ΝΕΝΑ ΜΕΝΤΗ. Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΣΚΗΝΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
- Ημερομηνία: Σάββατο, 02/04/2016 13:24
Η πρώτη μου σκηνική εμπειρία τοποθετείται στο 1966, μόλις αποφοίτησα από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ήταν Ιούνιος λοιπόν και με πήραν τηλέφωνο να πάω στη Γερμανία… Εγώ τότε ήμουν πιτσιρίκι, δεν είχα κλείσει ακόμη τα 21, που τότε ενηλικιωνόμασταν, και θυμάμαι ότι έβαλε υπογραφή ο πατέρας μου για να μπορέσω να πάρω το διαβατήριο και να φύγω στο εξωτερικό.
Πήγα λοιπόν περιοδεία στη Γερμανία με την κυρία Κατερίνα Ανδρεάδη, ή αλλιώς Κατερίνα, όπως την φωνάζαμε, μια πολύ ισχυρή προσωπικότητα του θεάτρου της εποχής εκείνης. Ήταν μεγάλη μου τύχη που βρέθηκα μέσα σε θίασο αμέσως μόλις τελείωσα τη σχολή γιατί τότε το θέατρο δεν ήταν όπως σήμερα που υπάρχουν εκατοντάδες θίασοι...Ήταν λιγοστοί… Δέκα, δεκαπέντε το πολύ…
Πράγματι, φτάνουμε στη Γερμανία και ξεκινάμε τις παραστάσεις… Για μένα ήταν διπλά πρωτόγνωρη η εμπειρία αυτή, γιατί ήταν η πρώτη φορά που έπαιζα στο θέατρο και μάλιστα μαζί με μια ηθοποιό που εθεωρείτο πολύ σημαντική και πρώτη φορά που όλα αυτά συνέβαιναν σε έναν ξένο τόπο…
Μέσα στις πρώτες πέντε παραστάσεις, δεν θυμάμαι ακριβώς σε ποια, συνέβη κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ και το οποίο θα έλεγα ότι είναι και λίγο αστείο όσο το φέρνω στο μυαλό μου. Βρισκόμαστε λοιπόν στο καμαρίνι, λίγα λεπτά πριν αρχίσει η παράσταση. Εγώ έπαιζα έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο, το οποίο ήταν κωμωδία. Τότε δεν υπήρχαν καλσόν, φορούσαμε ζαρτιέρες… Πριν χτυπήσει το τρίτο κουδούνι, άκου να δεις τι γίνεται… Σπάει το ένα από τα δύο κομμάτια της ζαρτιέρας μου… Φυσικά, όπως καταλαβαίνεις, παθαίνω μεγάλο σοκ γιατί ούτε έμπειρη είμαι ακόμη, ούτε ξέρω τι να κάνω…
Ψάχνω λοιπόν μέσα στο νεσεσέρ που είχα τα καλλυντικά μου, κι επειδή από πολύ μικρή ήμουν οργανωμένη, βρίσκω κλωστή και βελόνα. Αρχίζω λοιπόν το ράψιμο γρήγορα γρήγορα… «Κυρία Κατερίνα μη δώσετε τρίτο γιατί ράβω τη ζαρτιέρα μου που έσπασε», της φωνάζω και εξακολουθώ να ράβω βιαστικά. Και λέει αυτή με βροντερή και άθραυστη φωνή: «Δώστε αμέσως τρίτο!» Δεν πίστευα στα αυτιά μου...
«Έτσι θα σκληραγωγηθείς στο θέατρο», λέει, και το τρίτο κουδούνι ηχεί σαν πένθιμη καμπάνα στα αυτιά μου...
Πράγματι λοιπόν, η παράσταση ξεκινά και βγαίνω εγώ και παίζω όλη την πρώτη πράξη με την κομμένη ζαρτιέρα και την κάλτσα να κρέμεται από κάτω, σχεδόν κλαίγοντας, σε μεγάλη απελπισία για αυτό που μου συνέβαινε εκείνη τη στιγμή. Με τα χρόνια βέβαια είδα ότι ο ηθοποιός όλα μπορεί να τα σώσει, όλα μπορεί να τα αντέξει και κατάλαβα ότι η σκηνή μοιάζει λίγο πολύ με ένα ρινγκ, όπου πρέπει να επιβιώσεις, ό,τι κι αν σου συμβεί. Ξέρεις, οι ηθοποιοί ζούμε πολλά πράγματα πάνω στη σκηνή παράλληλα με το έργο και το ρόλο μας, τα οποία σώζουμε, ή ακόμη κι αν δεν το κάνουμε είναι τόσο προσωπικά μας που δεν τα καταλαβαίνει ο κόσμος. Πράγματι, και τότε το κοινό δεν κατάλαβε τίποτα από αυτά που συνέβαιναν μέσα μου...
Τότε όμως, ήμουν πολύ νέα ηθοποιός και δεν το καταλάβαινα αυτό... Μου είχε φανεί τόσο τραγικό αυτό που έπαθα... Έκλαιγα, έκλαιγα και πάνω στη σκηνή και μετά, όλο το βράδυ με τον αυταρχισμό αυτής της γυναίκας, η οποία μάλιστα ήταν και της γερμανικής σχολής – είχε σπουδάσει θέατρο στο Μόναχο– και είχε αυτήν την αντίληψη για τα πράγματα... Ότι, δηλαδή, το θέατρο είναι και λίγο βασανιστήριο, πράγμα με το οποίο προσωπικά διαφωνώ! Τελικά, εγώ μετά την εκδικήθηκα και δεν της μιλούσα σε ολόκληρη την περιοδεία...
Αυτή ήταν η πρώτη μου σκηνική εμπειρία! Κυριολεκτικά η πρώτη... Δεν είχα παίξει ποτέ, ούτε σε ερασιτεχνικές παραστάσεις, ούτε σε σχολικές γιορτές, ούτε ποιήματα είχα απαγγείλει... Επειδή από τα έντεκά μου ήθελα να γίνω ηθοποιός, νόμιζα ότι θα καταναλώσω την ενέργεια και την αγάπη μου παίζοντας στο θέατρο και ήθελα να τις διαφυλάξω για αργότερα...
ΝΕΝΑ ΜΕΝΤΗ