ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΑ, ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ, 'ΟΡΓΙΣΜΕΝΑ ΝΙΑΤΑ' ΣΤΟ OLVIO
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 16/10/2017 17:40
Το 1956 ο 19χρονος τότε Τζον Όσμπορν (1929-1994), γράφει το Look back in anger (Κοίτα πίσω οργισμένος), όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος του έργου "Οργισμένα νιάτα" και φέρνει τη μεγάλη ανατροπή στα θεατρικά δεδομένα του Λονδίνου εκείνη την εποχή. Ήταν φανερό, πως η νέα γενιά της εποχής, απέκτησε έναν συνεπή εκπρόσωπό της, ο οποίος αποτύπωσε την δική του προσωπική οργή και θυμό για τη δομή της κοινωνίας και τις ανθρώπινες σχέσεις, με έναν τρόπο που εξέφραζε και αφορούσε όλους. Η δομή των διαλόγων ανάμεσα στους τέσσερεις νέους ήρωες του έργου, είναι μοναδική στον τρόπο που μετατρέπει τις προσωπικές αγωνίες τους σε κοινωνικές και το ανάποδο, μοναδική στον τρόπο που καταφέρνει να αναδείξει τον ψυχισμό τους. Εξήντα χρόνια έχουν περάσει από την πρώτη παρουσίασή του, και έκπληκτος συνειδητοποιείς ότι αυτές οι αγωνίες, αυτοί οι προβληματισμοί, παραμένουν ακόμα και σήμερα επίκαιροι. Και είναι αυτός ο λόγος, που το σπουδαίο αυτο έργο, παραμένει πάντα φρέσκο και σύγχρονο.
Η Κίρκη Καραλή, πάτησε γερά (είναι εμφανές αυτό) σε αυτήν την παραδοχή. Ότι, όλα αυτά που ώθησαν τα συγγραφέα να γράψει για την οργισμένη γενιά του, παραμένουν και απασχολουν κάθε γενιά, σε κάθε τόπο και άκρη της γης, σε κάθε χρονική περίοδο. Σε αυτήν την βάση έκανε και τη δραματουργική επεξεργασία του έργου σε συνεργασία με τον Ανδροκλή Δεληολάνη.Έτσι ο θεατρικός χρόνος των τριών Κυριακών που εξελίσσεται η υπόθεση, μετατρέπεται τόσο εύστοχα σε εφτά Κυριακές, εφτά διαφορετικών τόπων, εφτά διαφορετικών εποχών. Με μικρές καίριες επεμβάσεις στο κείμενο (που όμως δεν παραχαράσσουν σε καμία περίπτωση το πνεύμα του), με κατάλληλες μουσικές επιλογές και με μοναδική σκηνική αλλαγή μιας αφίσας και μιας επιγραφής, δίνεται το στίγμα της κάθε εποχής και παρακολουθείς αυτους τους ήρωες σε μια πορεία ωρίμανσης, μένοντας και εκφράζοντας πάντα την οργή της νιότης τους και της εκάστοτε εποχής τους. Είναι έξυπνο το στήσιμο της Κίρκης Καραλή, με ρυθμό, ευφυία και ζωντάνια, εκμεταλευόμενη στο έπακρο το πολύ ώραίο και ταιριαστο σκηνικό "σοφίτας" του Άγγελου Μέντη, και βεβαια τους πολύ καλούς ηθοποιούς που τους οδήγησε με μέτρο και πολλή αγάπη (είναι εμφανές το πόσο αγάπησε τους ήρωες) στο χτίσιμο των χαρακτήρων τους.
.
