Ένα λεπτοφυές ψυχολογικό θρίλερ, κρυπτογραφικό, με πιντερικές αποχρώσεις που εστιάζει στα ανθρώπινα υπαρξιακά και κοινωνικά αδιέξοδα.

          Παράσταση καλοστημένη με ωραίο θίασο, ωραία σκηνοθεσία και με μια ιστορία βαθιά ανθρώπινη που λειτουργεί ως βάλσαμο.

          Ερμηνείες ατόφιες, ολοκληρωμένες, άμεσες, φυσικές, που συνταράσσουν το μέσα μας, δικαιώνοντας την απήχηση του κειμένου και τη σπουδαιότητα της θεατρικής πράξης.

          Μία αλλοπαρμένη συγγραφέας ροζ ιστοριών, ένας ευέξαπτος «macho» νεαρός, ένας βιοπαλαιστής μετανάστης κι ένα ...κέικ.

          Το έργο του David Ireland, με την κοφτερά περίτεχνη γραφή, έχει πολλά να πει για τον μισογυνισμό, τον πολιτισμό, τον εθνικισμό, την ταυτότητα και τα στερεότυπα.

          Αν το  έργο του Σοφοκλή είναι μια ιστορία πόνου και απάτης, τότε ο μονόλογος του Ρίτσου προσθέτει μια νέα διάσταση στη σύγχρονη πρόσληψη του μύθου.

          Το έργο χλευάζει την κοινωνική αναισχυντία, την ανηθικότητα, τον κούφιο πατριωτισμό, την υποκρισία, και την αβάσταχτη ηλιθιότητα των «μεγάλων».

          Το έργο είναι ανοιχτό, δεν πιστεύει σε συμβολισμούς και επεξηγήσεις. Τολμάει και υλοποιεί οργιαστικά.

          Ο πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης ψυχογράφησε με αληθοφάνεια τον εσωτερικό σπαραγμό ενός βασανισμένου ανθρώπου, απελπισμένου αλλά και περήφανου.

          Η «Αντιγόνη» της Λένας Παπαληγούρα διαγράφεται με ευαισθησία, μέτρο και εσωτερικό παλμό, κρατώντας καθάριο τον τραγικό τόνο.