«ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 12/04/2024 18:51
Μία ιστορία σκληρή και απρόβλεπτη. Ένα γεύμα, ένας έρωτας, ένα έγκλημα, ένας θάνατος. Ένας μονόλογος δύσκολος, αμφίσημος, πυκνός, ερμητικά κλειστός, κομμένος στα δύο. Ένας γνώριμος κοινός χαρακτήρας μέσα από δύο παράλληλες, διαφορετικές αφηγήσεις.
«Το Φαγητό», της ποιήτριας Μαρίας Λαϊνά, μιλά για την τροφή ως μέσο επιβίωσης και την πείνα κάθε λογής, για το άγνωστο και το οικείο, για τον έρωτα και την αγάπη, για τη μοναξιά και την τρέλα των ανθρώπινων σχέσεων, για την ανθρωποφαγία...
Χωρίς το φαγητό, δεν υπάρχει ζωή. Είναι μέσο επιβίωσης. Είναι απόλαυση. Είναι έρωτας και μίσος μαζί. Είναι παρηγοριά, μα και ταπείνωση. Είναι τραυματική εμπειρία. Τρώμε για να καλύψουμε την πείνα μας και κάθε κενό. Μία ακόρεστη καθημερινή βουλιμία δίχως φρένο. Λες και δεν υπάρχει αύριο, συνεχώς πεινασμένοι, μονίμως αχόρταγοι για όλα. Μια εμμονή άνευ όρων.
Η Λαϊνά παραλληλίζει τη διαδικασία του φαγητού με την «ανθρωποφαγία» των σχέσεων. Κλείνει το μάτι στη νοσηρή πραγματικότητα. Μία βίαιη πορεία ενηλικίωσης και ματαίωσης. Περίπλοκο έργο, ασθματικό, ασφυκτικό με βαθιά νοήματα. Προϋποθέτει αντοχές και ανοιχτό μυαλό. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Χρειάζεται σεβασμός, στοχοπροσήλωση και ειλικρίνεια από τους συντελεστές. Αλλιώς, θα τους συνθλίψει ανεπανόρθωτα.
Αυτό δεν συνέβη, όμως, στο θέατρο «ΠΛΥΦΑ». Ο Δημήτρης Λιόλιος και ο Σταύρος Λιλικάκης εκτέλεσαν τη συνταγή στη λεπτομέρεια κι έφυγε το πιάτο από το πάσο όπως πρέπει. Προς τέρψιν όλων. Και ήταν πεντανόστιμο! Ο Λιόλιος μας υποδέχτηκε, στην είσοδο του θεάτρου, με δώρο έκπληξη κι ένα ποτήρι κρασί. Ωραία κίνηση, δείχνει αγάπη και φροντίδα για τους συνδαιτυμόνες του. Ο Λιλικάκης, από την άλλη, έκανε μόνος μια interactive performance στον χώρο του θεάτρου. Από την τζαμαρία, μας «τρώει» με το βλέμμα του.
Η παράσταση ξεκινά. Μία ανισόπεδη κατασκευή σε πράσινη απόχρωση, που θυμίζει τραπέζι και πάσο και πόντιουμ, μία πολυθρόνα και δυο καρέκλες αμπαλαρισμένα σε νάυλον. Αυτός είναι ο σκηνικός χώρος της Αλέγιας Παπαγεωργίου. Απλός και λιτός, φωτισμένος από τον Δημήτρη Μπαλτά. Και οι δύο ηθοποιοί πληθωρικοί με πάθος και ορμή, ξεκινούν έναν ασθματικό αγώνα δρόμου, με αφορμή το «αθώο» φαγητό για να καταλήξουν στην αρρωστημένη ανθρώπινη φύση, υπό την κινησιολογική ματιά του Γιάννη Νικολαΐδη και τους ήχους του Σταύρου Μαρκάλα.
Ο Σταύρος Λιλικάκης, κομψά ντυμένος, γνωρίζει την τέχνη του φαγητού, τους κανόνες και τα μυστικά του. Ένας αυτάρεσκος στοχαστής της γεύσης, κυρίαρχος του χώρου, που δίνει οδηγίες για το σωστό savoir vivre. Είναι στακάτος και εκφραστικός, είναι απόλυτος στις ιδέες του, σχεδόν αυταρχικός. Δε ρίχνει νερό στο κρασί του, γιατί ξέρει ή προσποιείται ότι ξέρει…
Ο Δημήτρης Λιόλιος ο οποίος σκηνοθετεί με ενάργεια την παράσταση, είναι πιο λαϊκός τύπος, πιο συναισθηματικός, πιο ενοχικός, πιο εσωστρεφής. Μοιράζεται τις μύχιες σκέψεις του, συνθλίβεται από τον χαμό της αγάπης του, θρηνεί μέχρι την τελική του έκρηξη.
«ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ», της Μαρίας Λαϊνά, είναι κείμενο σκληρό, αλληγορικό, παραληρηματικό, μεθυστικά ποιητικό για γερά στομάχια και ανοιχτά μυαλά. Σίγουρα θα σε πετύχει κάπου…