«Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ Ο ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 26/05/2025 21:13
Μία σοφίτα, στο λιμάνι μιας επαρχιακής πόλης, την ώρα του δειλινού. Εκεί, η μοναχική, ευαίσθητη Ουρανία, μία συνταξιούχος δασκάλα, δέχεται την απρόσμενη επίσκεψη του Θόδωρα, ενός πλανόδιου ακροβάτη. Της ζητάει να χρησιμοποιήσει το παράθυρο του σπιτιού της για να κάνει μια επίδειξη πετάγματος στην πλατεία, με τα φτερά που εκείνος κατασκευάζει, σαν άλλος «Δαίδαλος». Εκείνη γοητεύεται με την ιδέα να «πετάξει» σαν πουλί, γιατί δεν αντέχει άλλο τη ζωή και θέλει να υπερβεί τον φυσικό νόμο της βαρύτητας, αλλά δεν γνωρίζει τον τρόπο.
Αυτή είναι η ιστορία του πρωτόλειου έργου του Μιχάλη Βιρβιδάκη «Η γυναίκα και ο ακροβάτης», το οποίο γράφτηκε το 1986, βραβεύτηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού, αγαπήθηκε από τον Μάνο Χατζιδάκι, αλλά έμεινε στα αζήτητα για δεκαετίες. Μια γλυκόπικρη αλληγορία που μιλάει για την ασίγαστη επιθυμία για τη ζωή, την ελευθερία αλλά και για τον θάνατο. Και μεταφέρθηκε ιδανικά, για πρώτη φορά, στο σανίδι από την ομάδα «bijoux de kant» του Γιάννη Σκουρλέτη.
Σε αυτό το λιλιπούτειο καταφύγιο που μυρίζει πάστρα και γλυκό νεράντζι, δύο άνθρωποι που ζουν στο περιθώριο, διαφορετικοί από τον υπόλοιπο κόσμο και ματαιωμένοι από τη ζωή, έρχονται κοντά. Η Ουρανία, μια γυναικεία περσόνα ντυμένη στα ροζ, που μπορεί να είναι υπαρκτό πρόσωπο, ίσως και όχι, θυμάται τη ζωή της: αυτά που έζησε και δεν έζησε, όσα κατάφερε και δεν κατάφερε. Ψάχνει απεγνωσμένα να δραπετεύσει από τη βίαιη μοναξιά της καθημερινότητας, αλλά διστάζει μέχρι που εμφανίζεται ξαφνικά ο Θόδωρας, ένας λαϊκός καλλιτέχνης και γλυκαίνει την ψυχή της.
Σαν να τον περίμενε χρόνια να διαβεί το κατώφλι της. Αυτός ο «Άγγελος Θανάτου», που πετάει σαν πουλί με τα αυτοσχέδια φτερά στην πλάτη, που κάνει σχέδια για τη ζωή του με ρίσκο και που ονειρεύεται μια λαχταριστή μακαρονάδα μπροστά στη θέα του κινδύνου, την παρασύρει σιγά σιγά με την αγάπη του σε μια πραγματικότητα χωρίς συγκρούσεις, τραύματα, εκκρεμότητες. Δεν διευκρινίζεται αν η συνάντηση τους είναι πραγματική ή συμβαίνει μέσα στο μυαλό της Ουρανίας, ως απόρροια της μοναξιάς της και του επικείμενου θανάτου της.
Στην υφή του ονείρου, απαλά, διακριτικά και ήσυχα ο Γιάννης Σκουρλέτης σκηνοθετεί αυτό το μυστηριώδες ταξίδι, που ξεχειλίζει αυθεντικό συναίσθημα, τρυφερότητα και ζεστασιά. Η παράσταση ακροβατεί στην κόψη της αμφισημίας, όπου μια γυναίκα κι ένας άνδρας φαντασιώνονται το ανέφικτο. Να πετάξουν ελεύθεροι μακριά από όλους και από όλα…
Στο προσεγμένο σκηνικό του Κωνσταντίνου Σκουρλέτη, παραδομένο στο ημίφως του Γιώργου Μαρουλάκου, η Αμαλία Μουτούση και ο Θανάσης Δόβρης φαντάζουν σαν αδελφές ψυχές, λειτουργούν σαν ένα σώμα (κίνηση Διονύση Νικολόπουλου) με ψυχή και αλήθεια, δίχως κραυγές και φτιασιδώματα. Ένα ρεσιτάλ υπερρεαλισμού από δύο άξιους συμπαίκτες που μας πείθουν για την φωτεινή πλευρά του θανάτου.
Η Αμαλία Μουτούση είναι, απλώς, εξαίσια! Ένα αγγελικό πλάσμα με φτερά που σαγηνεύει με την αέρινη παρουσία, το διαπεραστικό βλέμμα και τη βελούδινη φωνή.
Ο Θανάσης Δόβρης, ηθοποιός με κύρος και αξία, βουτάει στον πυρήνα του ρόλου του και βγαίνει νικητής.
«Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ Ο ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ», ξεκινάει από ένα τραύμα και καταλήγει σε ένα θαύμα.
«Πέντε γράμματα ταιριάξανε και κάναν την αγάπη
Πέντε γράμματα γεννήσανε τον πόνο και το δάκρυ
Πέντε γράμματα μας παν ως του παράδεισου την άκρη».