ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ MCKITTRICK HOTEL ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 11/03/2022 12:26
Όταν κάποιος πλέον επισκέπτεται το McKittrick Hotel στο Chelsea, ξέρει ότι εισέρχεται σε έναν πολύ ατμοσφαιρικό κόσμο. Ο χώρος φιλοξενεί το πολυσυζητημένο Sleep No More, που από το 2009 εξελίχθηκε από εναλλακτική performance σε ένα από τα πιο κερδοφόρα θεάματα της Νέας Υόρκης. Αυτή η περιπατητική παράσταση αποτελεί τόσο σημείο καλλιτεχνικής αναφοράς όσο και τουριστική ατραξιόν που οι φανατικοί θεατές βλέπουν και ξαναβλέπουν χρόνο με τον χρόνο.
Πριν λίγα χρόνια (ίσως ήταν μια από τις τελευταίες παραστάσεις πριν την επίσημη έναρξη της πανδημίας) είχα την τύχη να παρακολουθήσω μια ακόμα παράσταση στους χώρους του McKittrick. Το «THE WOMAN IN BLACK», βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα τρόμου της Susan Hill, ακολουθούσε την ιστορία ενός λογιστή, του Άρθουρ, που η δουλειά του τον φέρνει στο αρχοντικό της κυρίας Ντράμπλοου. Η ιστορία είχε όλα τα συστατικά ενός θρίλερ: ένα απομονωμένο σπίτι στην εξοχή, ένα κλειδωμένο δωμάτιο που κρύβει ένα μυστικό και ένα φάντασμα που το στοιχειώνει. Θυμάμαι όλα τα κλασικά τεχνάσματα του θρίλερ να λειτουργούν, και συχνά πυκνά σε κάποιον από τους θεατές να ξεφεύγουν κραυγές έκπληξης και τρόμου. Η απόδειξη ότι η καλή, παλιομοδίτικη συνταγή δουλεύει, αυτή η ιστορία φαντασμάτων κατάφερε να μας τρομάξει με σχεδόν μηδενικά εφέ και τεχνικά μέσα. Και η επιτυχία της παράστασης για ακόμα μια φορά δεν ήταν μόνο ότι συνέβαινε στη σκηνή, αλλά όλη η εμπειρία που είχε να προσφέρει ο χώρος του McKittrick Hotel. Έτσι, θυμάμαι αυτήν την εμπειρία να με ακολουθεί σα φάντασμα μετά την παράσταση, και να γυρίζω βιαστικά να δω αν η Γυναίκα με τα Μαύρα βρίσκεται στις σκοτεινές σκιές του 27ου δρόμου.
Στην τελευταία επίσκεψη μου στο McKittrick Hotel, λοιπόν, ήξερα ότι δεν πάω να δω μια παράσταση, αλλά πως πρόκειται να μπω σε έναν καινούριο κόσμο. Και έτσι έγινε…
Με τελετάρχη τον Todd Robbins, το «SPEAKEASY MAGICK» σε μεταφέρει σε έναν άλλον κόσμο, όπου περιστέρια εμφανίζονται μέσα από καπέλα και το τραπουλόχαρτο που σκέφτεσαι είναι πάντα αυτό που θα εμφανιστεί μπροστά σου. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς, τη μικρή σκηνή του piano bar κατέλαβαν δεξιοτέχνες μάγοι που πραγματικά εντυπωσίασαν. Το κοινό καθόταν σε τραπέζια των 8-10 ατόμων. Οι μάγοι performers επισκέπτονταν το κάθε τραπέζι και χρησιμοποιούσαν το κοινό για κάνουν τα μαγικά τους τρικ. «Διάλεξε ένα τραπουλόχαρτο». «Σκέψου έναν αριθμό». Ομολογώ ότι ήταν η πρώτη φορά που παρακολούθησα Μαγικό Σόου. Κάτι ανάλογο είχα δει μόνο σε ταινίες. Ο παιδικός μου ενθουσιασμός κορυφώθηκε φυσικά όταν ένας από τους μάγους μας υπνώτισε μια κοπέλα από την παρέα μας! Ή όταν βρήκε το νούμερο που ο φίλος μου ο Νιck σκεφτόταν...
Ίσως, δεν έχει νόημα να σας μεταφέρω κάθε τρικ και μαγικό που είδα. Μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσω πως γρήγορα σταμάτησα να αναρωτιέμαι πως γίνονται όλα αυτά τα μαγικά και απλά παραδόθηκα στον εντυπωσιασμό μου. Γιατί παρά τις γρήγορες κινήσεις και τα τεχνάσματα, μπόρεσα να διακρίνω κάποιους αριστοτεχνικά φτιαγμένους χαρακτήρες που έπαιζε κάθε μάγος. Έτσι, μεγάλο μέρος της επιτυχίας αυτής της παράστασης θεωρώ πως ήταν ότι οι μάγοι μας ήταν τόσο συμπαθείς που όλοι θέλαμε να πετύχουν στο να μας ξεγελάσουν. Ίσως αυτό να ήταν, τελικά, το κόλπο.
Μετά από όλα αυτά, κρατώ ένα τραπουλόχαρτο που γράφει πάνω το όνομα μου για αναμνηστικό. Ίσως, κάποιος από τους μάγους το τράβηξε, το μάντεψε, το εξαφάνισε! Ούτε θυμάμαι πια! Αλλά σας διαβεβαιώ ότι σε αυτό το σόου θα πήγαινα ξανά και ξανά, αν μπορούσα. Γιατί την έλλειψη νοήματος και (ίσως) ιστορίας που μας υπόσχεται το σοβαρό θέατρο, σε αυτήν την παράσταση την κατέλαβε μια αγνή χαρά. Και ίσως, σκέφτομαι, ίσως, αυτή η χαρά να είναι το νόημα.