«ΠΕΡΛΙΜΠΛΙΝ ΚΑΙ ΜΠΕΛΙΣΑ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Σάββατο, 23/03/2024 22:49
Το σουρεαλιστικό ποίημα, «Περλιμπλίν και Μπελίσα», εκφράζει όλη τη φιλοσοφία του Λόρκα, για το χαμένο έρωτα, την ψυχή και το σώμα, το ζήτημα της κοινωνικής υποκρισίας, την πληγωμένη αγάπη, που στον παραλογισμό της, φτάνει ως το έγκλημα ή την αυτοκτονία. Ο Λόρκα «δανείζεται» τη στοιχειώδη ιστορία της λαϊκής φυλλάδας, αλλά μόνο για να την ανατρέψει εκ βάθρων και για να της δώσει περιεχόμενο τραγικό. Συνδυάζει με μοναδικό τρόπο το κωμικοτραγικό στοιχείο, αναζητώντας την πνευματική ουσία του έρωτα και ανάγοντας τον από το επίπεδο του σώματος, στο επίπεδο της ψυχής.
Ο χρόνος έχει σημαδέψει με ανημπόρια τον γέρο Περλιμπλίν. Κι ο έρωτας ήρθε αργά στη ζωή του. Αυτή η πικρή γνώση, κορυφώνει την απόγνωσή του. Η μόνη του διέξοδος, η έκρηξη της απονεκρωμένης φαντασίας του. Το πάθος του να γευτεί την ομορφιά του νεανικού έρωτα, δεν έχει άλλη ελπίδα, παρά μονάχα να γίνει μαχαίρι, που θα τον ελευθερώσει από τον αργοπορημένο πόθο του. Η αισθησιακή Μπελίσα, που βασανίζεται κι αυτή από τον καημό του ανεκπλήρωτου έρωτα και η φαντασίωση την κυριεύει, θα χάσει και την υπαρκτή αγάπη του γέρου Περλιμπλίν και το πλαστό δράμα της για τον ιδανικό εραστή, που δε θα γνωρίσει ποτέ.
Εκείνος, το θύμα της ερωτικής θυσίας, που θα τιμωρήσει τον θύτη του, δίνοντας στη Μπελίσα την ψυχή που της έλειπε. Εκείνη, θα νιώσει πόσα δάκρυα κοστίζει μία ένανθρώπιση. Και οι δυο μαζί: το ειδύλλιο ενός καθημερινού ζευγαριού, που από γελοιογραφία μετατρέπεται σε χορό θανάτου. Ο Περλιμπλίν, μόνο πεθαμένος θα κερδίσει την Μπελίσα— την όποια Μπελίσα— θυσιάζοντας σε αντάλλαγμα «το κορμί της κλειδαρότρυπας», που τόσο αγάπησε. Η ολοζώντανη Μπελίσα, μόνο στην απουσία του θανάτου, θα μάθει να κλαίει τον Έρωτά της, τον Περλιμπλίν — τον όποιο Περλιμπλίν— που ανεπίστρεπτα χάνεται.
Ο Δημήτρης Τάρλοου έπλασε ένα παιγνιώδες, σκοτεινό κωμειδύλλιο, πλούσιο στην απλότητά του, που ακτινοβολεί φαντασία και πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα με ποιητική ευφορία. Ένα παραμυθόδραμα με καταβολές από την Commedia dell’ arte, με στοιχεία λυρισμού, αλλά και γκροτέσκ. Το μονόπρακτο αυτό είναι διαρθρωμένο με μουσική, σαν μια μικρή όπερα δωματίου.
O λυρισμός πηγάζει ακέραιος από τις ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, Μαριάννας Πουρέγκα και Χρήστου Σαπουντζή, οι οποίοι προσωποποιούν την ερωτική σχέση και τελικά γίνονται σύμβολα ζωής και θανάτου.
Ο αφελής «Περλιμπλίν», του Χρήστου Σαπουντζή, είναι ντυμένος με όνειρο, ανθρωπιά και συγκίνηση. Θα γίνει ο μυστικός σύμβουλος της συζύγου του και θα χαίρεται να την ακούει να του μιλάει για τα ηδονικά όνειρα που πλέκει για κάποιον άγνωστο, ο οποίος τριγυρνάει τη νύχτα κάτω από τα παράθυρά της, με το πρόσωπο κρυμμένο μέσα στην κόκκινη κάπα του. Ο μασκοφόρος εραστής είναι ο ίδιος και αυτοκτονώντας, σκοτώνει τον αντίζηλό του.
Πειστικότατα λυρική η «Μπελίσα», της Μαριάννας Πουρέγκα, λάμπει στη σκηνή. Είναι η προσωποποίηση της «ξελογιάστρας», αιώνιας γυναίκας, της άπιαστης, άπιστης, ποθητής μικρής ερωμένης. Ενσαρκώνει όλους τους μύχιους, ανεκπλήρωτους πόθους του Περλιμπλίν και στήνει μπροστά του ολοζώντανη τη θηλυκή μορφή που τον έλκει και τον σαγηνεύει ακαταμάχητα, αυτή της λαϊκής «κούκλας» Μπελίσα.
Άρτια χαρακτηρισμένη η πιστή υπηρέτρια «Μαρκόλφα», από τη Δανάη Σαριδάκη.
Με γκροτέσκ αποχρώσεις υποδύεται την άπληστη «Μητέρα της Μπελίσα» η Γιολάντα Μπαλαούρα. Καθισμένη σε περίοπτη θέση, παρακολουθεί και καθοδηγεί την «άβγαλτη» Μπελίσα.
Τα δύο «Δαιμόνια», Έλενα Μελά και Περικλής Σιούντας με ωραία κίνηση (Μαρκέλλα Μανωλιάδη) και φωνές, βλέπουν, ακούν, παρεμβαίνουν, σχολιάζουν και…ραπάρουν για τα «κουκουλώματα και τα ξεκουκουλώματα» της καθωσπρέπει κοινωνίας.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Άγγελου Μέντη, έξοχα στοιχεία της παράστασης και σε συνδυασμό με τους υποβλητικούς φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου, δημιουργούν το επιθυμητό σκοτεινό, γλυκόπικρο αποτέλεσμα.
Ο Φοίβος Δεληβοριάς ντύνει μουσικά το παραμυθώδες έργο, σε ποιητικές συνθέσεις του ίδιου του σκηνοθέτη, σε στίχους βασισμένους στο Λόρκα.
«ΠΕΡΛΙΜΠΛΙΝ ΚΑΙ ΜΠΕΛΙΣΑ», μία γκροτέσκα μίμηση μοιχείας, που καταλήγει σε ένα ρομαντικό ειδύλλιο θανάτου, με καρφωμένο το μαχαίρι της ποίησης του Λόρκα στην καρδιά του κάθε «Περλιμπλίν». Καλοστημένη παράσταση με ιδιαίτερη αισθητική!