RING - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 05/05/2016 14:26
Το έργο της Λεονόρ Κονφινό, με τίτλο RING, άπαιχτο ως τώρα στην Ελλάδα, σκηνοθετεί στη σκηνή του Θεάτρου "Ιλίσια Βολανάκης" ο Θανάσης Τσαλταμπάσης.
Πρόκειται για μια κωμωδία, σχετικά με τον έρωτα και την αέναη σχέση μεταξύ άνδρα και γυναίκας.
Διαφορετικά ζευγάρια βιώνουν ξεχωριστές και ιδιαίτερες καταστάσεις και τις προσαρμόζουν στην καθημερινότητά τους. Ερωτεύονται, χωρίζουν, τσακώνονται, μοιράζονται κοινή ζωή και εμπειρίες ή επιδιώκουν τη μοναξιά τους. Και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον σύγχρονο, με χαρακτήρες σημερινούς που αντικατοπτρίζουν μια οπτική φρέσκια. Η μορφή της παράστασης σπονδυλωτή με 12 σκηνές, βασισμένες σε διαφορετικές κάθε φορά καταστάσεις, οπότε είναι αναπόφευκτο να μην έχουν όλες την ίδια βαρύτητα και ένταση. Αλλά στο σύνολο η παράσταση έχει γερές βάσεις και χάρη στη στρωτή και σύγχρονη μετάφραση και απόδοση του Αντώνη Γαλέου καταφέρνει να προσεγγίσει άνετα το κοινό της.
Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης σκηνοθετεί το εγχείρημα, βασισμένος στη γρήγορη εναλλαγή των σκηνών, ένα γενικότερο τέμπο που δεν αφήνει το θεατή να εφησυχάσει, μια χορογραφία που ακολουθεί σε ρυθμό το λόγο και φυσικά στο ταλέντο των πρωταγωνιστών. Με μετακινούμενα σκηνικά, οι σκηνές δεν είναι στατικές, αλλά έχουν μια διαρκή κινητικότητα που ακόμα και όταν το κείμενο δε βοηθάει, κρατά σταθερό το ενδιαφέρον. Ο λόγος είναι σχεδόν καταιγιστικός και χωρίς να είναι καθαρά κωμικός, κρύβει μέσα του ατάκες που προκαλούν το αυθόρμητο γέλιο του θεατή. Η δραματική χροιά δεν είναι απούσα, άλλωστε πώς θα μπορούσε να είναι, σε ένα έργο που αφορά ανθρώπινες σχέσεις και έρωτα; Συνδυάζεται με το κωμικό στοιχείο αρμονικά και δένει μαζί του, ώστε να παρουσιάζει "πραγματικές" σχέσεις και όχι εξιδανικευμένες. Η κίνηση των ηθοποιών, βασισμένη σε μία προσεγμένη χορογραφία, δεν παύει να συμβαδίζει με το λόγο και το ρυθμό του. Γενικότερα, η ροή της παράστασης κυλά με αμεσότητα και καλή επικοινωνία με το κοινό της.
Η Μαρίνα Καλογήρου στους γυναικείους ρόλους της παράστασης, είναι ένας τύπος γυναίκας που αμέσως τραβά την προσοχή και το μάτι του θεατή. Σέξυ χωρίς να το επιδιώκει και να προκαλεί σκηνικά, βγάζει χυμούς θηλυκότητας που είναι σχεδόν αδύνατο να περάσουν απαρατήρητοι. Συνδυάζει όμως, με αυτούς και το ταλέντο της, έτσι ώστε σύντομα σε κάνει να μην προσέχεις μόνο την εξωτερική εμφάνιση, αλλά να εμβαθύνεις και στο λόγο και την κίνησή της. Η τελευταία θαρρείς και βγαίνει από μέσα της και είναι μέρος της προσωπικότητας και της ιδιοσυγκρασίας της. Βγάζει έναν αυθορμητισμό και μια γνησιότητα, γεμίζει τη σκηνή με την παρουσία της και αποτελεί το ιδανικό συμπλήρωμα του άντρα της παράστασης, είτε πρόκειται για κωμική, είτε για δραματική σκηνή. Πολλή ενέργεια και δυναμισμός από μια κοπέλα με ταλέντο και ζωτικότητα.
Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης ερμηνεύει αντίστοιχα όλους τους αντρικούς χαρακτήρες της παράστασης. Κινητικός, εκφραστικός, με λόγο γρήγορο και στακάτο, ακολουθεί κατά πόδας τις επιταγές του έργου. Με καλή χημεία με τη συμπρωταγωνίστριά του, δημιουργεί μαζί της ένα δίδυμο που σπάνια δεν είναι συντονισμένο. Η κωμική του πλευρά είναι ελάχιστα καλύτερη από τη δραματική, όπου απλά χρειάζεται οι εκφράσεις του προσώπου του να δένουν αρμονικότερα με το λόγο. Γενικά ένα δουλεμένο ντουέτο που κερδίζει τις τελικές εντυπώσεις και το τελικό χειροκρότημα.
Το σκηνικό του Κέννυ Μακ Λέλαν κινητικό και λειτουργικό, εξυπηρέτησε το γρήγορο ρυθμό της παράστασης, ενώ τα κοστούμια του ίδιου απλά και χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις.
Η καλή μουσική του Κώστα Ξενόπουλου, πρόσθεσε ατμοσφαιρικότητα σε πολλές σκηνές του έργου, ενώ οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου ακολουθούσαν με επιμέλεια την κίνηση των ηθοποιών στη σκηνή.
Η κίνηση της Φρόσως Κορρού, (που μαζί με τον Δημήτρη Κουρούμπαλη, έχουν και την καλλιτεχνική επιμέλεια της παράστασης), αποτέλεσε ατού για την παράσταση, αφού της έδωσε ρυθμό και χάρη, ενώ δένοντας αρμονικά με τον καταιγιστικό λόγο, τον βοήθησε να μην πλατιάσει και να μετριάσει τις όποιες αδυναμίες του κειμένου.
Συμπερασματικά, η παράσταση στο "Ιλίσια Βολανάκης", ανταποκρίνεται στους στόχους μιας κομεντί σχέσεων, με βάση τον έρωτα άντρα-γυναίκας, από την εποχή του Αδάμ και της Εύας μέχρι και σήμερα. Το αλατοπίπερο που λείπει σε κάποιες στιγμές από το κείμενο, αναπληρώνεται από το ταλέντο των ηθοποιών και ο γρήγορος ρυθμός, μαζί με τη διαρκή κίνηση δίνει μια σπιρτάδα που κρατάει ζωντανό το έργο μέχρι το φινάλε του.