Παρθενόπη Μπουζούρη και Σήφης Πολυζωίδης ερμηνεύουν τους δορυφορικούς ρόλους γυρω από το κεντρικό ζευγάρι. Ο ένας, φίλος και συγκάτοικός τους, είναι αυτός που κρατάει τις ισορροπίες ανάμεσα τους όταν παρεκτρέπεται η σχέση τους. Ο Σήφης Πολυζωίδης αναδεικνυεται ιδανικός ερμηνευτής του Κλιφ, με αρκετές πινελιές χιούμορ και με απόλυτη αίσθηση του ρόλου του εξισορροπιστή κυματοθραύστη. Η Παρθενόπη Μπουζούρη, στον αντίποδα, είναι αυτη που ως Έλενα θα εισβάλει και θα οξύνει τις σχέσεις του ζευγαριού. Χτίζει μοναδικά και "πιπεράτα" τον χαρακτήρα της ηρωίδας, με τρόπο "σαρδόνιο" και κάποιες στιγμές ωμό. Εισβάλει στο σπιτι άνετη, φορώντας παπούτσια, -η μοναδική, όταν όλοι κυκλοφορουν ανυπόδητοι, για να καταλήξει και αυτή αργότερα ξυπόλητη και "οργισμένη", και μάλιστα όταν όλοι πια έχουν αρχίσει και φοράνε τα παπούτσια τους, αποφασισμένοι για αλλαγές στις ζωές τους, έχοντας αρχίσει να δαμάζουν σιγά-σιγά την οργή τους.
Ο Χάρης Τζωρτζάκης, είναι πραγματικά μια αποκάλυψη στο ρόλο του οργισμένου Τζίμι. Είναι εντυπωσιακό, πως επενδύει αυτόν τον θυμό - θυμό για την κοινωνία, θυμό για τον εαυτό του που δεν τα καταφέρνει, θυμό και (ίσως ζήλια) για την Άλισον, με τόση ευγένεια και γλυκύτητα, που ίσως σε ξαφνιάζει αρχικά, στην πορεία όμως σε συνεπαίρνει με αυτήν την πραγματικά εξαιρετική σύλληψη του χαρακτήρα του. Μέγάλη αίσθηση του μέτρου, ειδικά στα ξεσπάσματα, χωρίς περιττες φωνές και υστερίες , διακρίνεις στο παίξιμό του ένα "άρωμα" από κάποιον σύγχρονο Άμλετ, βυθισμένο και μπλεγμένο μέσα στις προσωπικές του αναζητήσεις. Είναι πραγματικά θαυμάσια η επιλογή του Χάρη Τζωρτζάκη για αυτόν τον δύσκολο και γεμάτο ψυχολογικές διακυμάνσεις ρόλο.
.
Η Πέγκυ Τρικαλιώτη, ως Άλισον, καταθέτει υποκριτική αξιώσεων! Σπιντάτη, καίρια, μετρημένη σαρώνει τη σκηνή και επιβάλλει την παρουσία του χαρακτήρα της με εντυπωσιακό τρόπο. Η σκηνή που συνομιλεί με τον πατέρα της στο τηλέφωνο είναι κορυφαία: ρεαλιστική, ανθρώπινη και συγκινητική, είναι από εκείνες τις στιγμές που ο θεατής ξεχνά ότι παρακολουθει θέατρο και θέλει να εισβάλει στη σκηνή και να την αγκαλιάσει. Ερμηνεία που σε συνεπαίρνει σε όλη τη διάρκεια της παράστασης και κορυφώνεται σε εκεινη την ατμοσφαιρική τελευταία σκηνή με το σπουδαίο διάλογό της με τον Τζίμι.
Τα "Οργισμένα νιάτα" στο OLVIO από την Κίρκη Καραλή, είναι από εκείνες τις παραστάσεις που σε ακολουθούν και μετά, αφού έχουν φέρει στην επιφάνεια τη δική σου ξεχασμένη οργισμένη νιότη και πλέον συνειδητοποιείς ότι τα νιάτα πρέπει να είναι οργισμένα αλλοιώς δεν είναι νιάτα. Όταν λείψει η οργή, όταν φορέσεις πια τα παπουτσια σου, απλά παύεις να είσαι νέος. Ποσο πικρή αυτή η διαπίστωση....
γράφει ο Κώστας Ζήσης - all4fun
φωτο: Νίκος Πανταζάρας