Η ΒΑΝΑ ΠΕΦΑΝΗ ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΟ ONLYTHEATER
- Ημερομηνία: Τρίτη, 15/03/2016 12:51
Η Βάνα Πεφάνη γράφει για την Κατερίνα από το Η ΣΤΡΙΓΓΛΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΡΝΑΚΙ, έναν ρόλο που, όπως λέει, του χρωστάει ένα «ευχαριστώ».
Αγαπημένοι ρόλοι… όλοι. Ακόμα και τα μικρά περάσματα στο Θέατρο Τέχνης σαν μαθήτρια. Ήταν όλοι τους μια αφορμή για συνάντηση. Με συγγραφείς. Με συναδέλφους. Με το κοινό. Δεν είμαι ηθοποιός που περνάω καλά στις πρόβες. Εκεί έχω άγχος, αγωνία, φόβο. Στην παράσταση όλα αυτά εξαφανίζονται. Γιατί επιτέλους βρισκόμαστε. Πιστοί στο ραντεβού και οι δυο. Δημιουργοί και κοινό. Και τότε νιώθω ασφάλεια και γενναιοδωρία. Δεν ήταν πάντα έτσι.
Θα ξεχωρίσω λοιπόν τον ρόλο που του οφείλω ένα «ευχαριστώ» κι αυτός ήταν η Κατερίνα – η Στρίγγλα του Σαίξπηρ. Σπουδαίος συγγραφέας, μεγάλος ρόλος και τεράστια περιοδεία. Τρόμος στη διάρκεια των προβών. Μέχρι και μίνι-ταξίδι στην Ρώμη έκανα και βρήκα την μικρή πλατεία που διαπόμπευαν τις στρίγγλες. Τις ανυπάκουες γυναίκες στους άντρες τους. Εκπαίδευση σώματος για να αντέξω δυο ώρες ν’ ανεβοκατεβαίνω σκαλωσιές, εκπαίδευση στο λόγο, για να κατέβει η ποίηση του Σαίξπηρ στον κόσμο, εκπαίδευση μυαλού για να κατανοήσω αυτόν τον τελευταίο μονόλογο της παραδοχής άνευ όρων και εκπαίδευση ψυχής για να τον υποστηρίξω.
Κι έρχεται το Ηρώδειο και εγώ στο καμαρίνι τρέμω, είμαι ο πρώτος ηθοποιός που βγαίνει στη σκηνή, αντικρίζω το ασφυκτικά γεμάτο θέατρο, ακούω το βουητό που σιγά ησυχάζει και θέλω να το βάλω στα πόδια. Περπατάω αργά, λέγοντας τα λόγια από τον χαρταετό του Ελύτη-ετσι ξεκινούσε η παράσταση- και στις πρώτες λέξεις… συνέβη. «Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός»… Απόλυτη ησυχία. Είχα να τους πω κάτι και εκείνοι είχαν έρθει για να με ακούσουν. Εκείνη τη μέρα, εκείνη την ώρα και σ’ εκείνο το θέατρο συναντηθήκαμε. Με αφορμή μια παράσταση. Από τότε επιδιώκω αυτές τις συναντήσεις-δεν συμβαίνουν πάντα-και ευχαριστώ την Κατερίνα μου γι’ αυτό.