητα των σχέσεων που ονειρεύτηκε κυριολεκτικά στον ύπνο του ο συγγραφέας. Ο «Αέρας» αποκαλύπτει με λεπτό, κυνικό χιούμορ την ανθρώπινη μικρότητα και μνησικακία. Κάτω από ανούσιες ρυθμιστικές κινήσεις, κρύβεται επιμελώς η ακυρωμένη επιθυμία για ουσιαστική επαφή των δύο αδελφών. Είναι ένας υπέροχος καμβάς, ένα ολοζώντανο παιδικό παιχνίδι ψυχικοπνευματικής διαύγειας με γατίσιες κινήσεις, έξυπνους αντιπερισπασμούς, λοξές ματιές, υπέροχους χρωματισμούς φωνής και έκφρασης.

Ο Μανώλης Δούνιας στήνει ένα καλόγουστο ονειρικό τοπίο με ευαισθησία και λεπτότητα. Οι παιγνιώδεις, κοφτοί διάλογοι των ηρωίδων με την αρμόζουσα σκηνική ελαφράδα συνθέτουν ένα αέρινο θεατρικό παιχνίδι μεταξύ ονειροφαντασίας και πραγματικότητας. Κουκλίστικο το σκηνικό που θυμίζει σκακιέρα και ενδεικτικά τα κοστούμια του Άγγελου Μέντη, εύστοχοι οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου και όμορφη η μουσική σύνθεση του Φοίβου Δεληβοριά στο φινάλε με τις δύο πρωταγωνίστριες να ξετυλίγουν την αθωότητα και την ξεγνοιασιά της παιδικής τους ηλικία από το χρονοντούλαπο της μνήμης τους.

Η Όλια Λαζαρίδου και η Ναταλία Τσαλίκη δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας σ΄ ένα εύθραστο σκηνικό παιχνίδι εναλλαγών ξεδιπλώνοντας την εκφραστική τους ευελιξία, την κωμική τους δεινότητα, την ψυχική τους ευαισθησία, τη σκηνική τους αρτιότητα και δεξιοτεχνία. Αέρινες περσόνες, πηγαίες, ευθύβολες με χημεία, ευγένεια και αύρα αξιοζήλευτη μεταμορφώνονται σε εύπλαστα αερικά που ξεγλυστρούν, συγκινούν, διασκεδάζουν σαν να είναι ένα σώμα, μια ψυχή. Εξαιρετικό ερμηνευτικό δίδυμο.

 Φεύγοντας από το θέατρο, νιώθεις στα χείλη την γλυκόπικρη γεύση της συνθήκης που μοιάζει με εκείνη του λικέρ πικραμύγδαλου. Ο «Αέρας» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη είναι παράσταση μπιμπελό που γοητεύει με την ανάλαφρη οπτική του.


Αφήστε σχόλιο

Παρακαλούμε συνδεθείτε για να αφήσετε σχόλιο.