ΕΙΔΑ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ 'OUR COUNTRY' ΤΩΝ ANNIE SAUNDERS ΚΑΙ BECCA WOLFF
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 02/02/2018 12:16
Διασκευή και Σκηνοθεσία των Annie Saunders και Becca Wolff
Της Λητώς Τριανταφυλλίδου
Under The Radar 2018, The Public Theater, Shiva Theater
Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2018
Αυτή ήταν η δεύτερη εμπνευσμένη από την Αντιγόνη παράσταση που είδα στο Under The Radar. Η παράσταση συμμετείχε στο φεστιβάλ ως INCOMING project, το πρόγραμμα των μη ολοκληρωμένων έργων (work in progress) που παρουσιάζει το φεστιβάλ.
Το έργο είναι μια αυτοβιογραφική ανασκόπηση της σχέσης της δημιουργού Annie Saunders με τον αδελφό της, κάτοικο της εναπομένουσας Άγριας Δύσης, μιας περιοχής στα βόρεια της Καλιφόρνιας, όπου η κύρια απασχόληση των κατοίκων είναι η καλλιέργεια κάνναβης. Μέσα από τις ηχογραφημένες συζητήσεις τους, μεταφερόμαστε σε έναν κόσμο όπου το έγκλημα αποτελεί κανόνα. Στο περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν τα αδέλφια υπάρχει μια απόσταση ηθικής και νόμου. Κατά συνέπεια, η Annie καλείτε να δικαιολογήσει, να υπερασπίσει και τελικά να καλύψει τον αδελφό της στις Αρχές. Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει και η ίδια να συμβιβαστεί με τις συνέπειες των πράξεων του αδελφού της στις ζωές άλλων ανθρώπων. Η σύνδεση με τον μύθο της Αντιγόνης γίνεται όταν η Annie δηλώνει ότι δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά γιατί “ο άντρας μου κι αν πέθανε, καινούριο θα έπαιρνα/ αν έχανα παιδί, απ’ άλλο άντρα θα έκανα/ Τώρα που μάνα και πατέρα μου τους πήρε ο Χάρος/ αδελφός δεν μπορεί να βλαστήσει”.
Το ντουέτο των ηθοποιών Max Hersey και Annie Saunders, παίζουν ένα παιχνίδι αναμνήσεων, με το οποίο παριστούν τις τρυφερές λεπτομέρειες μιας αδελφικής σχέσης. Κατά την διάρκεια αυτού του παιχνιδιού, φτιάχνουν ένα φρούριο από σεντόνια και κουβέρτες που στεγάζει την σκηνή, συμπεριλαμβάνοντας και τους θεατές. Έτσι, βρισκόμαστε όλοι μαζί, μέσα στην ίδια σκηνή, στη μικρή ιδιαίτερη χώρα των δυο αδελφών, αποκλεισμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, και τους παρακολουθούμε να παίζουν Ινδιάνους και Καουμπόιδες.
Σε αυτήν την χώρα αναφέρεται και ο τίτλος του έργου “Our Country”, κάνοντας σαφές ότι αυτή η τραγωδία αφορά τον μικρόκοσμο αυτών των δυο ανθρώπων. Ενδιαφέρον έχει να παρατηρήσουμε την διαφορετική προσέγγιση αυτής της αμερικανικής εκδοχής της Αντιγόνης σε σχέση με την Κουβανική παράσταση εμπνευσμένη από τον ίδιο μύθο, ANTIGONÓN, UN CONTINGENTE ÉPICO, που είδα στο ίδιο φεστιβάλ μια μέρα πριν. Στην κουβανική παράσταση, η σύγκρουση μεταξύ κράτους και ηθικής εντοπίζεται σε επίπεδο γενεών. Η έλλειψη πρωταγωνιστών, η διακεκομμένη πλοκή και οι αναφορές σε φιγούρες της ιστορίας των τελευταίων εκατό χρόνων της Κούβας, καθιστούσαν ως πρωταγωνιστή τον λαό της Κούβας. Αντίθετα, στην Αμερικανική παραγωγή, η τραγωδία είναι κάτι προσωπικό, που συμβαίνει μέσα σε ένα δωμάτιο, μεταξύ δύο ανθρώπων που μιλούν ψιθυριστά. Νομίζω ότι αυτή η διαφορά στο μέγεθος του τραγικού δεν είναι τυχαία, αλλά ακολουθεί την κουλτούρα των δημιουργών της κάθε παράστασης. Έτσι, η Αντιγόνη κόβεται και ράβεται στα μέτρα μας. Ποιος αποφασίζει άλλωστε τι είναι αρκετό για να αποτελέσει το τραγικό και τι όχι;