ΑΓΑΘΟΝ ΤΟ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΣΘΑΙ, ΜΑΓΚΑ ΜΟΥ
- Ημερομηνία: Σάββατο, 26/09/2015 12:34
ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ, γνωριστήκαμε στο «Χάραμα». Εκεί, ανάμεσα σε «Μη μου ξαναφύγεις πια, μάγκα μου» και σε «Ακρογιαλιές δειλινά», του ζήτησα συνέντευξη. Είπε «ναι» κατευθείαν. Δύο μέρες μετά ήλθε στην ΕΡT, συνοδευόμενος από την Αρλέτα. Εκπληκτική εκπομπή, γελούσε με τ’ αστεία μας, μου έβγαλε και παρατσούκλι που δεν γράφεται κι έκανε μιμήσεις. Ένα άτακτο πειραχτήρι. Εκμυστηρεύτηκε πως μικρός ήθελε να γίνει ακροβάτης και… δεσπότης, και σε καμία περίπτωση ζωγράφος! Συναντηθήκαμε συνολικά 5 φορές, πριν φύγει.
Τι έμαθα απ’ αυτόν; Ν’ ανακαλύπτω στη ζωή την ηδονή της ισορροπίας. Πίστευε πως η πειθαρχία είναι δείγμα αληθινής αξίας – κι όχι το νταηλίκι, που είναι εύκολο. «Η βαθύτης με μέτρο», έλεγε, «έχει ουσία».
Ύστερα, πάντα, μνημόνευε τον Νίτσε: «Οι Έλληνες έγιναν επιπόλαιοι απ’ την πολλή βαθύτητα»!
Μου έμαθε πως πίσω από τα πνευματικά πλάσματα που τροφοδοτούν τις τέχνες κρύβονται παιδιά που προσπαθούν να εκφράσουν, μέσω της τέχνης, μια εν πνεύματι ισορροπία που η ανωμαλία της ζωής τους δεν τους επιτρέπει να εφαρμόσουν στην πράξη. Και το καλύτερο. Με έκανε ν’ αγαπήσω το ρεμπέτικο, που «είναι η ατόφια ελληνική ψυχή».
Είμαι σίγουρη πως με κάτι τέτοια θα ασχολείται κι εκεί πάνω, στις παρέες του με τον Ματίς, τον Κόντογλου, την Κάλλας, τον Θεόφιλο, τον Τζακομέτι και την Μπέλου. Άσε που τα ανανεωμένα σκηνικά του Παραδείσου θα’ ναι δικά του…