Ο ΝΙΚΟΣ ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ ΚΑΙ Η "ΒΙΖΙΤΑ" ΤΗΣ ΓΑΒΡΙΕΛΑΣ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 11/12/2015 16:03
Ο σπουδαίος ηθοποιός, Νίκος Σταυρίδης, έφυγε από τη ζωή στις 12 Δεκεμβρίου 1987.
Περιγραφή από το βιβλίο: ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ “ΦΛΑΣ ΜΠΑΚ, ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΙΝΕΜΑ”
Ο Νίκος Σταυρίδης συμμετείχε ως γκεστ σταρ στην ταινία “Υιέ μου… Υιέ μου” κάνοντας μια σύντομη εμφάνιση στο τέλος της ταινίας. Ο Γιώργος Λαζαρίδης διηγείται πώς δέχτηκε ο Σταυρίδης να συμμετάσχει στην ταινία αυτή.
- Νίκο μου, σε θέλω για να κάνεις έναν γκεστ σταρ.
- Τι είναι αυτό, Γιώργο μου;
- Γκεστ σταρ λένε οι Αμερικάνοι τον φιλοξενούμενο ηθοποιό σε μια ταινία για μια περαστική εμφάνιση.
- Περαστικός θα είμαι δηλαδή, Γιώργο μου;
- Ας πούμε.
- Σα να λέμε μια βίζιτα θα κάνω, Γιώργο μου;
- Περίπου.
Το ‘φερνε από δω, το ‘φερνε από κει, χωρίς να λέει αυτό που είχε στο μυαλό του, αλλά εγώ τον είχα καταλάβει.
- Για πολλή ώρα, Γιώργο μου, η βίζιτα;
- Μέχρι να ‘ρθεις, να βαφτείς, να μάθεις και τα λόγια σου, πες τρεις, άντε τέσσερις ώρες.
- Α, θα πω και λόγια, Γιώργο μου.
- Ε, βουβός θα μείνεις;
- Επισκέπτης, Γιώργο μου, εντάξει;
- Το ‘παμε αυτό.
- Δηλαδή, χτυπάω, μπαίνω, λέω χρόνια πολλά και φεύγω, Γιώργο μου, εντάξει;
- Όχι, έτσι ακριβώς, περίπου… Είπαμε, φιλοξενούμενος! Γκεστ!
- Κι άμα λέμε δηλαδή φιλοξενούμενος, Γιώργο μου, θα πληρώσω και για τη φιλοξενία;
- Όχι, μην ανησυχείς! Είπαμε, φιλοξενούμενος, δηλαδή επισκέπτης.
- Στάσου να τα ξεχωρίσουμε, Γιώργο μου, γιατί άμα είσαι επισκέπτης έχεις και το τραταρισματάκι σου… Θα με κεράσετε και βύσσινο γλυκό, Γιώργο μου;
Αυτή ήταν όλη η ιστορία. Να μάθει αν το γκεσταριλίκι θα είχε και αμοιβή… Και όταν, βέβαια, του εξήγησα ότι θα έπαιρνε και το “βύσσινο” μου απάντησε ενθουσιασμένος.
- Άμα έχεις κι άλλες τέτοιες βίζιτες, Γιώργο μου, να με φωνάζεις! Καλύτερη είναι δηλαδή η Γαβριέλα;Περιγραφή από το βιβλίο: ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ “ΦΛΑΣ ΜΠΑΚ, ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΙΝΕΜΑ”
Ο Νίκος Σταυρίδης συμμετείχε ως γκεστ σταρ στην ταινία “Υιέ μου… Υιέ μου” κάνοντας μια σύντομη εμφάνιση στο τέλος της ταινίας. Ο Γιώργος Λαζαρίδης διηγείται πώς δέχτηκε ο Σταυρίδης να συμμετάσχει στην ταινία αυτή.
- Νίκο μου, σε θέλω για να κάνεις έναν γκεστ σταρ.
- Τι είναι αυτό, Γιώργο μου;
- Γκεστ σταρ λένε οι Αμερικάνοι τον φιλοξενούμενο ηθοποιό σε μια ταινία για μια περαστική εμφάνιση.
- Περαστικός θα είμαι δηλαδή, Γιώργο μου;
- Ας πούμε.
- Σα να λέμε μια βίζιτα θα κάνω, Γιώργο μου;
- Περίπου.
