«RELIC» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 26/09/2025 20:42
Τι είδους θέαμα είναι το «Relic» του Ευριπίδη Λασκαρίδη; Είναι performance, χορός, θέατρο, παρωδία, τσίρκο; Μπορεί να κατηγοριοποιηθεί και να επεξηγηθεί; Φοβάμαι πως όχι. Γιατί το work in progress σκηνικό σύμπαν του Λασκαρίδη είναι παράλληλα ανορθόδοξο και οικείο, παράδοξο και ποιητικό, γκροτέσκο, αλλά και παρηγορητικά ανθρώπινο. Ο θεατής μπαίνει στον παράξενο κόσμο του και απλά αφήνεται να τον συμπαρασύρει. Κι ας μην ξέρει μετά, πώς στο καλό, να εξηγήσει αυτό που μόλις είδε και λειτούργησε ενδόμυχα με κάποιο τρόπο.
Το «Relic» της ομάδας OSMOSIS μιλάει για τα απομεινάρια της ζωής, είτε είναι πρόσωπα, γλώσσες, ιστορίες. Μια λέξη με ρίζες από το λατινικό reliquiae, που σημαίνει ό,τι έχει απομείνει ως λείψανο ή απολίθωμα.
Ένα αλλόκοτο, παραφουσκωμένο πλάσμα επί σκηνής. Αυτή η ευτραφής περσόνα με την εύθραυστη ψυχή κολυμπάει στο τρυφερό και το γελοίο, ταυτόχρονα. Και μπορεί το εκτόπισμά της να είναι τεράστιο, γκρεμίζοντας ό,τι βρεθεί στο πέρασμά της, καταβάθος νιώθει μικρή, ευάλωτη και μόνη. Πίσω από την γκροτέσκα φιγούρα της, κρύβεται θλίψη, πόνος, φόβος, μοναξιά. Ακόμα κι αν δεν αντιλαμβανόμαστε την ακατάληπτη γλώσσα που μιλάει, μας πείθει να την ακολουθήσουμε στον παράδοξο μικρόκοσμό της. Οι πράξεις της μοιάζουν ακατανόητες και εξωφρενικές, αλλά αυτή είναι η καθημερινότητά της. Θέλει να ζήσει, να επικοινωνήσει, να επιβιώσει στη μοναξιά, να επιβεβαιώσει την ύπαρξή της. Άλλοτε κινείται με τρομερή διακριτικότητα και λεπτότητα κι άλλοτε ξεφεύγει εντελώς, χτυπάει, καπνίζει σαν φουγάρο, παίζει με την φουσκωτή μπάλα, παραπέμπει σε κομπέρ επαρχιακού τσίρκο.
Το Relic είναι γέννημα-θρέμμα του Ευριπίδη Λασκαρίδη. Το εμπνεύστηκε, το πλαστούργησε, το πίστεψε, το επικοινώνησε. Ένα one man show ιδιόμορφο με αυτοσαρκασμό και γέλιο, με στοιχεία από βαριετέ, φάρσα και καμπαρέ. Η ατμόσφαιρα απόκοσμη μέσα από δυνατούς ήχους, σκοτάδια, καπνούς και τη χρήση strobe effect. Και μία περσόνα αχαρτογράφητη, αλλόκοτη, μελαγχολική που ξεπηδά μέσα από το καταπληκτικό κοστούμι του Άγγελου Μέντη.
Ο Λασκαρίδης ρισκάρει στη μεταμόρφωση, το παιχνίδι και τη γελοιότητα. Το έργο του είναι ανοιχτό, δεν πιστεύει σε συμβολισμούς και επεξηγήσεις. Τολμάει και υλοποιεί οργιαστικά. Το κοινό παρακολουθεί μια κατάσταση που θυμίζει Ιονέσκο: σκοτεινιά, κατάθλιψη και slapstick χιούμορ. Περνάει καλά, γελάει με την ψυχή του κι ας μην καταλαβαίνει τα πάντα. Λατρεύει αυτή την ατσούμπαλη περσόνα με τα λεπτεπίλεπτα άκρα που περπατάει στις μύτες με τα τακουνάκια της και προκαλεί γέλιο με τα καμώματά της.
Αν αυτό είναι το θέατρο του μέλλοντος, τότε είμαστε σε καλό δρόμο!