ΕΙΜΑΙ - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 19/03/2018 10:20
Την παράσταση "ΕΙΜΑΙ" σκηνοθετεί στο Θέατρο Ροές ο Χρήστος Δήμας σε κείμενα του Ζαχαρία Καρούνη. Πρόκειται για ένα μουσικοθεατρικό σύνολο, το οποίο πήρε τον τίτλο του από την ποιητική συλλογή του Γιάννη Μ. Καρούνη "Είμαι" σε εκδόσεις της Οδού Πανός. Στο έργο οι αναμνήσεις και τα παιδικά παραμύθια γίνονται διήγηση, ο πόνος, η μοναξιά, η ευαισθησία και η τρυφερότητα γίνονται τραγούδι και τέσσερις μουσικοί ντύνουν ζωντανά στη σκηνή με νότες το όλο εγχείρημα. Αυτά που ζήσαμε και δεν ξεχάσαμε σαν παιδιά ή σαν έφηβοι, η αγάπη και η απογοήτευση, οι χαρές και οι λύπες, ο θάνατος με το αμετάκλητο της φύσης του και η απόλαυση της ζωής, τα πανηγύρια και τα μοιρολόγια μπλέκονται σε ένα συνδυασμό λόγου, εικόνας, μελωδίας και τραγουδιών σε μία ολότητα. Ο Ζαχαρίας Καρούνης ανοίγει την ψυχή του και ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων και των εμπειριών του και μας καλεί να τον ακολουθήσουμε στα δρομάκια της ιδιαίτερης πατρίδας του, στα χωράφια που έπαιξε σαν παιδί και σε κάποιες ιδιαίτερες στιγμές που μοιράστηκε με την οικογένειά του. Τα τραγούδια που ερμηνεύει κινούνται από παραδοσιακά μονοπάτια μέχρι τα ευρύτερα Βαλκάνια, με πρόσθετα κομμάτια συνθετών όπως ο Σταύρος Ξαρχάκος και αποσπάσματα από την τελευταία του δισκογραφική δουλειά, αλλά με μια σκηνική αιτιολόγηση της ύπαρξής τους στην παράσταση.
Ο Χρήστος Δήμας στο σκηνοθετικό τιμόνι της παράστασης επιχειρεί να συνδυάσει αρμονικά το λόγο, τη φωνή και τη μελωδία με την ιδιαίτερη κινηματογραφική του ματιά, προσδίδοντας στο εγχείρημα το χαρακτήρα ενός συνολικότερου ταξιδιού των αισθήσεων του θεατή. Τοποθετεί μία μεγάλη οθόνη στο βάθος, όπου προβάλλει το στίχο, το συναίσθημα, τη μνήμη, αλλά και τις συναισθηματικές κορυφώσεις του ήρωα-αφηγητή, με τους μουσικούς να είναι στη μία άκρη της σκηνής και το μεγαλύτερο μέρος της να αφήνεται ελεύθερο για να κινείται άνετα στις δύο διαστάσεις το σώμα και το πνεύμα. Η ιστορία είναι σε πρώτο πρόσωπο, θαρρείς και ο αφηγητής απευθύνεται σε παρέα φίλων, ώστε να έχει αμεσότητα και να κινητοποιεί την προσωπική συμμετοχή του θεατή στο ταξίδι-βουτιά στο παρελθόν, κάνοντάς το μέρος της δικής του πραγματικότητας, συμφύροντάς το με τη δική του μνήμη. Δημιουργεί έτσι μια αρμονική αλληλουχία σχέσεων μεταξύ εικόνας, φωνής, ονείρου και παρόντος, όπου το ένα δείχνει να ψιθυρίζει στον άλλο μυστικά και αλήθειες και να βαδίζουν χέρι χέρι.
Ο Ζαχαρίας Καρούνης είναι ο πρωταγωνιστής του μουσικού αυτού μονολόγου. Έχει τη χάρη της αφήγησης με τη ζεστασιά και την αμεσότητα της φωνής του και όλο εκείνο το υπόβαθρο του συναισθήματος και των αναμνήσεων που απαιτείται για να ταξιδέψει το θεατή σε ένα παρελθόν αυθεντικό και αγνό. Οι φωνητικές του δυνατότητες αναμφισβήτητες, έχουν μέταλλο, πάθος και ψυχή και με αυτές συνοδεύει και απογειώνει το λόγο, δίνει ένταση στις εικόνες και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα ευαισθησίας και ονείρου. Κάποιες φορές συνομιλεί με τους μουσικούς του στη σκηνή και προσθέτει πινελιές χιούμορ στη διάχυτη τρυφερότητα της παράστασης. Στο ταξίδι του έχει αρωγούς στη σκηνή τέσσερις εξαιρετικούς καλλιτέχνες, το Νίκο Βελώνια στο πιάνο, το Δημήτρη Μπρέντα σε γκάιντα, κλαρίνο και καβάλ, το Θοδωρή Κουέλη στο κόντρα μπάσσο και τον Κωνσταντίνο Καλατζή στα κρουστά, οι οποίοι κινούνται με άνεση και δεξιοτεχνία σε όλο το φάσμα της παραδοσιακής, έντεχνης και λαϊκής μουσικής.
Το σκηνικό χώρο επιμελήθηκε ο Άγγελος Μέντης, ο οποίος τοποθέτησε σε κάποια καίρια σημεία κάποια λειτουργικά σκηνικά αντικείμενα, αλλά άφησε άπλετο χώρο για κίνηση στον ερμηνευτή.
Τα κοστούμια του ίδιου απλά και λιτά, ώστε να μην τραβούν το μάτι, αλλά και να μην το προσβάλλουν.
Οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου καίριοι, ακολούθησαν πιστά τον πρωταγωνιστή της σκηνής και δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα χρωμάτων και ονείρου.
Συμπερασματικά, στη σκηνή του Θεάτρου Ροές παρακολούθησα μια παράσταση που έγινε ένα μουσικοθεατρικό ταξίδι σε ένα όχι πολύ μακρινό παρελθόν, αλλά είχε άρωμα και εικόνα απλότητας, φύσης και προσωπικών αναμνήσεων. Συνδύασε λόγο,φωνή, εικόνα και μουσική και είχε μέσα της νοσταλγία, ταξιδιάρικη διάθεση και μια βαθιά ελληνικότητα. Άμεση, με διάθεση κατάδυσης στην εσωτερική διαδρομή του καθενός από το χτες στο σήμερα, αποτέλεσε ένα ευαίσθητο και τρυφερό ταξίδι μέσα στη μνήμη, το όνειρο και τους δαιδάλους της ψυχής.