«ΜΠΟΥΜΠΟΥ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 23/05/2025 20:56
Μία Μπουμπού, όνομα και πράγμα! Μπαμπάτσικη κι ανθρώπινη…πλασμένη από χώμα, νερό και ζάχαρη. Εκείνο το κοριτσάκι που γεννήθηκε σχεδόν εφτά κιλά, που μισούσε τα γράμματα, αλλά λάτρευε τις τουλούμπες και τα οικοκυρικά, που ήταν πλασμένη για το σανίδι, μα την κέρδισε το ράψιμο, που γνώρισε τον έρωτα βίαια, αναπολεί το παρελθόν, καθώς ράβει βελονιά τη βελονιά, το νυφικό της εγγονής της, σιγοψυθιρίζοντας:
«Τα ματόκλαδά σου λάμπουν βρε
Σαν τα λούλουδα του κάμπου
Σαν τα λούλουδα του κάμπου βρε
Τα ματόκλαδά σου λάμπουν»…
Με εσάνς πικραμίγδαλου ολόκληρη η ζωή της. Πότε γλυκιά και πότε πικρή, πότε εύκολη και πότε δύσκολη. Η Μπουμπού δεν έχανε την πίστη της, κάθε φορά που γινόταν αντικείμενο χλευασμού, παραγκωνισμού και υποτίμησης λόγω των παραπανίσιων κιλών. Μπορεί να θύμωνε, μπορεί να έκλαιγε, αλλά με τόλμη προχωρούσε μπροστά. Συγχωρούσε και υπέμενε όλους κι όλα με την αθώα της ματιά, γιατί πίστευε ότι ο Θεός θα της χαμογελάσει κάποια στιγμή. Και της χάρισε την πραγματική αγάπη, όμως ταυτόχρονα της έδωσε και τη χαριστική βολή. Η μοίρα της αναπόδραστη. Επέλεξε να ακολουθήσει την καρδιά της χωρίς δισταγμούς. Μια θυσία, που ίσως μόνο μια γυναίκα σαν κι εκείνη, θα μπορούσε να σηκώσει στους ώμους της…
Το πρωτογενές υλικό της νουβέλας «Μπουμπού», του Δημήτρη Μητσοτάκη, είναι τόσο λεπτομερές, που η θεατρική του μεταφορά ξεχειλίζει από αυθεντικό συναίσθημα και σπάνια αλήθεια. Το κείμενο ρέει με διαδοχικές εικόνες μιας αλλοτινής εποχής και συναισθήματα χαρμολύπης. Ένα παραμύθι, εύθραυστο και παθιασμένο, δίχως βαρύγδουπες δηθενιές και ψεύτικους μελοδραματισμούς, το οποίο πραγματεύεται διαχρονικά θέματα, όπως το body shaming, τον εκφοβισμό, την οικογενειακή παραμέληση, την περιθωριοποίηση, την κάθε είδους κακοποίηση, την ανάγκη για επιβίωση, τον έρωτα, τη θυσία.
Η σκηνοθετική οπτική του Κωνσταντίνου Πασσά, ανθρωποκεντρική, αγκαλιάζει τον συναισθηματικό κόσμο της ηρωίδας, με τρυφερότητα και ειλικρίνεια, μέσα στο συμβολικά ρομαντικό σκηνογραφικό σύμπαν που υπογράφει ο ίδιος.
Και η Δήμητρα Κολλά είναι μια αφτιασίδωτη Μπουμπού που γεμίζει τη σκηνή, αναμφίβολα. Κεντάει υποκριτικά, κατακλυζόμενη από στρόβιλο συναισθημάτων, αναδεικνύοντας τη σκηνική της αξιοσύνη μέσα στο πλούσιο υποκριτικό της κέντρο. Αφηγείται τη διαδρομή αυτής της γυναίκας με βάθος ψυχής, ωριμότητα και συνέπεια, ισορροπώντας αξιέπαινα από τις πιο δραματικές ως τις πιο ανάλαφρες στιγμές του έργου.
Το τραγούδι του Δημήτρη Μητσοτάκη, ερμηνευμένο από τη Μάρθα Φριντζήλα και οι υπαινικτικοί φωτισμοί της Άννας Ρεμούνδου συνηγορούν στη θεατρική μαγεία.
«ΜΠΟΥΜΠΟΥ», ένας θεατρικός μονόλογος με παραστατικότητα, τρυφερότητα και τόλμη, που αποζημιώνει τον θεατή, χάρη στο καλογραμμένο κείμενο, την υποβλητική σκηνοθετική του λιτότητα και την ατόφια ερμηνεία.