Το ‘φερνε από δω, το ‘φερνε από κει, χωρίς να λέει αυτό που είχε στο μυαλό του, αλλά εγώ τον είχα καταλάβει.
- Για πολλή ώρα, Γιώργο μου, η βίζιτα;
- Μέχρι να ‘ρθεις, να βαφτείς, να μάθεις και τα λόγια σου, πες τρεις, άντε τέσσερις ώρες.
- Α, θα πω και λόγια, Γιώργο μου.
- Ε, βουβός θα μείνεις;
- Επισκέπτης, Γιώργο μου, εντάξει;
- Το ‘παμε αυτό.
- Δηλαδή, χτυπάω, μπαίνω, λέω χρόνια πολλά και φεύγω, Γιώργο μου, εντάξει;
- Όχι, έτσι ακριβώς, περίπου… Είπαμε, φιλοξενούμενος! Γκεστ!
- Κι άμα λέμε δηλαδή φιλοξενούμενος, Γιώργο μου, θα πληρώσω και για τη φιλοξενία;
- Όχι, μην ανησυχείς! Είπαμε, φιλοξενούμενος, δηλαδή επισκέπτης.
- Στάσου να τα ξεχωρίσουμε, Γιώργο μου, γιατί άμα είσαι επισκέπτης έχεις και το τραταρισματάκι σου… Θα με κεράσετε και βύσσινο γλυκό, Γιώργο μου;
Αυτή ήταν όλη η ιστορία. Να μάθει αν το γκεσταριλίκι θα είχε και αμοιβή… Και όταν, βέβαια, του εξήγησα ότι θα έπαιρνε και το “βύσσινο” μου απάντησε ενθουσιασμένος.
- Άμα έχεις κι άλλες τέτοιες βίζιτες, Γιώργο μου, να με φωνάζεις! Καλύτερη είναι δηλαδή η Γαβριέλα;
Ο Νίκος Σταυρίδης ξεκίνησε την καριέρα του το 1929 στο μουσικό θέατρο, συμμετέχοντας σε επιθεωρήσεις, οπερέτες και παραστάσεις βαριετέ. Τη δεκαετία του 1940 άρχισε να συγκροτεί δικούς του θιάσους και να συνεργάζεται με σπουδαίους συναδέλφους του, όπως τη Ρένα Βλαχοπούλου, τις αδελφές Καλουτά, την Καίτη Ντιριντάουα και τη Μαρίκα Νέζερ και την Καίτη Μπελίντα (1958: Τεντυμπόυς των Γιαλαμά-Θίσβιου-Πρετεντέρη), τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο και τη Σοφία Βέμπο (1959), τον Κώστα Χατζηχρήστο (1963) κ.ά. Μεσολάβησε ένα διάστημα (1954-55) κατά το οποίο ίδρυσε μαζί με τον Τάκη Μηλιάδη και τη Νανά Σκιαδά το θίασο «Ελληνική Μουσική Κωμωδία», στον οποίο ανέβασε επιθεωρήσεις αλλά και έργα πρόζας, όπως η κωμωδία "Δέκα μέρες στο Παρίσι" (με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο το 1960).
Διακρίθηκε ιδιαίτερα και για τις κινηματογραφικές του εμφανίσεις. Έπαιξε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη το 1950 στην ταινία του Νίκου Τσιφόρου Έλα στο θείο και συνέχισε να εμφανίζεται σε ταινίες του ίδιου (Η ωραία των Αθηνών, 1953), του Ορέστη Λάσκου (Η φτώχεια θέλει καλοπέραση, 1957, Φτωχαδάκια και λεφτάδες, 1960, Τρίτη και 13, 1963, Ο χαζομπαμπάς, 1967), του Πάνου Γλυκοφρύδη (Δουλειές με φούντες,1958), του Αλέκου Σακελλάριου (Τα κίτρινα γάντια , 1960), του Γρηγόρη Γρηγορίου (Διαβόλου κάλτσα, 1960), του Κώστα Ανδρίτσου (Ευτυχώς τρελάθηκα, 1961) και σε πολλές άλλες. Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει για τη συνεργασία του με την Ελένη Προκοπίου στις ταινίες Ο Παραγυιός μου ο ραλίστας και τα ομορφόπαιδα το έτος 1971, στις οποίες ο εν λόγω μεγάλος κωμικός έπαιζε ρόλους νευρικού ηλικιωμένου, που στο τέλος μαλάκωνε υπό την "πίεση" της όμορφης ηθοποιού και χορεύτριας.